Sunday 27 June 2010

ကသစ္ပန္း ႏွင့္ အာလမၺရာ

ကိုဟန္ေရ …


အိမ္အျပန္ ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးမွာ “အာလမၺရ၊ ထစ္သံျပႀကိဳး၊ မိုးစစ္ဘုရင္၊ မိုးႀကိဳးဆင္လည္း …” ဆိုၿပီး က်ေနာ္ ေရးခဲ့တာနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ “အာလမၺရ” ဆိုတာ ဘာလဲ ဆိုတာ အခု အေသးစိတ္ ေျပာပါ့မယ္ဗ်ာ။
အာလမၺရ ဆုိတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ … ‎‘အာလမၺရေမေဃာ ဝိယ ထနတိ’ - အာလမၺရမုိးၾကဳိးကဲ႔သုိ႔ ထစ္ၾကဳိး၏ - ဟု ရည္ရြယ္၍ ဆုိၾကကုန္၏ .. လို႔ အနက္ရပါသတဲ့။



“နတ္စည္ငယ္ေလ … ပုစြန္လက္႐ိုး … အာလမၺရာ” … ဆိုတဲ့ ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္း ေရးဖဲြ႔ခဲ့တဲ့ ကသစ္ပန္း သီခ်င္းေလးကို ၾကားဖူးမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဝႆန္ကာလ မိုးက်လာၿပီ ဆုိတာနဲ႔အမွ် “အံု႔ကာေလ … တဖဲြဖဲြ … ရြာေလ တသဲသဲ” ဆိုတဲ့ အခ်ပိုဒ္ေလးနဲ႔အတူ အံု႔မိႈင္းလာတဲ့ အာကာျပင္ … ဖဲြဖဲြေလး ေစြရြာလာရာကေန ဂ်ိဳးဂ်ိဳးဂ်ိမ့္ဂ်ိမ့္ မိုးၿခိမ္းသံ၊ ထစ္ခ်ဳန္းသံေတြနဲ႔ အတူ မိုးသီးမိုးေပါက္ေတြ သြန္ၿပီးရြာခ်ေနတဲ့ မိုးေကာင္းကင္ကို မွန္းဆ ျမင္ေယာင္လာရင္း “ေဝဆာ …. သခြပ္ျဖဴပင္မင္း ေငြအဆင္းပြင့္ခ်ိန္ခါ … အသူရာ … ေဒါသထြက္လို႕ .. ျမင့္မိုရ္ထက္ကို … တက္လို႕ စစ္ဖက္တဲ့အခါ …” ဆိုတဲ့ စာသားေလးန႔ဲအတူ သိၾကားမင္းနဲ႔ အသူရာနတ္မင္းတုိ႔ စစ္ခင္းၾကပံုေတြ စိတ္ထဲမွာ ျမင္ေယာင္လာမိတယ္ဗ်။
တကယ္ေတာ့လည္း သိၾကား နဲ႔ အသူရာ ဆုိတာက တစိမ္းေတြမွ မဟုတ္တာ၊ သိၾကားမင္းရဲ႕ မိဖုရား သုဇိတာ နတ္သမီး (သုဇာ = သူဇာ လို႔လည္း ေခၚပါတယ္ ဆုိပဲ) ဟာ ေဝပစိတၱိအသူရာ နတ္မင္းႀကီးရဲ႕ ခ်စ္မၿငီးတဲ့ ရင္ႏွစ္သည္းျခာ သမီးေတာ္ ဆုိေတာ့ကာ အသူရာႀကီးက သိၾကားမင္းရဲ႕ ေယာကၡမ အရင္းေခါက္ေခါက္ႀကီးကိုး။ ဒါေပမဲ့လည္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က နဂိုတည္းက မတည့္ ၾကေတာ့ စစ္ခင္းၿပီးမွ ယူထားရတဲ့ မိန္းမေလ၊ ခုိးေျပးရတာတဲ့ … အဲဒီကတည္းက မိဘ သေဘာမတူရင္ ခိုးေျပးတာ စၿပီး ေခတ္စားလာတယ္ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ …။ အသူရာေတြကလည္း ယမကာလုလင္ႀကီးေတြဆိုေတာ့ မူးၿပီး ေမွာက္ေနၾကတုန္း သိၾကားမင္းတပ္ေတြက ျမင့္မိုရ္ေတာင္ေအာက္ကို တိတ္တိတ္ကေလး ပစ္ခ်ထားတာ ခံလုိက္ ရတာပါ။ အလစ္အငိုက္ ေပါ့။
အသူရာေတြဘက္က ၾကည့္မယ္ဆုိရင္လည္း မခံႏိုင္စရာပါပဲ။ စစ္ကလည္း ႐ံႈးေသး၊ ကိုယ္ေနတဲ့ ေနရာကလည္း ဖယ္ရွားခံရေသး၊ သမီးလည္း ပါသြားေသး ဆုိေတာ့ သူတို႔ကိုလည္း အျပစ္မဆိုသာဘူးေပါ့။ ဒါေတာင္ ကိုယ့္ ဆရာေတြက ခ်က္ျခင္းသိေသးတာမဟုတ္ဘူးဗ်။ မူးၿပီး ေကာင္းေနတုန္းရွိေသးတာ။ အမူးေျပလို႔ ေဝဇယႏၱာ နန္းဘံုျမင့္ဆီက ပင္လယ္ကသစ္ပင္ႀကီး ပန္းပြင့္တဲ့အခ်ိန္မွာ သဘင္ပြဲ ဆင္ႏဲႊမယ္ဆိုၿပီး ၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ ကသစ္ပင္ႀကီးမဟုတ္ဘဲ သခြပ္ပင္ႀကီးက အျဖဴေရာင္ သခြပ္ပြင့္ ေတြကို ျမင္ေတာ့မွပဲ “ဟင္ … တာဝတႎသာလည္း မဟုတ္ပါလား” ရယ္လို႔ သိၿပီး ေဒါသအမ်က္ ေျခာင္းေျခာင္းထြက္လုိ႔ ျမင့္မိုရ္ေတာင္ေပၚတက္၊ ေဒါသတႀကီးနဲ႕ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း တုိက္စစ္ဆင္လိုက္တဲ့အခါ အာလိန္ငါးဆင့္ က စတုမဟာရာဇ္ နတ္မင္းႀကီး ေလးပါး ဦးေဆာင္တဲ့ နဂါး၊ ဂဠဳန္၊ ကုမၻဏ္၊ ရကၡိဳသ္ ေတြ မခံႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီအခါမွာ သိၾကားမင္း ကိုယ္တိုင္ ဝရဇိန္လက္နက္ကို ကိုင္စဲြလို႔ နတ္ျမင္းတစ္ေထာင္ က, တဲ့ ေဝဇယႏၱာ နတ္ရထား ကိုစီးၿပီး နတ္ဆင္ေတာ္ေတြ။ ရဲတံခြန္ေတြနဲ႔အတူ ေနနတ္သား၊ လနတ္သား၊ ဝ႐ုဏ နတ္မင္း၊ ဣသာန နတ္မင္း (မဟာပိႏၷဲနတ္ ဆိုတာ သူပါပဲတဲ့ …)၊ ပဇာပတိ နတ္မင္း တုိ႔အပါအဝင္ သံုးက်ိပ္ သံုးပါး ေသာ စစ္သူႀကီးမ်ားနဲ႕ စစ္အဂၤါေလးပါး အျပည့္အစံုခင္းက်င္းၿပီး ထြက္တုိက္ေတာ့မွ အသူရာတို႔ စစ္႐ံႈးၿပီး ျပန္ေျပးၾကရပါေတာ့တယ္။
က်ေနာ္လည္း နိဒါန္းပ်ိဳးၿပီး ေလရွည္ေနတာနဲ႔ လိုရင္းမေရာက္ေတာ့ဘူး ျဖစ္ေနၿပီ။ အဲဒီမွာမွ အာလမၺရ စည္ေတာ္က လာတာကိုးဗ်။ ဒီ စည္ေတာ္ႀကီးက ပုစြန္လက္မႀကီးနဲ႔ လုပ္ထားတာ။ အသူရာေတြရဲ႕ စည္ဗ်။ အဲဒီပဲြ မွာ စစ္႐ံႈးလုိ႔ ျပန္ေျပးေတာ့ အဲဒီ အာလမၺရ စည္ေတာ္ႀကီးပါ ပစ္ထားခဲ့ၿပီး ေသေျပးရွင္ေျပး ေျပးၾကရတယ္ ဆုိပဲ။ အဲဒါကိုေတြ႔ေတာ့ သိၾကားမင္းက ဆဲြေစ့ ထားလိုက္တာေပါ့ဗ်ာ။ သိၾကားကေတာ့ တန္သြားတာေပါ့။ သမီးလည္းရ၊ စစ္လည္းႏုိင္တဲ့အျပင္ စည္ႀကီးပါ အပိုဆု ေပါက္လိုက္ေသးတာကိုး။ မိုးၿခိမ္းသံေတြဟာ ဒီစည္ႀကီးကို တီးလိုက္တဲ့အခါ ျမည္တဲ့အသံလုိ႔ ဆုိရမွာေပါ့။
ဒီ စည္ႀကီးရဲ႕ ေနာက္ခံသမုိင္းကလည္း ဇာတ္လမ္းေလးနဲ႔ပါပဲ။ ဇာတကအ႒ကထာ၊ ဒုတိယတဲြ၊ တိကနိပါတ၊ ပဒုမဝဂၢ မွာ ပါတဲ့ ကကၠဋဇာတ္ (ဇာတ္နံပါတ္-၂၆၇)‎ ပါ။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္မွာ သီတင္းသုံးေနေတာ္မူစဥ္က လူဆုိးေတြကို ႏူးည႔ံခ်ဳိသာစြာ ေျပာဆုိၿပီး သူတို႔ဖမ္းထားတဲ့ ‎လင္ေယာက္်ားကုိ အသက္ေဘးကေန ကယ္တင္ခဲ့တဲ့ အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္ကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဒီအတိတ္ဇာတ္ကုိ ေဟာေတာ္မူပါသတဲ့။ အရွင္ဝရသာမိက က်ေနာ့္ကုိ အနက္ခ်ေပးထား ပါတယ္။

“လြန္ေလျပီးေသာအခါ ဗာရာဏသီျပည္၌ ျဗဟၼဒတ္မင္းႀကီး မင္းျပဳစဥ္ ဘုရားေလာင္းသည္ ဆင္မ်ဳိး၌ ‎ျဖစ္ေလသည္။ ထုိအခါ ဟိမဝႏၱာမွ `ကုဠီရ´ ေရကန္ၾကီးတြင္ ေကာက္နယ္တလင္းဝန္းခန္႔ ႀကီးေသာ ‎ေရႊပုစြန္လုံးႀကီး တေကာင္ရွိသျဖင္႔ ထုိေရကန္ထဲသုိ႔ ဆင္မ်ား မဆင္းဝံ့ၾကေခ်။
ဘုရားေလာင္းဆင္မင္းသည္ ဇနီး၊ သားႏွင့္ မိခင္ဆင္မႀကီးတုိ႔ကုိပါေခၚ၍ ထုိပုစြန္လုံးကုိ ဖမ္းရန္ထြက္လာရာ ‎ေရကန္သုိ႔ေရာက္ေသာအခါ ေရကန္ပတ္ဝန္းက်င္မွ ဆင္မ်ားကုိပါ စည္း႐ုံးေလ၏။
ထုိေနာက္ ပုစြန္လုံးအေၾကာင္းေလ႔လာရာ ပုစြန္လုံးသည္ ဆင္မ်ားေရကန္မွ ျပန္တက္ခ်ိန္တြင္သာ ‎ညႇပ္ဖမ္းေလ႔ရွိေၾကာင္း သိရေလသည္။
‎ပုစြန္လုံးကိုဖမ္းယူမည့္ေန႔တြင္ ဆင္အားလုံးတုိ႔ ေရကန္ထဲဆင္းၿပီးေနာက္ ျပန္တက္ၾကေသာအခါ ဆင္မင္းက ‎ေနာက္ဆုံးမွ ခ်န္တက္သည္။ ပုစြန္လုံးသည္ ဆင္မင္းကုိ လက္မျဖင္႔ ညႇပ္၍ ဖမ္းထားသျဖင္႔ ဆင္မင္းသည္ ‎လြတ္ေအာင္မ႐ုန္းႏုိင္ဘဲ ေနာက္ဆုံးတြင္ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ႏွင္႔ သည္းစြာေအာ္ျမည္လုိက္ရာ ‎အျခားဆင္မ်ား ထြက္ေျပးသြားၾကေလ၏။
‎ထုိအခါ ဇနီးျဖစ္ေသာ ဆင္မက ‘သမုဒၵရာ၊ ဂဂၤါႏွင္႔ ယမုံနာ တုိ႔တြင္ ရွိၾကေသာ ပုစြန္မ်ားထက္ ျမင္႔ျမတ္ေသာ ‎ပုစြန္လံုးမင္း၊ ကၽြႏု္ပ္၏ လင္အား ခ်မ္းသာခြင္႔ေပးပါေလာ႔’ ဟု ေတာင္းပန္စကားဆုိေလ၏။
ပုစြန္သည္ ဆင္မ၏ အသံကို တပ္မက္သျဖင္႔ ဆင္မထံ အာ႐ုံေရာက္သြားရာ ညႇပ္ထားေသာ လက္မ၏ အားမ်ား ‎ေလ်ာ႔က်သြားေလသည္။
ထုိအခါ ဆင္မင္းသည္ ေျခေထာက္ကုိ ေျမႇာက္၍ ပုစြန္လုံး၏ ေက်ာက္ကုန္းကို တက္နင္းလုိက္ရာ ပုစြန္လုံးသည္ ‎ေက်ာက္ကုန္းကြဲ၍ ထုိေနရာ၌ပင္ ေသပြဲဝင္ေလ၏။ ခပ္သိမ္းကုန္ေသာ ဆင္တုိ႔သည္ စည္းေဝးကုန္၍ ပုစြန္ကုိ ‎ေရကန္၏ အျပင္သုိ႔ ထုတ္၍ ေက်ာက္ကုန္းကုိ နင္းရာ မႈန္႔မႈန္႔ညက္ညက္ ေက်ေစကုန္၏။
ထုိပုစြန္၏ ႏွစ္ခုေသာ လက္မတုိ႔ကို ကုိယ္မွခြဲ၍ ေလ်ာက္ပတ္ေသာ အရပ္၌ ထားကုန္၏။
‎ထုိ ‘ကုဠီရ’ ေရကန္သည္ ဂဂၤါျမစ္ ႏွင္႔ တဆက္တည္း ျဖစ္၏။ ဂဂၤါျမစ္၏ ေရတက္ေသာ ကာလ၌ ‎ဂဂၤါေရျဖင္႔ ျပည္႔၏။
ဂဂၤါေရ နည္းသည္ရွိေသာ္ ေရကန္မွ ေရသည္ ဂဂၤါသုိ႔ ဝင္၏။ ထုိအခါ ထုိႏွစ္ခုေသာ လက္မတုိ႔သည္ ေရ၌ ‎ေပါေလာေပၚ၍ ဂဂၤါျမစ္၌ ေမ်ာကုန္၏။
ထုိႏွစ္ခုတုိ႔တြင္ တခုေသာလက္မသည္ သမုဒၵရာ သုိ႔ ဝင္၏။
တခုေသာ လက္မကား ဒသဘာတိက မင္းတုိ႔သည္ ေရကန္၌ ကစားကုန္ေသာ္ ထုိလက္မကုိ ရကုန္၍ ‘အာဠိဂၤ’ မည္ေသာ မု႐ုိးစည္ကုိ ျပဳလုပ္ကုန္၏။
သမုဒၵရာသုိ႔ ဝင္ေသာ လက္မကား အသုရာ တုိ႔သည္ ယူကုန္၍ အာလမၺရ - မည္ေသာ စည္ကုိ ျပဳလုပ္ကုန္၏။
ထုိအသုရာတုိ႔သည္ ေနာင္ကာလ၌ သိၾကားမင္းႏွင္႔ စစ္ထုိးကုန္လတ္ေသာ္ ႐ႈံး၍ အာလမၺရ စည္ကုိ ပစ္၍ ‎ေျပးကုန္၏။
ထုိအခါ သိၾကားမင္းသည္ အာလမၺရ စည္ကုိ မိမိရဲ႕ အက်ဳိးငွာ ယူေဆာင္ေစခဲ႔၏။”

အသူရာ ဆိုတဲ့ စာလံုးေပါင္းနဲ႕ ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ ပါဠိမူရင္းက အသုရာ ပါတဲ့ … ပိတၱာအသုရာ၊ နတ္အသုရာ ဆုိၿပီး အသုရာ ႏွစ္ပါးရွိပါသတဲ့။ အခု ဇာတ္လမ္းက အသုရာေတြကေတာ့ နတ္အသုရာေတြပါ။ သုရာ ဆုိတာ နတ္၊ ၄င္းတုိ႔ရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္လုိ႔ အသုရာ မည္သည္ လုိ႔ ပါရာဇိကဏ္အ႒ကထာဂဏၭိ၊ ပ-တဲြ ကို ကိုးကားၿပီး ပါဠိသက္ ေဝါဟာရအဘိဓာန္က ဆုိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အသုရာ လုိ႔ ေခၚရတာ ထက္ အသူရာ လုိ႔ဆိုရတာက အသံပိုေျပလို႔၊ ႏႈတ္သက္သာလို႔ ဥ-သရ ကိုဦ-သရ ေျပာင္းၿပီး အသူရာ ျဖစ္လာတာ လို႔ ဆုိပါတယ္။
ခ်မ္းေျမ႕ပါေစ ဗ်ာ …


ဟယ္ရီ

Read More...

Sunday 20 June 2010

ခရမ္းျပာဝိုင္ (၁၂)

အလင္းတစ၊ ပ်ိဳ႕အက္က်စဥ္၊
ညအသေခ်ၤ၊ သခင္ေနရက္၊
အိပ္မက္တံလွ်ပ္၊ ျဖတ္ျဖတ္လြန္႔လူး၊
မူးယစ္သီေဝ့၊ နဂါးေငြ႕တို႔၊
ေလြ႕ေလြ႕စင္စင္၊ သခင္ျမင္ပါ ...

မ်က္ရည္လိမ္းၾကဴ၊ အဆိပ္ျမဴႏွင့္၊
ၾကယ္ျဖဴခိုးမွ်င္၊ ျခံဳလႊာဆင္သ၊
သခင္မထံ၊ ပန္းကာရန္ဆက္၊
မ်က္ရည္ဝိုင္ခ်ိဳ၊ ၿပိဳေလသည့္မိုး၊
တိတ္တခိုး႐ိႈက္၊ ေလာင္ၿမိဳက္ရင္းပင္၊
ခရီးႏွင္ခဲ့၊ ၾကယ္ေဝလဲ့ျဖာ၊
ခရမ္းျပာရဲ႕၊ လြမ္းဇာခ်ဲ႕တိမ္၊
ႏွင္းမိုးအိမ္မွ၊ က်ိန္စာအစ၊
ၾကယ္ေႂကြညေတြ ...

လေရာင္ျမင္မွား၊ တိမ္ဖ်ား၌ခုိ၊
အတၱခ်ိဳတို႕၊ ေဝ့စိုဝင္းစက္၊
ျပာလင္းလက္ရီ၊ မ်က္ရည္ဝိုးဝါး၊
ပန္းစကား၏၊ လြမ္းဖ်ားျမစ္ရင္း၊
ခ်စ္ျခင္းဋီကာ၊ ကမၻာတည္သေရြ႕ ...

ရင္ႏွင့္အမွ်၊ ခ်စ္ရပါသူ၊
လြမ္းရိပ္ျမဴသဲြ႕၊ လင္းျပာလဲ့မူး၊
ပြင့္ဦးစံပယ္၊ ရနံ႕တြယ္ငင္၊
ၾကယ္စင္ပန္သ၊ လြလြျဖဴေဖြး၊
ညီမေလးေရ ....

ေၾသာ္ ... ဒီလိုႏွင့္၊
ရင္နင့္သည္းထန္၊ လွ်ပ္စီးမာန္တင္း၊
မိုးယံဝင္းဝိုး၊ လွ်ပ္လက္ပ်ိဳးခ်ိန္၊
တိမ္ႀကိဳးပန္းခက္၊ အလြမ္းစက္တုိ႔၊
ႏြမ္းပ်က္ေတးကို၊ ေစာင္းအိုႀကိဳးထက္၊
အက္ကဲြနင့္ဆုိ၊ ငိုခဲ့ၾကသည္၊
ေဝးခဲ့ၿပီေလ ...

ခရမ္းျပာဝိုင္၊ လြမ္းဗ်ာဆုိင္ဝဲ၊
ေၾကကဲြဆုိ႔နင့္၊ ဆုိင္းညိဳ႕ရင့္သီ၊
ရင္ႏွင့္ဆဲြသည့္ လြမ္းပန္းခ်ီ။ ။

ဖတ္႐ႈခံစား အားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ ခင္ဗ်ာ ...
ဟယ္ရီ

Read More...

Monday 14 June 2010

အိမ္အျပန္

ေဆာင္းခုိငွက္တုိ႔၊ ေတးယွက္ရင့္က်ဴး၊
မိုးဦးအမီ၊ မိုင္ေထာင္ခ်ီေစ၊
သည္ေလတသုတ္၊ မိုးမခ်ဳပ္မီ၊
က်ဳပ္တုိ႔ အိမ္ကိုျပန္ၾကမည္။

မိုးယံဖ်ားက၊ ေဝရ မၻေလ၊
လာေစလာစမ္း၊ ၾကမ္းၾကမ္းခုိက္ခိုက္၊
မိုက္မိုက္မဲမဲ၊ အံကိုခဲကာ၊
စိတ္ဇဲြမာန္တင္း၊ ေတာင္ဟုန္ခြင္းလို႔၊
က်ဳပ္တုိ႔အိမ္ကို ျပန္ၾကမည္။

အာလမၺရ၊ ထစ္သံျပႀကိဳး၊
မိုးစစ္ဘုရင္၊ မိုးႀကိဳးဆင္လည္း၊
ဘဝင္မတြန္႔၊ မရြံ႕မေျပး၊
ေရြးမွ်မျဖံဳ၊ မာန္ဟုန္မျဖဳတ္၊
က်ဳပ္တုိ႔အိမ္ကို ျပန္ၾကမည္။

႐ိုးမကိုေက်ာ္၊ ပင္လယ္ေပၚျဖတ္၊
ေတာင္ပံခတ္ရင္း၊ အားမာန္တင္းထား၊
မိုးဖ်ားမိုးယံ၊ ေလကိုဆန္လို႔၊
ညဥ့္ယံစုပ္စုပ္၊ မိုးမခ်ဳပ္မီ၊
က်ဳပ္တုိ႔ အိမ္ကိုျပန္ၾကမည္။


အိမ္ျပန္ခ်င္ေသာ ညီမငယ္ မိုးအိမ္သို႔ ...

ဟယ္ရီ

Read More...

Sunday 13 June 2010

ခရမ္းျပာဝိုင္ (၁၁)

နိဒါန္းမဲ့ နိဂံုး ...
မစခင္က ဆံုးၿပီးသားပါ
ညီမေလး ခရမ္းျပာ ...

နိဂံုးရဲ႕ ေနာက္ဆက္တဲြျဖစ္ရင္
အျပစ္တင္ထိုက္သူဟာ
႐ူးမိုက္မိတဲ့ ကိုယ္ပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

ဘယ္ေသာအခါမွ
ပန္မယ္မဟုတ္မွန္း
သိခဲ့ပါလ်က္နဲ႕
အလြမ္းဝုိင္ပြင့္ေတြ
ေဝေနေအာင္စိုက္ခဲ့မိတယ္ေလ

လတစင္းေတာ့ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူးကြယ္ ...
ဒါေပမဲ့လည္း
ေရးေရးထင္ ျမင္သာ႐ံုေလးျဖစ္ျဖစ္
ညနက္နက္မွာ
လက္ကနဲ ေဝ့ခဲ့တဲ့
လင္းပ်ပ် ၾကယ္စင္ေငြ႕ေလး အျဖစ္နဲ႕ေတာ့
အလင္းတခ်ိဳ႕ ေဝႏုိင္ခဲ့ေလမလား ...

နကၡတ္တုိ႔ အိမ္အျပန္၊
တိမ္ယံက အရိပ္ေႏွာင္းနဲ႕၊
နိမိတ္ေဟာင္းေတြ မခ်ိဳခဲ့ပါဘူး၊
အငိုတလွည့္ အျပံဳးတခါ၊
မုန္းစရာမွ မဟုတ္တာကြယ္ ...

အိပ္မက္ဖူးေတြကို ...
မင္းမခူးခဲ့ေပမဲ့ ...
ဝိုင္တပြင့္ရဲ႕ ဝတ္ဆံေတြကို ...
မင္းမပန္ခဲ့ေပမဲ့ ...
မင္းကို လြမ္းတိုင္းေတာ့
ဂႏၳဝင္ပန္း႐ိုင္းေတြ
ကိုယ့္လက္ဖ်ားမွာ ပြင့္ၾကပါလိမ့္မယ္
ညီမေလး ခရမ္းျပာရယ္ ...


ဖတ္႐ႈခံစားအားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ ခင္ဗ်ာ ...
ဟယ္ရီ

Read More...