Monday 8 December 2008

Rudiments and Theory of Music (10)

Tones and Intervals


အခု ဆက္ၿပီး Tone ေတြရဲ့ အေၾကာင္းကို ေျပာမွာျဖစ္ပါတယ္။ အသံတသံနဲ႔ တသံ အကြာအေ၀းေတြအေၾကာင္းပါ။ ဒီေတာ့ ေအာက္က Definition ေလးေတြကို ၾကည့္လိုက္ပါ။
Note = အသံတသံအား သေကၤတျဖင့္ ေဖၚျပျခင္း (symbolic expression of a sound)
Pitch = အသံတသံ၏ အနိမ့္အျမင့္ မည္မွ်ရွိသည္ကိုေဖၚျပေသာပမာဏ (how high or low a sound (note) is)
Tone = Pitch အကြာအေ၀းျခားနားကြာျခားမႈကို ေဖၚျပေသာ ယူနစ္အတိုင္းအတာ (difference in pitch - unit)
Interval = Note ႏွစ္ခု အၾကား ကြာျခားေသာ Pitch ပမာဏ (difference in pitch between two notes)
One semitone (or half-step) = အနည္းဆံုး tone ပမာဏ (smallest tone) - ဂီတာလက္ကြက္တကြက္ အကြာအေ၀း (S လို႔ ျပပါမယ္)
Two semitones = One Whole tone (whole step) (W လို႔ ျပပါမယ္)


အေပၚမွာ ျပထားတဲ့ Note ေတြဟာ Piano ေပၚမွာၾကည့္ရင္ ခလုတ္အျဖဴေတြအျဖစ္ ေတြ႔ရပါမယ္။
ဒီေတာ့ ဥပမာအေနနဲ႔ A နဲ႔ B ဟာ one tone သို႔မဟုတ္ two semitone ကြာေ၀းတဲ့အတြက္ သူတို႔ၾကားမွာ အသံတသံ ရွိရဦးမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုပဲ C နဲ႔ D၊ D နဲ႔ E၊ F နဲ႔ G၊ G နဲ႔ A တုိ႔အၾကားမွာလည္း one semitone ကြာေ၀းတဲ့ အသံတသံစီ ရွိေနပါတယ္။ ဒီအသံေတြဟာ Piano ေပၚက ခလုတ္ အနက္ေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ Note ေတြကို ေဖၚျပဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ဒီအခါမွာ ေနာက္ထပ္သေကၤတေတြ လိုလာပါတယ္။ သူတို႔ေတြကို Accidental လို႔ ေခၚပါတယ္။

Accidentals
အဲဒီ Accidental ေတြကေတာ့ Sharp, Flat, Natural, Double Sharp နဲ႔ Double Flat တုိ႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေအာက္ပါ သေကၤတေတြနဲ႔ ျပပါတယ္။


ဒီေတာ့ '#' ျပထားရင္ အဲဒီ note ကို အသံတ၀က္ (one semitone) ျမႇင့္တီးရပါမယ္။ ဒီလုိပဲ Double sharp ျပထားရင္ အသံတသံ (two semitones or one whole tone) ျမႇင့္တီးရပါမယ္။ Flat 'b' ျပထားခဲ့ရင္ အဲဒီ note ကို အသံတ၀က္ (one semitone) ႏွိမ့္တီးရပါမယ္။ ဒီလုိပဲ Double flat ျပထားရင္ အသံတသံ (two semitones or one whole tone) ႏွိမ့္တီးရပါမယ္။ Sharp (သို႔) Flat ျပထားတဲ့ note ကို Natural ျပန္ေရးလိုက္ရင္ မူလ အသံကို ျပန္တီးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ Natural Sign ဟာ Sharp (သို႔) Flat "တခု" ရဲ့ Effect ကို ျပန္ဖ်က္လိုက္တာပါ။ အဲဒီေတာ့ Double sharp နဲ႔ Double flat အတြက္ဆိုရင္ Natural Sign "ႏွစ္ခု" ျပေပးရပါမယ္။ ေအာက္မွာ Accidental ပါတဲ့ note ေတြကို Piano keyboard ေပၚမွာရယ္၊ ဂီတာ နံပါတ္ (၂) ႀကိဳးေပၚမွာရယ္ ျပထားပါတယ္။ က်န္တဲ့ႀကိဳးေတြကိုလည္း ဒီအတိုင္းရွာႏိုင္ပါတယ္။


Staff ေပၚမွာ Accidental ေတြေရးတဲ့အခါ သက္ဆုိင္ရာ note ရဲ့ ေရွ႕မွာ အၿမဲေရးပါတယ္။ အဲဒါအေရးႀကီးပါတယ္။ အဲဒီလို ေရးထားရင္ Natural ျပန္မေတြ႔မခ်င္း အဲဒီ note ဟာ သက္ဆုိင္ရာ Accidental တန္ဖိုးအတိုင္း ဆက္တီးရပါမယ္။ သေဘာကေတာ့ #A လုိ႔ေရးလိုက္တာနဲ႔ Natural ျပန္မေတြ႔မခ်င္း #A ကိုပဲတီးရပါမယ္။ A အလံုးကို မတီးရပါဘူး။ ဒီ Accidental Sign ေတြဟာ -
၁။ ဘားတဘားအတြင္း (within one measure) မွာပဲအက်ံဳး၀င္ပါတယ္။ (ေနာက္ဘားကိုေျပာင္းသြားရင္ေတာ့ ပံုမွန္အသံျပန္ျဖစ္သြားပါၿပီ။ Accidental မရွိေတာ့ပါဘူး)။ ဘားတဘားအတြင္းမွာ အဲဒီ Accidental ကို ဖ်က္ခ်င္ရင္ Natural ျပန္ေရးေပးရပါမယ္။


၂။ Same Pitch အတြက္ပဲ အက်ံဳး၀င္ပါတယ္။ Octave ေတြအတြက္ အက်ံဳးမ၀င္ပါဘူး။ ဆိုလိုတာက Middle C မွာ ေရးထားတဲ့ Accidental တခုဟာ သူ႔ထက္ one octave ျမင့္တဲ့ Space C အတြက္ အက်ံဳးမ၀င္ပါဘူး။


၃။ Note တခုအတြက္ Accidental ေနာက္အသစ္ တခုထပ္ေရးလိုက္တာနဲ႔ အေဟာင္းဟာ အလုိလို ပယ္ဖ်က္ၿပီး ျဖစ္သြားပါတယ္။


အေပၚကပံုမွာ ဆုိရင္ B Double Flat ပထမေရးထားပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ B Flat ေရးခ်င္တဲ့အခါ Flat တလံုး ျပန္ေရးလိုက္ရင္ မူလ Double Flat ဟာ အလုိလိုပ်က္ျပယ္သြားၿပီး Single Flat ပဲ ျဖစ္သြားပါတယ္ (မွ်ား အနီေရာင္ကို ၾကည့္ပါ)။ အဲဒီလိုပဲ နဂိုက Flat ေရးထားတဲ့ C ဟာ # ထပ္ေရးလိုက္တဲ့အတြက္ C Flat ဟာ ပ်က္ျပယ္ၿပီး C# ပဲျဖစ္သြားပါတယ္ (မွ်ား အျပာေရာင္ကိုၾကည့္ပါ)။ ေနာက္တခါ Flat ေရး ထားတဲ့ D ဟာ Natural ေရးလိုက္တဲ့အတြက္ D သံ ႐ိုး႐ိုးကိုပဲ ျပန္တီးရပါမယ္ (မွ်ား အစိမ္းကိုၾကည့္ပါ)။
ေနာက္တဘားကိုကူးသြားတဲ့ အခါက်ေတာ့ ပထမဘား အစမွာေရးထားတဲ့ E Flat ဟာ အလုိလို ပ်က္သြားၿပီမို႔ E Flat သံကို လိုခ်င္တဲ့အတြက္ Flat တခု ထပ္ေရးထားတာ သတိျပဳပါ။

၄။ ခြၽင္းခ်က္အေနနဲ႔ Accidental ပါတဲ့ Note ေတြကို Tie လုပ္ရင္ Accidental ထပ္ေရးျပဖို႔ မလုိပါဘူး။ ေနာက္တဘားအထိလဲ အဲဒီ Tie ရဲ့ Value (Duration) မကုန္မခ်င္း Accidental ဟာ အက်ံဳး၀င္ပါတယ္။ ဘားေျပာင္းသြားၿပီး အဲဒီ Note ကို ထပ္တီးခတ္ခ်င္တဲ့အခါမွသာ Accidental ျပန္ထည့္ေပးရပါတယ္။


တခါတေလေတာ့ Accidental ကို ကြင္းအတြင္းမွာ ထည့္ၿပီး (#) ေရးျပထားတတ္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဒီ Note ကို အဲဒီ Accidental အတိုင္း တီးရမယ္ဆိုၿပီး ရွင္းေအာင္ ျပထားတာပါ။ ဒါမ်ိဳးကို Octave ေတြပါလာရင္ ရွင္းေအာင္ ပုိေသခ်ာေအာင္ ထပ္ေရးျပထား တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကို Courtesy Accidental လုိ႔ေခၚပါတယ္။


အေပၚကပံုမွာ ဆိုရင္ ဒုတိယဘားရဲ့ အစမွာ Natural ကို ကြင္းထဲထည့္ၿပီး Courtesy Accidental အေနနဲ႔ျပထားပါတယ္။ အမွန္ကေတာ့ ေနာက္တဘားကို ကူးသြားၿပီးျဖစ္လို႔ Eb မဟုတ္ေတာ့ဘဲ E သံကိုသာ တီးရေတာ့မွာျဖစ္ပါတယ္။ Natural ျပန္ျပဖို႔ မလိုအပ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပိုရွင္းေအာင္ ျပထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ မျပရင္လည္း ရပါတယ္။
တခု သတိျပဳဖို႔က ဥပမာ C# နဲ႔ Db ဟာ ေရးပံုကဲြျပားေပမယ့္ အလံုးက တလံုးတည္းပါ။ တခါတေလ Scale ရဲ့ လုိအပ္ခ်က္အရ C ကို Flat တပ္ၿပီး Cb လို႔လည္းေရးေလ့ရွိပါတယ္။ တီးရမွာက B ပါပဲ။ ဒါမ်ိဳးကို Enharmonic လို႔ေခၚပါတယ္။ ဒီအေခၚအေ၀ၚေလးကို မွတ္ထားသင့္ပါတယ္။

Accidental ေတြကို ေရးတဲ့အခါ၊ ဖတ္တဲ့အခါမွာ မွတ္ရမယ့္ စည္းမ်ဥ္းေတြက နည္းနည္း မ်ားတဲ့အတြက္ အေသအခ်ာ ရွင္းေအာင္၊ နားလည္ေအာင္ လုပ္ထားရပါမယ္။ အခုျပထားတဲ့ စည္းမ်ဥ္းအားလံုးဟာ အလြန္အေရးႀကီးတဲ့အတြက္ ေက်ေက်ညက္ညက္ သိထားဖို႔ လိုပါတယ္။ ႏို႔မို႔ဆုိရင္ အလံုးေတြမွားေရးမိ၊ မွားဖတ္မိရင္ အသံေတြမွားကုန္မွာ ျဖစ္လို႔ပါပဲ။ ေသေသခ်ာခ်ာ အခ်ိန္ယူဖတ္ၿပီး မွတ္သားထားၾကဖို႔ အထူးတိုက္တြန္းလိုပါတယ္။

ဆက္ပါဦးမယ္ ...

ဖတ္႐ႈခံစားအားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါခင္ဗ်ာ ...
ဟယ္ရီ

Read More...

ပင္ပြင့္ျပန္ၿပီ


ကိုဟန္ (ကိုဟန္သစ္ၿငိမ္) တေယာက္ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ရက္က ေတာင္တက္ရင္း ေတာင္ထိပ္ေပၚမွာ ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးျဖစ္ပါသတဲ့။ ကိုဟန္ ဒါမ်ိဳးေရးထားတာ ႏွစ္ပုဒ္ရွိပါၿပီ။ ပဒုမၼာၾကာဆိုနည္းနဲ႔ ေရးထားတာပါ။


`ပင္´ တစ္လံုးတည္းကို ၾကာရဲ႕၀တ္ဆံလို ပတ္ၿပီး ေရးထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ရွင္မဟာရ႒သာရ ရဲ့ေရးနည္းပါ။ ကိုဟန္ကေတာ့ ေတာင္ေပၚမွာ ပြင့္ေနတဲ့ ပန္းေတြ၊ သစ္ပင္ေတြကို ဘယ္သူမွ ကင္မရာပါမလာတာနဲ႔ ဒီလိုပဲ မွတ္မွတ္ရရ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့တယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ အဆံုးသတ္မွာ 'ပ' အကၡရာနဲ႔ခ်ည္း ခုနစ္လံုးခ်ထားပံုရယ္၊ ခုနစ္လံုးတပါဒ ဖဲြ႔ထားပံုရယ္၊ ပိုဒ္ဆက္ကာရန္နဲ႔ ပိုဒ္တြင္းကာရန္ ယူထားပံုေလးရယ္ (၃-၂ ေတြခ်ည္းပဲ) က လွလြန္းလို႔ရယ္၊ တမ်ိဳးတဖံုေဖါက္ထြက္ထားတဲ့ ျမန္မာလကၤာရဲ့ ရစ္သမ္သစ္ရယ္ကို သေဘာက်လြန္းလို႔ က်ေနာ္ ကိုဟန္႔ဘေလာ့ဂ္ ကေန 'မ' လာတာပါ။ ခံစားၾကည့္ၾကပါခင္ဗ်ာ။

`ပင္ပြင့္ျပန္ၿပီ´


ပင္ယံထက္ ပင္ခက္လက္ၾကား
ပင္ဖ်ားလြင္ ပင္ရင္ခြင္မွီ
ပင္စည္အို ပင္ညိဳတိုေတြ
ပင္ေျခမွာ ပင္ညႇာရွာေထာက္
ပင္ေအာက္ျမစ္ ပင္သစ္ပြင့္ၿပီ
ပင္ပြင့္ၿပီ ပင္ပြင့္ျပန္ၿပီ။

ဟန္သစ္ၿငိမ္ ဆိုတဲ့အတိုင္း ဟန္အသစ္ေတြနဲ႔ခ်ည္းပဲဗ်ိဳ႕ ... ကိုဟန္ေရ ၿငိမ္လို႔သာေတာ္ေတာ့တယ္ေနာ္ ... မၿငိမ္မ်ား မၿငိမ္ရင္ေတာ့ ...

ဖတ္႐ႈခံစားအားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ ...
ဟယ္ရီ


Read More...

Thursday 4 December 2008

မိုးၾကယ္စင္

အဖ်ားေကာက္ ပိုဒ္စုံရတု


မိုးၾကယ္စင္။ ။ သြယ္လြင္ျမေမႊး၊ လွေသြးၾကြယ္ညီ၊ ရြယ္သီဆံျမ၊ လွ်ံက်ညိဳ႕ညိဳ၊ မုိ႔မိုကိုယ္ဟန္၊ စုိျပန္လက္လင္း၊ ညက္ညင္းေမႊးႏု၊ ေထြးဥႏုသား၊ ႐ႈညားသြဲ႔ေျပာင္း၊ ႏြဲ႔ေႏွာင္းျမသြင္၊ လွဆင္တမ္းေခၚ၊ လြမ္းေသာ္ၾကာျမင့္၊ ခါဆင့္ခ်မ္းေဆာင္း၊ ႏြမ္းေျပာင္းလြင့္ေမ်ာ၊ တင့္ေမာ ၿဖိဳးသြင္၊ မိုးစင္ၾကယ္။

ၾကယ္စင္မိုး။ ။ သြင္ၿဖိဳးေမာတင့္၊ ေမ်ာလြင့္ေျပာင္းႏြမ္း၊ ေဆာင္းခ်မ္းဆင့္ခါ၊ ျမင့္ၾကာေသာ္လြမ္း၊ ေခၚတမ္းဆင္လွ၊ သြင္ျမေႏွာင္းႏြဲ႔၊ ေျပာင္းသြဲ႔ညား႐ႈ၊ သားႏုဥေထြး၊ ႏုေမႊးညင္းညက္၊ လင္းလက္ျပန္စုိ၊ ဟန္ကိုယ္မိုမုိ႔၊ ညိဳညိဳ႕က်လွ်ံ၊ ျမဆံသီရြယ္၊ ညီၾကြယ္ေသြးလွ၊ ေမႊးျမလြင္သြယ္၊ စင္ၾကယ္မိုး။

စင္ၾကယ္မိုး။ ။ ၿဖိဳးသြင္ေမာတင့္၊ လြင့္ေမ်ာေျပာင္းႏြမ္း၊ ခ်မ္းေဆာင္းဆင့္ခါ၊ ၾကာျမင့္ေသာ္လြမ္း၊ တမ္းေခၚဆင္လွ၊ ျမသြင္ေႏွာင္းႏြဲ႔၊ သြဲ႔ေျပာင္းညား႐ႈ၊ ႏုသားဥေထြး၊ ေမႊးႏုညင္းညက္၊ လက္လင္းျပန္စုိ၊ ကိုယ္ဟန္မိုမုိ႔၊ ညိဳ႕ညိဳက်လွ်ံ၊ ဆံျမသီရြယ္၊ ၾကြယ္ညီေသြးလွ၊ ျမေမႊးလြင္သြယ္၊ ၾကယ္စင္မိုး။ ။

------------------

အဖ်ားေကာက္ရတုေလး ျဖစ္ပါတယ္။ မယ္ဘဲြ႕ အလွဘဲြ႕ေပါ့။ ႐ိုး႐ိုး ပံုမွန္အဖ်ားေကာက္ရတုမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ေရးပံုဆန္းဆန္းေလးေရးထားတဲ့ ေရွးရတု တပုဒ္ေတြ႔လို႔ လိုက္ၿပီးႀကိဳးစားေရးၾကည့္ထားတာပါခင္ဗ်ာ။

ဘာေတြကမ်ားဆန္းေနသလဲ ဆိုရင္ ... အဓိက ကေတာ့ သံုးပိုဒ္လံုးမွာ စကားလံုးေတြအတူတူ ေရွ႕ေနာက္ေျပာင္း (ပတ္လည္႐ိုက္) ထားတာပါ။ (အဖ်ားေကာက္ရတုတိုင္းကေတာ့ ဒီလိုေရးစရာမလိုပါဘူး။)
ပထမအပိုဒ္ကေတာ့ ထိပ္ခ်င္းခၽြတ္ (၄-၂)ကာရန္နဲ႔ ေရးလိုက္ပါတယ္။ ပါဒတခုရဲ့အဆံုး(၂)လံုးနဲ႔ ေနာက္ကပ္လ်က္ပါဒရဲ့ အစ (၂)လံုး ကို နေဘထပ္ယူလိုက္ပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဒုတိယအပိုဒ္ကိုေသခ်ာဖတ္ၾကည့္လိုက္ပါ။ ပထမ အပိုဒ္ကို အဆံုးကေန တလံုးခ်င္း ေျပာင္းျပန္ ျပန္ေရးလိုက္တာပါပဲ။ ကာရန္ေရာ၊ နေဘေရာ မေျပာင္းပါဘူး။
တတိယအပိုဒ္က ဒုတိယအပိုဒ္မွာရွိတဲ့ ပါဒတခုခ်င္းရဲ႕ ေရွ႕ဆံုးစာလံုး၂လံုးကို ေျပာင္းျပန္ျပန္ေရးလိုက္တာပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ တပိုဒ္လံုးက ပါဒအားလံုးဟာ ဦးတုိက္ (၄-၁) ကာရန္ေတြခ်ည္းပဲျဖစ္သြားပါတယ္။ နေဘ မပါေတာ့ပါဘူး။
(ေကာင္းတာတခုက တပိုဒ္ပဲေရးၿပီး ေနာက္ႏွစ္ပိုဒ္အတြက္ စကားလံုးေတြ စဥ္းစားစရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့ေနာ္ ... ေရွ႕ေနာက္ ပတ္လည္႐ိုက္လိုက္႐ံုပါပဲ ... ဟဲဟဲ)

ဖတ္႐ႈခံစားအားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါခင္ဗ်ာ ...
ဟယ္ရီ

Read More...

Wednesday 3 December 2008

Rudiments and Theory of Music (9)

Dotted Notes and Rests

အစက္ေလးတစက္ (Dot) ကို note တလံုးရဲ့ ေနာက္မွာ ကပ္လ်က္ထည့္လိုက္ရင္ အဲဒီ note ကို Dotted Note လုိ႔ ေခၚပါတယ္။ Dot ဟာသူထည့္လိုက္တဲ့ note ရဲ့ တန္ဖိုး တ၀က္နဲ႔ ညီပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလို ထည့္လိုက္ရင္ အဲဒီ note ရဲ့ တန္ဖိုးဟာ တ၀က္ (တနည္းအားျဖင္ တစ္ဆခဲြ) ထပ္ၿပီး တိုးသြား (အသံရွည္သြား) ပါတယ္။ ဥပမာ Minim တလံုးကို Dot ထည့္လုိက္ရင္ မူလ Minim တန္ဖိုး က Crochet ၂လံုး၊ ေနာက္ထပ္ Dot ရဲ့ တန္ဖိုးက Minim ရဲ့ တ၀က္ ဆိုေတာ့ ေနာက္ထပ္ Crochet ၁ လံုးျဖစ္တဲ့အတြက္ စုစုေပါင္း Crochet ၃လံုး စာ ရွိသြားမွာျဖစ္ပါတယ္။ က်န္တဲ့ note ေတြပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ Rest ေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ဟာလည္း ဒီသေဘာတရားအတိုင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေအာက္က ဥပမာကိုၾကည့္ပါ။



Dot ကိုေရးတဲ့အခါ Line Note ေတြအတြက္ ဆုိရင္ Note Head ေရးထားတဲ့ Line ရဲ့ အေပၚကပ္လွ်က္ Space မွာ ေရးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ Space Note ေတြအတြက္ ဆုိရင္ အဲဒီ Note Head ရွိတဲ့ Space မွာ ေရးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေအာက္က ဥပမာမွာ Dotted Note ေတြရဲ့ ေရးသားပံုနဲ႔ တီးဖို႔ပံုစံကို ျပထားပါတယ္။


ဒီေတာ့ Dot တခု အစား ႏွစ္ခု ထည့္လိုက္ရင္လည္း ဒီသေဘာတရားအတိုင္းပဲ ဆက္ယူရပါမယ္။ အဲဒီေတာ့ Dot ႏွစ္ခု ထည့္လိုက္ရင္ အဲဒီ Note ဟာ ေနာက္ထပ္ အသံ ေလးပံုသံုးပံု (၇၅%) ထပ္ရွည္လာပါမယ္။ ဥပမာ Minim တလံုးကို Double Dot ထည့္လုိက္ရင္ မူလ Minim တန္ဖိုး က Crochet ၂လံုး၊ ပထမ Dot ရဲ့ တန္ဖိုးက Minim ရဲ့ တ၀က္ ဆိုေတာ့ ေနာက္ထပ္ Crochet ၁ လံုး၊ ဒုတိယ Dot ရဲ့ တန္ဖိုးက ပထမ Dot ရဲ့ တ၀က္ ဆိုေတာ့ ေနာက္ထပ္ Quaver ၁ လံုး ျဖစ္တဲ့အတြက္ စုစုေပါင္း Crochet ၃လံုး နဲ႔ Quaver ၁လံုးစာ (သို႔မဟုတ္ Quaver ၇လံုးစာ) ရွိသြားမွာျဖစ္ပါတယ္။ Minim နဲ႔ Crochet အတြက္ ေအာက္က ဥပမာမွာ ျပထားပါတယ္။ က်န္တဲ့ note ေတြနဲ႔ Rest ေတြအတြက္လည္း ဒီသေဘာတရားအတိုင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။


Triple Dot ေတြ႕ခဲ့ရင္လည္း ဒီအတိုင္းပဲ ဆက္တြက္သြားလိုက္ပါ။ Dotted Rest ေတြကေတာ့ ေတြ႕ရခဲပါတယ္။ Compound Time ေတြျဖစ္တဲ့ 6/8 တုိ႔ 9/4 တုိ႔ ေတြမွာပဲ အေတြ႕မ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတြ႔႕လာရင္လည္း ဒီလိုပဲ မွတ္ယူရပါမယ္။
ဒါဆိုရင္ Dotted Note ေတြနဲ႔ Rest ေတြအေၾကာင္း ရွင္းသြားေလာက္ပါၿပီ။

ဆက္လက္ေဖၚျပပါမယ္ ...

ဖတ္႐ႈခံစားအားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါခင္ဗ်ာ . . .
ဟယ္ရီ


Read More...

Saturday 22 November 2008

Rudiments and Theory of Music (8)

Tie, Legato (Slur) and Staccato


ပံုမွန္ Note ေတြကို နားလည္ၿပီးတဲ့အခါ သူတို႔ကုိ မူလတန္ဖိုးထက္ ပိုၿပီး အသံရွိန္ ရွည္ေအာင္ ဆဲြၿပီး တီးရတဲ့ သေကၤတ ေတြ အေၾကာင္းေျပာပါမယ္။
အရင္ဆံုး Tie နဲ႔ Legato ကို ၾကည့္ပါမယ္။
Tie ဆုိတာကေတာ့ အသံတူတဲ့ Note (၂)လံုးကို မ်ဥ္းေကြးေလးနဲ႔ဆက္ေပးထားတာပါ။ ဒီလိုဆက္ထားရင္ ပထမ Note ကို တီးၿပီး မ်ဥ္ေကြးနဲ႔ ဆက္ျပထားတဲ့ ဒုတိယ Note ကို မတီးပဲ အဲဒီ Note ရဲ့ တန္ဖိုးကုန္ဆံုးသည္အထိ အသံရွိန္ကို ဆဲြ ေပးထားရပါမယ္။ သေဘာကေတာ့ Crochet (၂) လံုးကို Tie နဲ႔ဆက္ထားရင္ ပထမ Crochet ကို သူက်မယ့္ Beat မွာ တီးၿပီး ကပ္လ်က္ Beat မွာ ဒုတိယ Crochet ကို မတီးပဲ အဲဒီ Beat ဆံုးတဲ့အထိ အသံရွိန္ဆက္ဆဲြထား (ဂီတာမွာဆိုရင္ ဘယ္လက္ကြက္ကို မလႊတ္ဘဲ ဆက္ဖိထား) ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ Tie ဟာ အၿမဲတမ္း အသံျခင္း ထပ္တူညီတဲ့ Note ေတြကိုသာ ဆက္ပါတယ္။ Note (၂) လံုးထက္မကလည္း ဆက္လို႔ရပါတယ္။ အဲဒီလိုဆက္ထားရင္ အၿမဲတမ္း ပထမဆံုး အလံုးကိုသာ အသံထြက္ေအာင္ တီးရမွာျဖစ္ၿပီး က်န္တဲ့ Tie နဲ႔ဆက္ထားတဲ့ Note အားလံုးကုိ မတီးဘဲ အသံရွိန္သာ ဆဲြထားရမွာျဖစ္ပါတယ္။ သေဘာကေတာ့ (၂) လံုးကို Tie လုပ္ထားရင္ Semi-breve တလံုးနဲ႔ သေဘာခ်င္း အတူတူပါပဲ။ ဒီလိုပါပဲ .. Crochet (၂) လံုးကို Tie လုပ္ထားတာဟာ Minim တလံုးနဲ႔ တန္ဖိုးခ်င္း၊ တီးပံုခ်င္း အတူတူပါပဲ။ ေအာက္က ပံုမွာ ျပထားပါတယ္။



ဒါဆိုရင္ ဘာျဖစ္လို႔ အလုပ္႐ႈပ္ခံၿပီး Tie လုပ္ေနမွာလဲ၊ Crochet (၂) လံုးကို Tie လုပ္မယ့္အစား Minim တလံုးတည္း ေရးလိုက္ရင္ မၿပီးဘူးလား လို႔ ေမးစရာရွိပါတယ္။ အဲဒီလို ေရးလို႔မရတဲ့ေနရာေတြရွိပါတယ္။ ဥပမာ ဘားတဘား အဆံုးက အလံုးကို ေနာက္တဘားရဲ့ အစအထိ အသံရွိန္ဆဲြထားခ်င္တဲ့အခါမ်ိဳးက်ရင္ Tie နဲ႔ေရးမွရပါတယ္။ ဘားတခုရဲ့ အဆံုးအလံုးက Crochet ကို ေနာက္ဘားအစက Crochet အထိ အသံရွိန္ဆဲြခ်င္တဲ့အခါ Minim နဲ႔ေရးလို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ ေရးလိုက္ရင္ အဲဒီ bar ရဲ့ ရွိရမယ့္ အလံုးေရထက္ ေက်ာ္ထြက္သြားပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီလို အခါမ်ိဳးမွာ Tie ကို သံုးရပါတယ္။ Time Signature အေၾကာင္းက်ရင္ ပိုရွင္းသြားပါလိမ့္မယ္။ ေနာက္ၿပီး အသံတသံတည္းကို ၃-၄ ဘားေလာက္ ဆက္ၿပီး အသံရွိန္ဆဲြထားခ်င္ရင္လည္း Tie ကိုသံုးမွ ရမွာပါ။
Legato (အခ်ိဳ႕က Legado လို႔လဲ ေရးပါတယ္။ Guitar မွာ အမ်ားဆံုးသံုးပါတယ္။ Slur လုိ႔လဲ ေခၚပါတယ္။) ဆိုတာ ကေတာ့ အသံမတူတဲ့ Note အနည္းဆံုး (၂)လံုးကို မ်ဥ္းေကြးေလးနဲ႔ဆက္ေပးထားတာပါ။ ဒီလိုဆက္ထားရင္ ပထမ Note ကို တီးၿပီး မ်ဥ္ေကြးနဲ႔ ဆက္ျပထားတဲ့ ဒုတိယ Note ကို မတီးပဲ အဲဒီ Note ရဲ့ အလံုးရွိတဲ့ေနရာကို ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔ေလး ေရာက္သြားေအာင္ ဂီတာလက္ကြက္ေပၚမွာ ဖိထားတဲ့လက္ကို မၾကြဘဲ ပြတ္တိုက္ေရႊ႕ျခင္း (slide or gliss)၊ ဒါမွမဟုတ္ အသံျမင့္ရာကိုျပရင္ ေနာက္လက္ တေခ်ာင္းနဲ႔ လွမ္းဖိလိုက္ျခင္း (hammer-on) (သို႔မဟုတ္) အသံနိမ့္ရာကိုျပထားရင္ ဒုတိယအလံုးရွိတဲ့ ေနရာကိုပါ ၿပိဳင္တူအရင္ဖိထားၿပီး ပထမအလံုးကိုတီးၿပီးမွ အဲဒီ ပထမအလံုးကို ဖိထားတဲ့ လက္ေခ်ာင္းကို ၾကြလိုက္ျခင္း (ဒုတိယအလံုးေနရာကို ဖိထားတဲ့ လက္ကို မလႊတ္ရပါ) (pull-off) တုိ႔ကိုလုပ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ Piano မွာေတာ့ ပထမအလံုးကုိ လက္မလႊတ္ဘဲ ဖိထားရင္း ေနာက္အလံုးကို ဆက္တီးလိုက္တာပါ။ ဒီလုိ Legato လုပ္ရင္ အသံဟာ ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔ လွလွပပေလးထြက္လာပါတယ္။ ေအာက္က နမူနာပံုစံကိုၾကည့္ပါ။ Beat 1 နဲ႔ 2 ဟာ Tie ျဖစ္ၿပီး Beat 3 နဲ႔ 4 က အလံုးေတြဟာ Legato ျဖစ္ပါတယ္။



ဒီ Note ေတြကို ဂီတာနဲ႔တီးၾကည့္ရင္ 1 မွာ G ကိုတီးၿပီး 2 မွာ မတီးပဲ လက္ကိုဆက္ဖိထားၿပီးအသံရွိန္ဆဲြထားရပါမယ္။ 3 က A note ကုိတီးၿပီး & မွာ မတီးပဲ G ကို လက္နဲ႔ ဖိထားၿပီးမွ A ကို ႏွိပ္ထားတဲ့ လက္ကို ၾကြလိုက္ရမွာ (pull-off) ျဖစ္ပါတယ္။ 4 မွာ A note ကုိတီးၿပီး & မွာ မတီးပဲ B Note ကို လက္နဲ႔ လွမ္းေပါက္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ (Hammer-on)၊ A ကို ဖိထားတဲ့လက္ကို မၾကြဘဲ B Note ကိုေရာက္တဲ့အထိ ဖိဆဲြသြားၿပီးပဲျဖစ္ျဖစ္ (slide or gliss) လက္အဆင္ေျပသလို တီးရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တဘားက 1 မွာ C ကိုတီးၿပီး 2-3-4 အထိ အသံရွိန္ ဆဲြထားရမွာျဖစ္ပါတယ္။

Staccato and Tenuto
Staccato ဆိုတာကေတာ့ အသံျပတ္ျပတ္ တီးရမယ့္ Note ေတြပါ။ တီးၿပီးတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ဘရိတ္ဖမ္းၿပီး အသံရွိန္ကုိ သတ္ၿပီး တီးရမွာျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ကို ေရးတဲ့အခါ Note ေတြရဲ့ ေအာက္တည့္တည့္ ဒါမွမဟုတ္ အေပၚတည့္တည့္မွာ အစက္ (dot) ေလးေတြထည့္ၿပီးေရးထားရပါတယ္။
မ်ဥ္းတို (dash) ေလးေတြနဲ႔ ေရးျပထားရင္ေတာ့ Tenuto လို႔ေခၚပါတယ္။ အဲဒါဆို အဲဒီ Note ရဲ့ တန္ဖိုး (အသံရွိန္) အျပည့္တီးရပါမယ္။ နည္းနည္းလည္း ပိုၿပီး ဖိတီး (stress or emphazie) ရပါတယ္။ Sostenuto လို႔လည္း ေခၚပါတယ္။



ဆက္ပါဦးမယ္ ...
ဖတ္႐ႈခံစားအားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါခင္ဗ်ာ . . .
ဟယ္ရီ

Read More...

Friday 21 November 2008

Rudiments and Theory of Music (7)

Rhythm

Staff ေပၚမွာ note ေတြ ေရးသားတာကိုသိၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ “Rhythm” အေၾကာင္း အနည္းငယ္ေျပာလုိပါတယ္။ အရင္ပို႔စ္ Rudiments and Theory of Music (6) က သံစဥ္ကေလးကို ျပန္ၾကည့္ပါ။ အဲဒီ သံစဥ္ရဲ့ နရီ (Rhythm) ကို ေရးခ်ရင္ ေအာက္ပါအတိုင္း ေတြ႔ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ (Rhythm ကိုေရးတဲ့ေနရာမွာ Melody မလိုအပ္တဲ့အတြက္ Staff ေရးမျပေတာ့ပါဘူး။ Note ေတြကိုသာ ေရးျပထားပါတယ္။)


ဒါဟာ ဒီသံစဥ္တခု ရဲ့ Rhythmic Pattern ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အေပၚက melody ပါတဲ့ Note နဲ႔ ျပန္ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ပါ။ မည္သည့္ သီခ်င္းကိုမဆို ဒီသေဘာ အတိုင္း Rhythmic Pattern ေရးခ်လိုက္လို႔ရပါတယ္။ ဒီေတာ့ Rhythm ဆုိတာဟာ သီခ်င္း ဆိုဖို႔ Rhythm ဂီတာ တီးေပး ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ Rhythm Guitar တီးျခင္းမဟုတ္သလုိ ျမန္မာျပည္မွာ အလြယ္တကူ Beat (cha cha, slow, 6/8, country အစရွိသျဖင့္) လို႔ ေခၚေနၾကတဲ့ Rhythm Guitar တီးတဲ့ style ေတြလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ Rhythm ဂီတာ ဆုိတာက Accompaniment သာျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ Rhythm ဆုိတာဟာ သီခ်င္းတပုဒ္လံုးမွာပါတဲ့ ဘားတိုင္းမွာ ရွိေနတဲ့ Note ေတြရဲ့ Value အစီအစဥ္ကို ေျပာတာျဖစ္ ပါတယ္။ အေရးႀကီးတဲ့အျပင္ အမွတ္မွားေနၾကမွာစိုးလို႔ အေသအခ်ာ မွတ္ထားေစလိုပါတယ္။ ပိုၿပီးရွင္းေအာင္ ေအာက္က ဥပမာ ႏွစ္ခုကိုၾကည့္ပါ။



Piece A နဲ႔ B မွာ ပါတဲ့ Note အလံုးေတြ ဟာ ဘားတုိင္းမွာ အကုန္တူပါတယ္။ C - CD - E - C | D - ED - C -|| ခ်ည္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ရဲ့ Rhythm မတူပါဘူး။ ေအာက္ကပံုကိုၾကည့္ပါ။



ဒီလို Rhythmic pattern မတူတဲ့အတြက္ တီးၾကည့္လိုက္ရင္ အလံုးေတြ တူေသာ္ျငားလည္း မတူကဲြျပားတဲ့ သံစဥ္ကို ရရွိမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေအာက္က ပံုစံ (၂)ခု ကို ဆက္ၾကည့္ပါ။



ဒီပံုစံမွာ ျပထားတဲ့ Piece C နဲ႔ D ကေတာ့ အလံုးေတြ မတူပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ရဲ့ Rhythm က အတူတူပါဘဲ။ ေအာက္က ပံုမွာၾကည့္ပါ။



ဒီမွာေတာ့ အလံုးေတြ မတူေပမယ့္ Rhythm တူတဲ့အတြက္ တီးၾကည့္လိုက္ရင္ နီးစပ္ဆင္တူတဲ့ ခံစားမႈ တခုကို ရရွိပါလိမ့္မယ္။
ဒါေလာက္ဆို Rhythm နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ရွင္းေလာက္ၿပီလို႔ ထင္ပါတယ္။

ဆက္ပါဦးမယ္ ...

ဖတ္႐ႈခံစားအားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါခင္ဗ်ာ . . .
ဟယ္ရီ


Read More...

Saturday 15 November 2008

ေဆာင္းညအိပ္မက္ျမဴ

ဇာတိမ္ကန္႔လႊာ၊ ျမဴပဝါႏွင့္၊
ကဗ်ာအိပ္မက္၊ ႏွင္းရည္စက္တို႔၊
ေဆာင္းရက္ညမွာ၊ ပိတ္ဆီးကာေသာ္၊
မိွန္ကာဝိုးဝါး၊ မထင္ရွားလည္း၊
ထြင္းသြားထိုးေဖါက္၊ ျမင္ရေလာက္သည့္၊
မေနာက္မၾကည္၊ ပီတပီႏွင့္၊
ဇာျခည္ေနာက္မွာ၊ ေမာင့္ကလ်ာ၏၊
႐ုပ္လႊာေဖ်ာ့ေဖ်ာ့၊ ေၾကာ့ေၾကာ့လ်ရွင္း၊
ျမအဆင္းကို၊ လမင္းကဗ်ာ၊
အိပ္မက္လႊာခက္၊ သလြန္ထက္တြင္၊
ညိဳ႕ညက္ျမင္ခိုက္၊ ေမာလိႈက္သက္ျပင္း၊
ရိႈက္သြင္းကာငင္၊ သံစဥ္ႏြဲ႕ေႏွာင္း၊
တေျပာင္းျပန္ျပန္၊ ေစာင္းညိႇဳ႕သံမွ၊
႐ုန္းျပန္ထေသာ္၊
ေမာလ်မပီ၊ သီကရီသို႔၊
ရာသီေဆာင္းည အိပ္မက္ျမဴ။ ။

ဖတ္႐ႈခံစားအားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါခင္ဗ်ာ ...
ဟယ္ရီ

Read More...

Saturday 8 November 2008

ေ၀ရႊန္းစႏၵာ

ေ၀ရႊန္းစႏၵာ အစခ်ီ အခ်ီညီအခ်ညီ ပိုဒ္စံု ရတု

ေရးသူ - လက္၀ဲသုႏၵရအမတ္ႀကီး ဦးျမတ္စံ (ဘယနႏၵမိတ္၊ မဟာသီဟသူရ) (၁၀၈၅-၁၁၆၁)

(၁) ေ၀ရႊန္း စႏၵာ။ ခ်မ္းရိပ္သာသို႔၊ မ်က္ႏွာ တူ႐ူ၊ တ-သည္သူလွ်င္၊ ဇဗၺဴ ေအာင္ခန္း၊ ေရႊျပည္နန္းသို႔၊ ေရာက္ပန္းၾကီးအင္၊ ေန မရႊင္ခဲ့၊ လြင္လည္း တဆိုင္၊ ၿမိဳင္လည္း တေထြ၊ ေျမလည္း တထူး၊ ေ၀းေခါင္ၾကဴးသို႔၊ ေရာက္ဖူးမည္ထား၊ ေရႊညာဖ်ားလည္း၊ ေရွးကား မဆြ၊ ၾကားရသည္သာ၊ ဘယ္ရပ္မွာဟု၊ ေၾကာင္းရာ တစိ၊ တပ္မသိခဲ့၊ ကြၽန္းႀကီ႕ခ်က္ခ်ာ၊ တို႔ေနရာႏွင့္၊ ဘာသာကြဲလမ္း၊ ၿမိဳင္ေတာ၀ွမ္း၀ယ္၊ အခ်မ္း မတူ၊ အပူ အမွ်၊ ႀကံဳျပန္ရရွင့္၊ သိဃၤေအာင္ေျမ၊ လယ္ခ်က္ေဗြ၌၊ ေနလည္း တဆန္း၊ နန္းလည္း မျခား၊ မေထြျပားတည့္၊ ကိုးပါး န၀ရတ္၊ ေရႊျပသာဒ္က၊ မ်က္ျမတ္ လွ်ံရည္၊ ထြန္းလွည့္ လည္သည္။ ။ ေနျခည္ထဲတြင္ ပါလိမ့္မည္။

(၂) ေန၀န္းဖန္၀ါ။ ထိန္ စၾကာလည္း၊ အာကာဖိတ္ဆီး၊ ကြၽန္းလံုးညီးမွ်၊ ထိနီးမိုးလယ္၊ ၿဖိဳးၿဖိဳးကယ္၍၊ အံ့ဘြယ္ယွက္သန္း၊ ႐ႈမခန္းတည့္၊ ေရႊနန္းမွန္ဆီ၊ ရွိရာဆီသို႔၊ ေျမႇာက္ခ်ီဦးတင္၊ စက္ရာ၀င္လည္း၊ ၾကည္လင္ရွိခိုး၊ စက္ရာႏိုးလည္း၊ လက္မိုးလွည့္လည္ ေမွ်ာ္မိသည္ရွင့္၊ ေရႊျပည္ေတာ္မွာ၊ ခုခ်ိန္ကာကို၊ သူဇာသာစံ၊ မိတ္နံ မၿပား၊ ဓာတ္တံခါး၏၊ ယြန္းစား ေရွ႕မွာ၊ ေပ်ာ္ဘြယ္ သာရွင့္၊ သီတာ ပတ္ကံုး၊ ၿမစ္ႏွင့္ က်ံဳးလည္း၊ တလံုးတည္းေရ၊ စီးေတြေတြ တည့္၊ မိုးေႏြ မေခါင္၊ လက္ယာ ေျမႇာက္လ်က္၊ နတ္ေဆာင္ယူပို႔၊ ေလ၏သို႔လွ်င္၊ ေရႊၿမိဳ႕ေရႊၿပည္၊ ၀န္းပတ္လည္သည္။ ။ ေရၾကည္ သဲျပင္ သာလိမ့္မည္။

(၃) ေႏြကြၽန္းသန္ခါ။ ခုခ်ိန္ခါကို၊ ေက်ာင္းသာရာမ္ခင္း၊ ေစတီတြင္း၌၊ သီတင္းအလွဴ၊ ေရႊျပည္သူတို႔၊ ဆုယူ စည္းေ၀း၊
ျဖဴျဖဴ ေဖြးလိမ့္၊ စက္ေမွးခိုက္တြင္၊ အိမ္မက္ျမင္သို႔၊ မရႊင္ ႐ူတ၊ လြမ္းလိုက္ လွရွင့္၊ ၫႊန္ျပ က်ိဳးဆက္၊ ဆယ္ေက်ာ္သက္က၊ ၾကင္ဖက္အတူ၊ ေတာင္းဆုယူသည္၊ အိမ္သူ ေခ်ာသြယ္၊ သံုးေယာက္ မယ္ႏွင့္၊ ပင္လယ္ျခားရာ၊ ခရီး ကြာသို႔၊ မွာလည္း မၾကား၊ သြားလည္း မသင့္၊ ျဖစ္သျဖင့္လွ်င္၊ ပူခြင့္ ရွည္ေရး၊ ရွိေခ်ေသး၏၊ ရင္ေသြး ေရႊေတာင္၊ သား ေမာင္ႏွမ၊ ဆင္းသိဂၤတို႔၊ ေမြးဘ ရင္ခြင္၊ ေရႊလက္တင္၍၊ ယူငင္ ပိုက္ျဖား၊ ေဖ်ာ္မည္မ်ားႏွင့္၊ ႏွစ္ပါး မ်က္ျခည္၊ သားႏွင္းရည္သည္။ ။ ေရႊလည္ဆြဲခ်င္ ရွာလိမ့္မည္။

Read More...

Friday 7 November 2008

ႏွင္းဆီဆူး

ႏွင္းဆီဆိုတာ၊ ဆူးရိွပါမွ၊
ဆြတ္လာလက္ၾကမ္း၊ ေနာက္ရြံ႕လွမ္း၏။

ဆူးမရိွလွ်င္၊ ႏွင္းဆီယဥ္ကို၊
လ်င္လ်င္သူငါ၊ ခူးခြင့္သာ၍၊
မၾကာပ်က္ယြင္း၊ အလွကင္းမည္။

ႏွင္းဆီသူခိုး၊ ပန္းမုဆိုးမ်ား၊
ယိုးစြပ္လာၾက၊ ဆုးခြ်န္ျမေၾကာင့္၊
အလွႏွင္းဆီ၊ ယိုယြင္းသည္တဲ့။

မုဆိုးစကား၊ မာယာပ်ားလို၊
လွည့္ဖ်ားတတ္ကုန္၊ လူ႔ဇာတ္ခံုမွာ၊
ဘယ္ပံုဆိုေစ၊ ႏွင္းဆီေမကို၊
ရန္ေထြကင္းပ၊ မသီခေအာင္၊
ေန႔ညမေရွာင္၊ အေမွာင္အလင္း၊
မိုးႏွင္းသည္းသည္း၊ ေနပဲပူပူ၊
သူသိခ်င္သိ၊ မသိခ်င္ေန၊
မေသြမပ်က္၊ ၾကင္နာလက္ႏွင့္၊
ဆိပ္ထက္ျမလူး၊ ႏွင္းဆီဆူးသို႔၊
သက္မွဴးခ်စ္ႏွင္း၊ ရန္ပယ္ရွင္းေအာင္၊
အလ်ဥ္းမေသြ၊ ေစာင့္ေရွာက္ေနဖို႔၊
ကိုယ္ေလဆူးခက္ျဖစ္ပါေစ။

အက်ည္းတန္ေစ၊ ထီးက်န္ပါေစ၊
သူငါဘယ္သို႔၊ အျပစ္ဖို႔ေစ၊
ႏွစ္ၿမိဳ႕မႈကင္း၊ သူပင္ျငင္းေစ၊
ႏွင္းဆီအလွ၊ ဆူးမ်ားကသာ၊
မုခ်ကာကြယ္ေပးၿမဲတည္း။ ။

ဟယ္ရီ

ေရးထားတာေတာ့ တႏွစ္ေလာက္ရွိေနပါၿပီ။ မတင္ရေသးလို႔ တင္လိုက္တာပါ။
ဖတ္ရႈခံစားအားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါခင္ဗ်ာ

Read More...

Tuesday 30 September 2008

အလည္လာသူအေပါင္းသို႔ ေတာင္းပန္လႊာ

ခင္မင္ေလးစားတဲ့ လာေရာက္ဖတ္႐ႈအားေပးၾကသူအေပါင္းတုိ႔ခင္ဗ်ား ...
က်ေနာ္ ခရီးသြားစရာရွိတဲ့အတြက္ ပို႔စ္အသစ္ တင္ျခင္းကို ေအာက္တိုဘာတလလံုး ခဏ ရပ္ဆိုင္းထားရပါမယ္ခင္ဗ်ား
ဒီအတြက္ လာေရာက္ဖတ္႐ႈအားေပးတဲ့သူအားလံုးကို အထူးပဲ ေတာင္းပန္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ

အားလံုးကို ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္
ဟယ္ရီ

Read More...

Sunday 28 September 2008

ေမတၱာကြန္

ေမတၱာကြန္၊
ႏံြလိုသာပ။

႐ုန္းထြက္ရန္ခက္ပါရဲ့၊
စက္ရာမဲ့ည။

ဖတ္ရႈခံစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား
ဟယ္ရီ

Read More...

Saturday 27 September 2008

ေႏွာင္ထံုးေျဖပါ

မင္းခုိင္းရင္ေပ်ာ္၊
မင္းေခၚရာဘယ္မျငင္းေပမယ့္၊
သူငယ္ခ်င္း သဇင္ညႇာရယ္၊
ငယ္စာရင္း မ၀င္ပါသမို႔၊
ဘ၀င္မွာ ဆူလွ်ံတက္ေအာင္၊
တမင္ခြာ သူခ်န္ရက္တာလား၊
အႀကံခက္ကာေပြ။

အလာခက္ေလေတာ့၊
စာရြက္ေပၚ ကဗ်ာေၾကြ၊
စာေစလို႔ ျခယ္မႈန္း။

ေမွးအိပ္မေပ်ာ္၊
အေတြးရိပ္ေပၚ ကဗ်ာနားလို႔၊
အခါတပါးက အတိတ္သခင္ရယ္၊
စိတ္အစဥ္မွာ ယြင္းမကြာၿငိကာပဲ၊
အရိပ္ျမင္ရာ မင္းသာရွိေလရဲ့၊
ညႇဥ္းပါဘိ ေႏြညလယ္မွာ၊
ေငြလငယ္ မင္းေရွာင္ပုန္းၿပီလား၊
ေႏွာင္ထံုးေျဖအုန္း။ ။

ဖတ္႐ႈခံစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါခင္ဗ်ာ
ဟယ္ရီ

Read More...

ေဗဒါလမ္း (၄၁) - တလွည့္စီ စုန္ဆန္ၿမဲ

မနက္ခင္းဆီက၊ စုန္ဆင္းခဲ့ မေဗဒါ။
မြန္းတည့္ခ်ိန္ ေန႕လယ္ခင္း
သင္း ျပန္တက္လာ။
ညေန ေစာင္းလာေတာ့
ေခ်ာင္းဖ်ားေရာက္ ဆိတ္ၿငိမ္ရာ
မေဗဒါ မအိပ္။
စုန္ခ်ိန္မွာ စုန္ျပန္ရေပါ့
ေခ်ာင္း၀မွာ ျပန္စည္ကား
ေခ်ာင္းဖ်ားမွာ တိတ္။

အို အခ်င္း မေဗဒါ။
က်ဴ႐ုိးရွင္ က်ဴတံေသးနဲ႕
ေတးခ်ဳိလို႕သာ။
ဆိတ္ၿငိမ္ရာ စည္ကားရာ
ေရာက္ရာမွာ မယ္မစဲြ။
ကပ္ခ်ည္ ခြာခ်ည္နဲ႕
တစ္လွည့္စီ စုန္ဆန္ၿမဲ
ညည္းတတ္ပါပဲ။ ။

ေဇာ္ဂ်ီ
(ဖ်ာပံု စာေပလုပ္သား မဂၢဇင္း၊ ၁၉၈၁)

မနက္ခင္းဆီတုန္းက စုန္ဆင္းသြားခဲ့တဲ့ မေဗဒါဟာ မြန္းတည့္ခ်ိန္ေန႔လယ္ခင္းမွာ ျပန္ဆန္တက္လာပါတယ္။ ညေနလည္း ေစာင္းလာေရာ ေခ်ာင္းဖ်ားကိုေတာင္ေရာက္ေနေပမယ့္ ဆိတ္ၿငိမ္ရာေခ်ာင္းဖ်ားမွာ မအိပ္ဘဲ စုန္ခ်ိန္က်ေတာ့ ျပန္စုန္ဆင္းရၿပီး စည္ကားတဲ့ေခ်ာင္း၀ကို ေရာက္ေနရျပန္ကာ ေခ်ာင္းဖ်ားမွာ ျပန္တိတ္ဆိတ္လို႔ေနျပန္ပါတယ္။
အို .. မေဗဒါရယ္၊ က်ဴ႐ိုးရွင္ကေတာ့ က်ဴတံေသးနဲ႔ ေတးခ်ိဳခ်ိဳေတြသီၿပီးေနဆဲပါ။ ဆိတ္ၿငိမ္ရာအရပ္၊ စည္ကားရာအရပ္ရယ္လို႔ ေရာက္တဲ့ အရပ္ကို အစဲြမရွိပဲ ကပ္ခ်ည္ခြာခ်ည္နဲ႔ စုန္တစ္ခါဆန္တစ္လွည့္နဲ႔ မညည္းမညဴဘဲ တစ္လွည့္စီသာ စုန္ေနဆန္ေနၿမဲပါလား .. လို႔ က်ဴ႐ိုးရွင္က ေျပာလိုက္ပါေတာ့တယ္။

အခု ဆရာႀကီးရဲ့ ေဗဒါလမ္းကဗ်ာစု ၄၁ပုဒ္လံုး ဒီမွာဆံုးသြားပါၿပီ။ အားလံုး ဖတ္႐ႈခံစားၿပီး ေက်နပ္ႏုိင္ၾကပါေစ။ နားလည္ႏုိင္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ လဲ ထင္ပါတယ္။ တစ္စံုတစ္ရာကို ခံစားရရွိႏုိင္ၾကမယ္လို႔လဲ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ ဒီ ေဗဒါလမ္းကဗ်ာေလးေတြဟာ တစ္စံုတစ္ခုေသာ အတိုင္းအတာအထိ ခံစားခ်က္၊ အေတြးအျမင္နဲ႔ အားအင္ေတြ ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒီ ေဗဒါလမ္းကဗ်ာေလးေတြကိုဖတ္ၿပီး ဘ၀အတြက္ အသံုး၀င္မယ့္ အေတြးအျမင္ေတြ၊ အားမာန္ေတြ ရရွိလာၾကမယ္ဆိုရင္ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ မွ်ေ၀ရက်ိဳးနပ္ပါၿပီ။

ခံစားရတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ၊ ျမင္တဲ့အျမင္ေတြကိုလည္း ျပန္လည္ေဆြးေႏြးေျပာျပေပးေစလိုပါတယ္။

က်ေနာ္ေရးထားတာေတြဟာ က်ေနာ္တစ္ဦးတည္းခံစားရတဲ့ခံစားမႈကို က်ေနာ္နားလည္သလို မွ်ေ၀ခံစား ေရးျပ ေဆြးေႏြးျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအတိုင္းမွန္တယ္လို႔မဆိုလိုပါဘူး။ ဆရာႀကီး ေဇာ္ဂ်ီလို ပါရမီရွင္ ကဗ်ာက၀ိႀကီးတစ္ဦးအေနနဲ႔ ေတြးသြား၊ ေရးသြားတဲ့ မူလခံစားမႈကို က်ေနာ္ဘယ္လိုမွ လိုက္မမီႏိုင္သလို အလြန္အဆင့္အတန္းျမင့္တဲ့ ကဗ်ာေတြမို႔ အျပည့္အ၀ပီျပင္မွန္ကန္ေအာင္လည္း က်ေနာ့္အဆင့္ေလာက္နဲ႔ ေဖၚျပဖို႔ လံုး၀မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္နဲ႔ မတူတဲ့၊ ကဲြျပားျခားနားတဲ့ အျမင္မ်ားရွိမယ္ဆိုရင္ ကဗ်ာကို ရင္ထဲက လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၾကတဲ့သူမ်ားအေနနဲ႔ ေဆြးေႏြးေပးၾကဖို႔ အေလးအနက္ ေမတၲာရပ္ခံဖိတ္ေခၚပါတယ္။

ဖတ္႐ႈခံစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ ...
ဟယ္ရီ

Read More...

ေဗဒါလမ္း (၄၀) - ေခ်ာင္းမအသိ

ေခ်ာင္းမကို ၀င္၊ ျမင္ပါရဲ႕လား။
ဒီဆိုင္မွာ ေပၚလာၿမဲ၊ ၀ဲႀကီးပါလား။

ဒီ သရဲ ၀ဲလယ္တြင္။
၀ဲလွည့္ရာ ေဗဒါေခ်ာငဲ့၊ ေမာရလိမ့္ထင္။
ဒီ၀ဲေၾကာင့္ မယ္ၿငိဳျငင္၊ ႏႈတ္ျပစ္တင္ စကား။
ေခ်ာင္းမကို မယ့္လက္ၫႈိး၊ ထုိးလိုက္မယ္လား။

အိုအခ်င္း က်ဴ႐ုိးရွင္။
ေမာလိမ့္မယ္ တကယ္ပဲ၊ ၀ဲလွည့္ခိုက္တြင္။
ေခ်ာင္းမထဲ ႀကံဳၿမဲပင္၊ ဆင္ျခင္မိပါရဲ႕။
ေခ်ာင္းမကို ဒါေပမယ့္၊ ၀င္လိုက္မယ္ကြယ့္။

ဒီ၀ဲေၾကာင့္ မၿငိဳျငင္။
ေရအီလွ်င္ ဒီသရဲ၊ ရွဲရမည္ပင္။
ဒီသရဲ မရွဲခင္၊ ေဗဒါစင္ ျပာအိ။
ဒီ၀ဲဒဏ္ ခံရည္ရွိ၊ ေခ်ာင္းမ အသိ။

ဒီ၀ဲေၾကာင့္ မၿငိဳျငင္။
မေမာခင္ ထြက္ခ်င္လဲ၊ ခဲရမည္ပင္။
ဒီ၀ဲက ထြက္ႏိုင္ခင္၊ ေဗဒါစင္ ျပာအိ။
ဒီ၀ဲဒဏ္ ခံရည္ရွိ၊ ေခ်ာင္းမအသိ။ ။

ေဇာ္ဂ်ီ
(ေငြတာရီ၊ အမွတ္ ၁၂၃၊ စက္တင္ဘာ၊ ၁၉၇၀)

ေခ်ာင္းမကိုအ၀င္၊ ေခ်ာင္းလက္တက္နဲ႔ ေခ်ာင္းမဆံုရာ ဒီေခ်ာင္းဆိုင္မွာ ေရစီးအားႏွစ္ခုအဆံုေၾကာင့္ ေပၚလာၿမဲျဖစ္တဲ့ ၀ဲႀကီးရွိေနပါတယ္။ ျမင္ရဲ့လား .. တဲ့။ က်ဴ႐ိုးရွင္က သတိေပးရင္းေမးလိုက္တာပါ။
ဆက္ၿပီး ဒီ မေကာင္းဆိုး၀ါးသရဲလိုဆိုးတဲ့ ၀ဲအလယ္မွာ မေဗဒါေတာ့ ၀ဲလွည့္သမွ်ခ်ာခ်ာလည္ၿပီး မထြက္ႏိုင္ပဲ ေမာေနရလိမ့္ဦးမယ္ထင္ပါတယ္။ ဒီ၀ဲေၾကာင့္ ေခ်ာင္းမႀကီးကို ၿငိဳျငင္ၿပီး လက္ၫိႈးထိုးလို႔ အျပစ္တင္စကား ႏႈတ္ဖ်ားကေနဆိုဦးမွာလား .. လို႔ ေမးလိုက္ပါေသးတယ္။
အို .. က်ဴ႐ိုးရွင္ရယ္၊ ၀ဲထဲမွာလွည့္ေနရခိုက္ကေတာ့ တကယ္ပဲေမာရပါလိမ့္မယ္။ ေခ်ာင္းမထဲကို၀င္တာနဲ႔ ဒီလိုပဲ ႀကံဳစၿမဲဆိုတာလဲ ဆင္ျခင္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေခ်ာင္းမထဲကိုေတာ့ ၀င္လိုက္ပါ့မယ္ကဲြ႔ ... လို႔ မေဗဒါက ျပန္ေျပာပါတယ္။
ဒီ၀ဲေၾကာင့္ေတာ့ မၿငိဳျငင္ပါဘူး။ ေရအီၿပီး က်သြားခ်ိန္ဆိုရင္ ဒီသရဲ အေ၀းကိုရွဲလုိ႔ သြားရမွာပါ၊ အဲဒီလို ဒီသရဲ ၀ဲႀကီး ရွဲမသြားခင္အထိ မေဗဒါျပာစင္အိက ဒီ၀ဲဒဏ္ကို ခံႏိုင္ရည္ရွိတယ္ဆိုတာ ေခ်ာင္းမအသိပါ။
ဒီ၀ဲေၾကာင့္ေတာ့ မၿငိဳျငင္ပါဘူး။ မေမာခင္ ျပန္ထြက္ခ်င္လဲ ထြက္လို႔မရဘဲ အားခဲေနရဦးမွာပါ၊ အဲဒီလို ဒီ၀ဲႀကီးထဲကမထြက္ႏိုင္ခင္အထိေတာ့ မေဗဒါျပာစင္အိက ဒီ၀ဲဒဏ္ကို ခံႏိုင္ရည္ရွိတယ္ဆိုတာ ေခ်ာင္းမအသိပါ ... လို႔ မေဗဒါက ဆက္ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ေတြ က်င္လည္က်က္စားေနထိုင္ရွင္သန္ရာ ဒုကၡစံုတဲ့ မႏုႆဘံုမွာ သုခခ်ည္းပဲ မရွိႏုိင္ပါဘူး။ အခက္အခဲေတြ၊ အဆင္မေျပမႈေတြ၊ ေဘးရန္ေတြနဲ႔လည္း ရင္ဆိုင္ၾကရမွာ အမွန္ပါ။ ဘယ္သူမွ ေရွာင္လႊဲလို႔မရႏုိင္ပါဘူး။ ဒီလို ႀကံဳေတြ႔ၾကရရင္ ရင္ဆိုင္ႏုိင္ဖို႔ ခံႏိုင္ရည္ရွိဖို႔ လုိပါတယ္။ အဲဒီလို ခံႏုိင္ရည္ရွိေအာင္ကလည္း အေတြ႔အႀကံဳ လိုပါတယ္။ ဒီဒုကၡက မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေသးခင္ေတာ့ ႀကံ႔ႀကံ႔ခံရင္ဆိုင္ရပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ဒီဒုကၡေတြဟာ မၿမဲဘူး၊ အခ်ိန္တန္ရင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာပါပဲ။ ဒါကို ရင္မဆိုင္လို႔လည္းမရသလို အၿမဲလည္း ႀကံဳေနရမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒုကၡကိုရင္မဆိုင္ခ်င္ဘူးဆိုၿပီး ဘ၀ကို ဇာတ္သိမ္းလိုက္လို႔ မရသလို ဘ၀ကိုအျပစ္တင္ေနလို႔လည္း မရဘူး ... လို႔ခံစားမိပါတယ္။

ဖတ္႐ႈခံစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ ...
ဟယ္ရီ

Read More...

ေဗဒါလမ္း (၃၉) - သီပါ ျမည္ပါ

ကမ္းစပ္မွာထိုင္
က်ဴမကိုင္ မႈိင္ေငးလို႕၊ အေ၀းကို ၾကည့္။
က်ဴ႐ုိးရွင္ ပီပီေသးရယ္၊ ေတးဆိတ္လွခ်ည့္။

အုိအခ်င္း မေဗဒါ။
ငါ မငိုင္ ငါ မေငး၊ ေ၀းရပ္ကိုသာ။
ဓနိတန္း အထက္မွာ၊ အာကာသ ျပာလဲ့။
ကသိုဏ္းပုံ အာ႐ုံနဲ႕၊ ႐ႊန္းပီတိနဲ႕။

အိုအခ်င္း မင္းပီပီ။
ထက္ေကာင္းကင္ ျပာလဲ႕၀င္းမွာ
မင္းေမြ႕တတ္ၿပီ။
ေခ်ာင္းေလာက သီကရီ၊ မသီေတာ့ၿပီေလာ။
မင့္ဘာသာ တစ္ကိုယ္ထူး၊ ၾကည္ႏူးအံ့ေလာ။

သီပါတဲ့ ျမည္ပါ။
ဒီေခ်ာင္းေျမ ဒီေရအေရး၊ ေတးဆိုသင့္ပါ။
ဆန္စဥ္လဲ မယ္နားနာ၊ စုန္လာလဲ နာမွာပဲ။
နာရင္းသာ စုန္ဆန္ၿမဲ၊ ေခ်ာင္း ဒီေရထဲ။ ။

ေဇာ္ဂ်ီ
(ေငြတာရီ၊ အမွတ္ ၁၁၆၊ ေဖေဖၚ၀ါရီ၊ ၁၉၇၀)

က်ဴကိုလဲမကိုင္၊ ကမ္းစပ္မွာထိုင္ၿပီး မႈိင္ေငးကာ အေ၀းကိုေမွ်ာ္ၾကည့္ေနတဲ့ ပီပီေသးနဲ႔ က်ဴ႐ိုးရွင္ရယ္၊ ေတးသံေတြတိတ္ဆိတ္ေနပါလား ... လို႔ မေဗဒါက ေမးပါတယ္။
အို မေဗဒါ ရယ္၊ အေ၀းရပ္ကို ေငးေနတာ၊ ငိုင္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဓနိတန္းရဲ႔ အထက္မွာ ျပာလဲ့လဲ့ အာကာသေကာင္းကင္ႀကီးကို ပီတိေတြနဲ႔ ကသိုဏ္း႐ႈရင္းၾကည့္ေနတာပါ .. လို႔ က်ဴ႐ိုးရွင္က ေျဖပါတယ္။
ဒီေတာ့ မေဗဒါက ပီပီရွင္ရယ္၊ အခုေတာ့ အထက္မိုးေကာင္းကင္ျပာလဲ့လဲ့မွာ ေမြ႔ေပ်ာ္တတ္ေနၿပီေပါ့။ ကသီကရီ ေခ်ာင္းေလာကအေၾကာင္းကိုေတာ့ ေတးမသီေတာ့ဘူးလား။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပဲ တစ္ကိုယ္တည္း ၾကည္ႏူးေနေတာ့မွာလား .. လို႔ ျပန္ေမးလိုက္ပါတယ္။
မေဗဒါကပဲဆက္ၿပီး ဒီေခ်ာင္းေျမနဲ႔ဒီေရ ရဲ့အေရးကိုလည္း ေတးဖဲြ႔ဆိုသင့္ပါတယ္။ ေတးသီလိုက္ပါဦး။ ပီပီသံေလး ျမည္လိုက္ပါဦး။ မေဗဒါဆန္တက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာလည္း နားေထာင္ပါ့မယ္။ စုန္ဆင္းလာရင္လည္း နားေထာင္မွာပါပဲ။ က်ဴ႐ိုးရွင္ရဲ့ ေတးသံေတြကို ၾကားနာရင္းနဲ႔ပဲ ဒီေခ်ာင္းေရထဲမွာ စုန္ဆန္လို႔ ေနခ်င္ပါတယ္ .. လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။

လူ႔သဘာ၀အရ ဒီေခ်ာင္း၀န္းက်င္အေၾကာင္း အၿမဲေတးသီဖဲြ႔ေနတတ္တဲ့ က်ဴ႐ိုးရွင္ရဲ့ေတးသံကို မၾကားရတဲ့အခါ မေဗဒါလည္း မေနတတ္မထိုင္တတ္ ျဖစ္သြားသလား၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း ထက္ေကာင္းကင္အျမင့္ကို က်ဴ႐ိုးရွင္ေမွ်ာ္ၿပီး
ဘ၀ကို ေမ့သြားမွာစိုးလို႔ သတိေပး နားခ်ေနတာလား ... စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါဦး။

ဖတ္႐ႈခံစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ ...
ဟယ္ရီ

Read More...

ေဗဒါလမ္း (၃၈) - ဒီေရသမီး

ဒီေခ်ာင္းမွာေန၊ ဒီေရမွာ သူႀကီး။
ပီေပသည္ ဒီေရ သမီး၊ ေခ်ာင္းေကာက္ေကြ႕ခရီး။

ဒီတက္ခ်ိန္တန္၊ မဆန္ဟု သူမျငင္း။
ေဗဒါေဆြ ဒီေရဦးမွာ၊ ျမဴးတတ္ေလျခင္း။

ဒီတက္ခ်ိန္ကုန္၊ မစုန္ဟု သူမျငင္း။
ေဗဒါေဆြ ဒီေရက်မွာ၊ လွတတ္ေလျခင္း။

မေတြ႕ခ်င္ မျမင္ခ်င္၊ မ၀င္ခ်င္ေသာ္လဲ။
၀င္လိုက္တယ္ မယ္မလႊဲ၊ ေခ်ာင္းဒီဆိုင္၀ဲ။

မကဲြခ်င္ မကြာခ်င္၊ မခြာခ်င္ေသာ္လဲ။
ခြာလိုက္တယ္ မယ္မစဲြ၊ ေခ်ာင္းေရဆိပ္တဲ။

ဆန္သူလဲမေဗဒါ။
စုန္လိုက္ သူဆိုလွ်င္လဲ၊ သင္းပဲေဗဒါ။
အဆန္ရဲ အၿမဲသာ၊ စုန္ခ်ိန္ခါ စုန္သည္ခ်ည္း။
ပီေပသည္ ဒီေရသမီး၊ ေခ်ာင္းေကာက္ေကြ႕ ခရီး။

၀င္သူလဲ မေဗဒါ။
ခြာလိုက္ သူဆိုလွ်င္လဲ၊ သင္းပဲေဗဒါ။
အ၀င္ရဲ အၿမဲသာ၊ အစဥ္ခြာ ခြာသည္ခ်ည္း။
ပီေပသည္ ဒီေရသမီး၊ ေခ်ာင္းေကာက္ေကြ႕ ခရီး။ ။

ေဇာ္ဂ်ီ
(ေငြတာရီ၊ အမွတ္ ၁၁၂၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ၁၉၆၉)

ဒီေခ်ာင္း႐ိုးေလးထဲမွာေနၿပီး ဒီ ေရထဲမွာပဲႀကီးျပင္းလာခဲ့ရတဲ့ မေဗဒါဟာ ေကာက္ေကာက္ေကြ႔ေကြ႔ ေခ်ာင္းကေလး တေလွ်ာက္မွာ ဒီေရရဲ့သမီး ပီသစြာနဲ႔ဒီတက္ခ်ိန္တန္လို႔ ဆန္ခ်ိန္က်ရင္လည္း မဆန္ဘူးလို႔မျငင္းဘဲ ဒီေရတက္ဦးမွာ ျမဴးျမဴးၾကြၾကြ၊ ဒီတက္ခ်ိန္ကုန္လို႔ စုန္ခ်ိန္က်ရင္လည္းပဲ မစုန္ဘူးလို႔မျငင္းဘဲ ဒီေရအက်မွာ လွလွပပနဲ႔ အစုန္အဆန္ ေနတတ္ပါတယ္။
ေခ်ာင္းႏွစ္ခုဆိုင္လို႔ ၀ဲကေတာ့ေတြေရာက္ရင္လည္း မေတြ႔ခ်င္မျမင္ခ်င္ မ၀င္ခ်င္ေပမယ့္ မေရွာင္လႊဲဘဲ ၀င္လုိက္တာပါပဲ။ ေခ်ာင္းေရဆိပ္ကမ္းနဲ႔ မကဲြမကြာ၊ မခြဲခြာခ်င္ေပမယ့္လည္း စဲြလန္းမေနဘဲ ခဲြခ်ိန္တန္ရင္ ခဲြခြာလိုက္တာပါပဲ။
ဆန္တဲ့သူဟာလည္း မေဗဒါ၊ စုန္တဲ့သူဟာလည္း မေဗဒါပါပဲ။ ဆန္ရမယ္ဆိုလည္း ရဲရဲဆန္၊ စုန္ခ်ိန္ဆိုလည္း စုန္လိုက္တာပဲမို႔ ေကာက္ေကာက္ေကြ႔ေကြ႔ေခ်ာင္းကေလးတေလွ်ာက္ ဘ၀ခရီးမွာ ဒီေရရဲ့သမီးပီသလွပါတယ္။
၀င္တဲ့သူဟာလည္း မေဗဒါ၊ ခြာတဲ့သူဟာလည္း မေဗဒါပါပဲ။ ၀င္ရမယ္ဆိုလည္း ရဲရဲ၀င္၊ ခြာခ်ိန္က်လည္း ခြာလိုက္တာပဲမို႔ ေကာက္ေကာက္ေကြ႔ေကြ႔ေခ်ာင္းကေလးတေလွ်ာက္ ဘ၀ခရီးမွာ ဒီေရရဲ့သမီးပီသလွပါတယ္။
ဒီေရမွာႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ မေဗဒါဟာ ဒီေရသမီး ပီသ သလို၊ ကုိယ္ေမြးဖြားႀကီးျပင္းေနထိုင္တဲ့ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ အသားက်ေအာင္၊ အလိုက္သင့္ျဖစ္ေအာင္ ေနတတ္ဖို႔က်ေနာ္တို႔ ႀကိဳးစားရပါလိမ့္ဦးမယ္ ... လို႔ခံစားမိပါတယ္။
ဖတ္႐ႈခံစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ ...
ဟယ္ရီ

Read More...

ေဗဒါလမ္း (၃၇) - လမ္း႐ိုးပါကြဲ႔

အေနာက္ဖက္ဆီ၊ ေနနီႏွင့္ တိမ္ပန္း။
ေရွ႕ဆီမွာ ဓနိတန္း၊ ေခ်ာင္းေရွ႕ဖက္ကမ္း။

ဓနိတန္း ကမ္းေကြ႕မွာ။
ဒီတက္ခ်ိန္ တိမ္အစြမ္း၊ ပန္းေတာက္တဲ႕ခါ။
ေကြ႕ေအာက္က ေရနီလာ၊ ေကြညာက ျမေသြး။
မေဗဒါ ဆန္လာလမ္း၊ နန္းဆံေပ့ေလး တဲ႕။

အို အခ်င္း က်ဴ႐ုိးရွင္။
မင္းတို႕႐ြာ တစ္ဖက္ကမ္း၊ လမ္းက အျမင္။
မယ့္အနီး မယ့္၀န္းက်င္၊ ေခ်ာင္းေရျပင္ ၾကည္လဲ႕။
စုန္ကာ ဆန္ကာႏွင့္၊ ျမမပါ နီလာမဲ႕၊
လမ္း႐ုိးပါကြယ့္။ ။

ေဇာ္ဂ်ီ
(ေငြတာရီ၊ အမွတ္ ၁၁၁၊ စက္တင္ဘာ၊ ၁၉၆၉)

အေနာက္ဖက္ဆီမွာ ေနလံုးနီနဲ႔တိမ္ပန္းခ်ီျခယ္သေနသလို အေရွ႔ဖက္ဆီမွာကေတာ့ ဓနိေတာတန္းေလးမွာ က်ဴ႐ိုးရွင္ရွိေနပါတယ္။

ဓနိတန္းကမ္းအေကြ႔ကေနၾကည့္လိုက္ရင္ ဒီေရတက္ခ်ိန္မွာ တိမ္ေတာက္တဲ့အခါ တိမ္ရဲ႔အစြမ္းေၾကာင့္ ပန္းေတြလိုေတာက္ၿပီး ေကြ႔ေလးရဲ့ ေအာက္ဖက္မွာ ေရျပင္က အျပာေရာင္သမ္းၿပီး နီလာလိုလွလို႔ ေကြ႔အထက္ျမစ္ညာမွာေတာ့ အစိမ္းေရာင္ဖန္႔ဖန္႔နဲ႔ ျမအေသြးဆင္ေနပါတယ္။ မေဗဒါဆန္တက္လာတဲ့လမ္းကေတာ့ တယ္လဲ နန္းဆံပါလားလို႔ က်ဴ႐ိုးရွင္ကေျပာလိုက္ပါတယ္။

ဒီအခါ မေဗဒါက အုိ အသင္က်ဴ႐ိုးရွင္၊ ဒီဟာကေတာ့ တစ္ဖက္ကမ္းက မင္းတို႔႐ြာရွိတဲ့ လမ္းကေန ၾကည့္လို႔ျမင္ရတဲ့အျမင္ပါ။ မယ့္ အနီးပတ္၀န္းက်င္တ၀ိုက္မွာေတာ့ ေခ်ာင္းေရျပင္က ၾကည္လဲ့လို႔ ဘာအေရာင္မွ မရွိပါဘူး၊ စုန္လိုက္ ဆန္လိုက္နဲ႔ ေမ်ာေနရတဲ့ ဒီေခ်ာင္းေရဟာ ျမေသြးလိုလဲမစိမ္း၊ နီလာလိုလဲ ၾကည္ျပာေရာင္မရွိတဲ့ လမ္း႐ိုးေလးသာ ျဖစ္ပါတယ္လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။

ကိုယ့္ဖက္က ကိုယ့္တဖက္သတ္အျမင္နဲ႔အေ၀းကၾကည့္ရင္ ေဘးပေယာဂေၾကာင့္ စိတ္မွာတမ်ိဳးျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အနီးကပ္ၾကည့္ရင္ေတာ့ ကာယကံရွင္ရဲ့ အေျခအေနဟာ အေ၀းကျမင္ရသလိုမဟုတ္ဘဲ တမိ်ဳးျဖစ္သြားႏုိင္တာေၾကာင့္ အေသအခ်ာ သံုးသပ္ၿပီးမွ အေျခအေနကို သိၿပီးမွသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ခ်သင့္ပါတယ္ ... လို႔ခံစားမိပါတယ္။

ဖတ္႐ႈခံစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ ...
ဟယ္ရီ

Read More...

ေဗဒါလမ္း (၃၆) - မယ့္အိမ္ပဲ

ဒီ က်ခ်ိန္တန္၊ အိမ္ျပန္ေတာ့မလား။
ေဗဒါရီ ဒီေရေၾကာမွာ၊ ေမွ်ာေတာ့မယ္လား။
ေခ်ာင္းဖ်ားက ခါးတမာ၊ ေခ်ာင္း၀သာ သကာပ်ား။
ေဗဒါေဆြ က်ေရႀကိဳက္၊ လိုက္ေတာ့မယ္လား။

အိုအခ်င္း က်ဴရိုးရွင္။
ခါတမာ သကာပ်ား၊ ျခားလို႕ဘူ႕ရွင္။
မယ့္ဒီေခ်ာင္းမွာလ၊ ေခ်ာင္းဖ်ားလဲ မယ့္ အိမ္ပင္
ေခ်ာင္း၀င္လဲ မယ့္ အိမ္ပဲ။
ဒီတက္ခ်ိန္တန္
အိမ္ျပန္တယ္ ဆန္မယ္ခဲ၊ ေခ်ာင္းဖ်ားကိုပဲ။ ။

ေဇာ္ဂ်ီ
(ေငြတာရီ၊ အမွတ္ ၁၀၃၊ ဇန္န၀ါရီ၊ ၁၉၆၉)

ဒီက်ခ်ိန္တန္လို႔ အိမ္ျပန္ေတာ့မလား ေဗဒါရီေရ၊ ဒီေရတေၾကာမွာ ေမွ်ာေတာ့မွာလား၊ ေခ်ာင္းဖ်ားကေတာ့ တမာလိုခါးတယ္ထင္လို႔ ေခ်ာင္း၀ ကိုသာ ပ်ားသကာလုိ ခ်ိဳၿမိန္တယ္လို႔ ယူဆၿပီး က်ေရကို ႀကိဳက္လို႔ လိုက္သြားေတာ့မွာလား လို႔ က်ဴ႐ိုးရွင္က (ခနဲ႔သလို၊ ေဆြးသလိုနဲ႔) ေမးလိုက္ျပန္ပါတယ္။
ဒီအခါမွာ မေဗဒါက အို အသင္ က်ဴ႐ိုးရွင္၊ ခါးတမာေတြ ပ်ားသကာေတြ မခဲြျခားပါဘူး။ မယ္ရဲ့ ဒီေခ်ာင္းမွာေတာ့ ေခ်ာင္းဖ်ားလဲ မယ့္အိမ္၊ ေခ်ာင္း၀င္၀လဲ မယ့္အိမ္ပါဘဲ။ ဒီက်ခ်ိန္ေခ်ာင္း၀ကိုဆင္းသလို ဒီတက္ခ်ိန္တန္ေတာ့လဲ ေခ်ာင္းဖ်ားမွာရွိတဲ့ မယ့္အိမ္ကိုပဲ ျပန္ဖို႔ ဆန္တက္ လိုက္ဦးမွာပါလို႔ ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာလဲ က်ဴ႐ိုးရွင္က မေဗဒါသူ႔ကုိ ခဲြသြားမွာမို႔ ခနဲ႔သလို ေဆြးသလို ေမးလိုက္တယ္လုိ႔ ယူဆမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေဗဒါက က်ဴ႐ိုးရွင္ကိုလဲ အထင္မမွားရေအာင္၊ အစြန္းလဲလြတ္ေအာင္ အျဖစ္မွန္ကို ရွင္းျပသြားတယ္ .... လို႔ ခံစား မိပါတယ္။

ဖတ္႐ႈခံစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ ...
ဟယ္ရီ

Read More...

ေဗဒါလမ္း (၃၅) - ေဗဒါခင္အသိ

တက္ျပန္ေပါ့ ဒီ၊ ဟီျပန္ေပါ့ ေရ႐ိုင္း။
ေအာက္တခြင္ ပင္လယ္၀မွာ၊ ၀ဲထလို႔၀ိုင္း။

ေရ႐ိုင္းက ထင္တိုင္းသာ။
ဒီတက္ခ်ိန္ ႏိွမ္မရ၊ ေဒါထလို႔သာ။
ေခ်ာင္းေပါက္မွာ သူ ေျမာက္လာ
သူ မညႇာ သူ မသနား။
ေခ်ာင္းတစ္ခြင္ သူ ၀င္စ၊ ျပခဲ့သူ႔အား။

သူ႔အားကို ျပလိုက္႐ံု။
လတာျပင္ ေရ၀င္တိုး၊ ထိုးၾက ပလံု။
စြန္ဆိတ္တို႔ ထိတ္လို႔တုန္
ေတာင္ခုန္လို႔ ေျမာက္ေျပး။
က်ဳရိုးရွင္ အခင္ေသး၊ ေခ်ာင္း၀မွာေဆြး။

မေဆြးနဲ႕ က်ဴရုိးရွင္။
အခ်ိန္တန္ ဒီမာန္က်၊ ေခ်ာင္းလွၿမဲပင္။
ေခ်ာင္းတစ္ေလွ်ာက္ ေကာက္ေကြ႕၀င္
ေဗဒါပင္အသိ။
ေနာက္တစ္ခ်ီ ဒီေရဦး၊ ဒီ႐ူးခ်ိန္ထိ။ ။

ေဇာ္ဂ်ီ
(ေငြတာရီ၊ အမွတ္ ၉၁၊ ဇန္န၀ါရီ၊ ၁၉၆၈)

ဒီတက္လာျပန္ပါၿပီ။ေခ်ာင္းေအာက္ပိုင္းတခြင္ ပင္လယ္၀မွာ ၀ဲကေတာ့ေတြ ထလို႔ ေရ႐ိုင္းေတြက ဟီသံေပးၿပီး တဟုန္တိုး တက္လာေနပါၿပီ။
ဒီတက္ခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ ေရ႐ိုင္းကို ႏွိမ္လို႔မရဘဲ ေဒါမာန္ေတြထၿပီး ထင္တိုင္းႀကဲ တက္လာတာပါဘဲ။ ေခ်ာင္းေပါက္၀မွာ ေျမာက္ၾကြၿပင္းထန္စြာနဲ႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ညွာမယ့္၊ သနားမယ့္ ပံုမရွိဘဲ ေခ်ာင္းတစ္ခြင္ကို ၀င္လာစမွာဘဲ သူ႔အားအင္ကိုျပၿပီး ၾကမ္းၾကမ္းရမ္းရမ္းတက္လာပါတယ္။
သူ႔ရဲ့အားကို ျပလိုက္႐ံုနဲ႔တင္ လတာျပင္ကို ေရေတြ ဒလေဟာ အားနဲ႔အင္နဲ႔ ၀င္တိုးၿပီး ပလံုစီေတြထလာပါတယ္။ ပုစြန္ဆိတ္ကေလးေတြလဲ အထိတ္တလန္႔နဲ႔ တုန္ေနေအာင္ေၾကာက္သြားၿပီး ေတာင္ဖက္ခုန္လုိက္၊ ေျမာက္ဖက္ေျပးလိုက္နဲ႔ ေဆာက္တည္ရာမရ ေၾကာက္လန္႔ေနၾကရွာသလို က်ဴ႐ိုးအခင္အေသးေလးနဲ႔ က်ဴ႐ိုးရွင္တစ္ေယာက္လဲ မေဗဒါကို စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ ေခ်ာင္း၀နားမွာ ေဆြးေနရျပန္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ မေဗဒါက မေဆြးပါနဲ႔၊ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔ က်ဴ႐ိုးရွင္ရယ္၊ အခ်ိန္တန္ရင္ ဒီေရရဲ့ မာန္က်ၿပီး ေခ်ာင္းဟာ ျပန္လွပသြားရစၿမဲပါ။ ေနာက္တခ်ီ ဒီေရဦး ထိုးတက္လာမယ့္ ဒီ႐ူးထခ်ိန္အထိ ေတာ့ ေခ်ာင္းျပန္လွေနဦးမယ္ဆိုတာ ေခ်ာင္းတေလွ်ာက္ ေကာက္ေကြ႔၀င္ၿပီး သြားေနက် ေဗဒါပင္ ေတြ အသိဆံုးပါဘဲ လို႔ က်ဴ႐ိုးရွင္ကို ႏွစ္သိမ့္လိုက္ပါတယ္။
တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ့ ကိုယ္က သံေယာဇဥ္နဲ႔ အစိုးရိမ္ပိုမိေပမယ့္ ကာယကံရွင္ကိုယ္တိုင္က သူ႔အေျခအေနကို သူအသိဆံုးမို႔ မစိုးရိမ္ဖို႔ ႏွစ္သိမ့္လိုက္ျပန္ရင္လဲ ေက်နပ္ရျပန္တာပါပဲ မဟုတ္ပါလား။

ဖတ္႐ႈခံစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ ...
ဟယ္ရီ

Read More...

Tuesday 23 September 2008

ေဗဒါလမ္း (၃၄) - မယ့္သေဘာ

ကမ္းစပ္မွာထိုင္
က်ဴမကိုင္ လက္မႈိင္ခ်လို႔၊ ငိုင္လွေခ်တကား။
က်ဴ႐ိုးရွင္ အခင္ေသးရယ္၊ ေငးလွေခ်တကား။

မေငးလို႔ မျဖစ္ေပါင္။
ဒို႔ေခ်ာင္းမွာ ဖန္လာဆန္း၊ ပန္းရေလေအာင္။
မိုးထိေအာင္ ေလွကားေထာင္
ေထာင္မယ္တဲ့ လတာေဘး။
ပင္က်ရည္ တျမဴေလာက္နဲ႔
ေခ်ာင္းေပါက္မွာ ငါးပ်ံမူး၊ ျမဴးရက္လို႔ေလး။

အိုအခ်င္း က်ဴ႐ိုးရွင္။
ေခ်ာင္းေပါက္မွာ ငါးပ်ံျမဴးေပမယ့္
ကိုယ္မျမဴး ေနလိုက္လွ်င္။
ေဆာင္းဦးေပါက္ၿပီမို႔
ေကာက္ပင္ႏြဲ႕ မွည့္ၿပီရွင္ တံစဥ္ကို ျပင္ပါေတာ့။
အခ်ိန္တန္ စုန္ဆန္ျမန္းတဲ့
ပန္းေဗဒါ မယ့္သေဘာကို၊ ေစာလိုက္ပါေနာ့။ ။

ေဇာ္ဂ်ီ
(ေငြတာရီ၊ အမွတ္ ၉၀၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၁၉၆၇)

မေဗဒါက ေမးပါတယ္။ က်ဴ႐ိုးရွင္ရယ္၊ က်ဴတံလဲမကိုင္ဘဲ ကမ္းစပ္မွာထိုင္ၿပီး လက္မိႈင္ခ်လို႔ ငိုင္လွေခ်လား၊ အခင္ေသးနဲ႔ က်ဴ႐ိုးပိုင္ရွင္ရယ္ ေငးလွေခ်လား တဲ့။

ဒီေတာ့ က်ဴ႐ိုးရွင္က မေငးလို႔မျဖစ္ေပါင္၊ ဒို႔ေခ်ာင္းမွာ ထူးထူးဆန္းဆန္းျဖစ္ေနလို႔ စိတ္ပင္ပန္းေနရတယ္။ လတာေဘးမွာ ငါးပ်ံက ပင္က်ရည္ တျမဴေလာက္ေသာက္ၿပီးယံုနဲ႔ မိုးထိေအာင္ေလွကားေထာင္မယ္ဆိုၿပီး မူးမူးနဲ႔ ျမဴးေနလို႔ဘဲ လုိ႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။

ဒီေတာ့တခါ မေဗဒါက အို .. က်ဴ႐ိုးရွင္ရယ္၊ ေခ်ာင္းေပါက္မွာ ငါးပ်ံသူ႔ဟာသူ ျမဴးေန၊ မူးေနလဲ ကိုယ္မျမဴးဘဲ ေနလိုက္ရင္ၿပီးတာပါပဲ။ ေဆာင္းဦးေပါက္လဲေရာက္ၿပီဆိုေတာ့ ေကာက္ပင္ႏဲြ႔ႏဲြ႔ေတြလည္း မွည့္၀င္းလာေနၿပီ၊ ဒီေတာ့ ေကာက္ရိတ္ဖို႔ တံစဥ္ကိုျပင္လိုက္ပါေတာ့၊ အခ်ိန္တန္ရင္ အၿမဲတမ္း စုန္ဆန္ေနတဲ့ ေဗဒါပန္းေလး မယ့္သေဘာကို ေစာေၾကာလိုက္ပါဦး လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။

ဒီကဗ်ာမွာလဲ က်ဴ႐ိုးရွင္နဲ႔ မေဗဒါတို႔ရဲ့ ဖြင့္မေျပာတဲ့ သံေယာဇဥ္သေဘာ တစြန္းတစကို ျမင္လိုက္ရသလိုပါဘဲ။ ဒီေဗဒါလမ္းကဗ်ာေတြဟာ အဓိကအားျဖင့္ ဒႆနေတြကို နိမိတ္ပံုနဲ႔ ဖဲြ႔ထားတယ္ဆိုေပမယ့္ ဆရာႀကီးအေနနဲ႔ လူ႔ဘ၀မွာ အၿမဲလို ေသခ်ာေပါက္နီးပါး ႀကံဳေတြ႔ရမယ့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၲာနဲ႔ သံေယာဇဥ္ ေတြကိုလည္း ထည့္သြင္းဖဲြ႔ဆိုထားတယ္လို႔ ယူဆမိပါတယ္။ က်ေနာ့္အယူအဆ မွန္ခ်င္မွလည္း မွန္ပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ကိုက သိဂၤါရ ရသဖက္ကို ပိုၿပီး တိမ္းညြတ္လြယ္လို႔ ဒီလုိေတြးမိသလားေတာ့ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ ၀ိုင္းစဥ္းစားသံုးသပ္ၾကည့္ၾက ေစလုိပါတယ္။ ကဗ်ာသြားကိုၾကည့္ရင္ က်ဴ႐ိုးရွင္က မႈိင္ေနေတာ့လဲ မေဗဒါက ေမးမိတယ္။ က်ဴ႐ိုးရွင္ျပန္ေျဖတာက ငါးပ်ံက မူးၿပီး စကားႀကီးစကားက်ယ္ေတြ ေျပာ၊ ေလလံုးမိုးလံုးထြားျပေနလို႔ (မိန္းကေလးအခ်ိဳ႕ရဲ့ သဘာ၀အတိုင္း) အေပ်ာ္အပါးနဲ႔ သံုးႏိုင္ျဖဳန္းႏိုင္ ဟိတ္ဟန္ေကာင္းတဲ့ သူေတြအေပၚ အထင္ႀကီးတိမ္းညြတ္မိမ်ား သြားေလမလားရယ္လို႔ စိုးရိမ္ေနတဲ့သေဘာမ်ိဳးလို႔ ထင္လိုက္မိပါတယ္။ ဒါမွ မဟုတ္လဲ မူးမူးနဲ႔ စကားႀကီးစကားက်ယ္ေတြ အရည္မရ အဖတ္မရ ေလွ်ာက္ေျပာေနလို႔ ႐ိုး႐ိုးတန္းတန္း ၾကည့္မရတာမ်ိဳးလဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ မေဗဒါကလဲ သူ႔ဟာသူဘာျဖစ္ျဖစ္ေနေန ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေန၊ ကိုယ္လုပ္စရာရွိတာကို အာ႐ံုစိုက္ၿပီးလုပ္လိုက္ရင္ ၿပီးတာပဲမဟုတ္လား။ ဒီလမ္းမွာ အၿမဲသြားေနတဲ့ မယ့္သေဘာကိုလဲ ေစာေၾကာဆန္းစစ္ၾကည့္ပါဦး လုိ႔ ေျပာလိုက္ပံုက သံေယာဇဥ္အေငြ႔ေတြ ပါေနသလိုပဲမို႔ ဒီလို ခံစားမိတာပါ။ ဒီလမ္းမွာ အၿမဲသြားေနရတဲ့သူမို႔ ဒီလမ္းမွာေတြ ႔ေနက် ငါးပ်ံလိုမိ်ဳးအေၾကာင္းေတာ့ ေကာင္းေကာင္း သိပါတယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာကို သြယ္၀ိုက္ၿပီး (imply) ေျပာထားတဲ့သေဘာမ်ိဳး၊ အတိအက်လဲ သံေယာဇဥ္ရွိေၾကာင္းမေျပာဘူး၊ စိတ္မပူေအာင္လည္း ေျပာတတ္တယ္ဆိုတဲ့ ပံုစံမ်ိဳး ခံစားမိပါတယ္။

ဖတ္႐ႈခံစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ ...
ဟယ္ရီ

Read More...

ေဗဒါလမ္း (၃၃) - မင့္ေစနာ

အသာအသာ
ေဗဒါမႈန္ႏြဲ႕ငဲ့၊ စုန္ခဲ့ပါတဲ့
ေအာက္တစ္ခြင္ ပင္လယ္၀မွာ ဒီက်လွ်င္တဲ့။

အသာအသာ
ေဗဒါမႈန္ႏြဲ႕ငဲ့၊ စုန္ခဲ့ပါတဲ့
ဒီေခ်ာင္းေျမညေနေအး၊ ေလေသြးရင္တဲ့။

အိုအခ်င္း က်ဴ႐ိုးရွင္။
က်ေရမွာ ေျပေျပဆင္း မင္းစုန္ေစ့ခ်င္
ေတာင္ေလလဲေသြးေစခ်င္၊ ေခ်ာင္းတစ္ခြင္ ျမစ္တန္း။
မင့္ေစနာ မယ့္မွာပန္း၊ လႈိင္းၾကက္ခြပ္လမ္း။

ေဇာ္ဂ်ီ
(ေငြတာရီ၊ အမွတ္ ၇၉၊ ေဖေဖၚ၀ါရီ၊ ၁၉၆၇)

မႈန္ေနေအာင္လွတဲ့ ေဗဒါႏဲြ႔ေလးေရ၊ ေအာက္ဖက္က ပင္လယ္၀မွာ ဒီေရျပန္က်ရင္ စုန္ခဲ့ပါဦး၊ ဒီေခ်ာင္းေျမမွာ ညေနေအးေလး ေရာက္လို႔ ေလေျပေလးေသြးလာရင္လဲ စုန္ဆင္းလာခဲ့ပါဦး ... လို႔ က်ဴ႐ိုးရွင္က ေခၚေနပါတယ္။

အို ... အသင္က်ဴ႐ိုးရွင္ရယ္၊ ေရက်မွာလဲ ေျပေျပေလး မယ့္ကိုစုန္ဆင္းလာေစခ်င္တယ္၊ ၿပီးေတာ့တခါ ေခ်ာင္းတခြင္ ျမစ္စဥ္တန္းထဲမွာ ေတာင္ေလကလဲ တိုက္ေစခ်င္ေသးတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေရက်နဲ႔ ပင့္ေလ ဆံုရင္ ဒီလမ္းမွာ လိႈင္းၾကက္ခြပ္ေတြထၿပီး စုန္ဆင္းရ ခက္ေတာ့မွာေပါ့၊ မင့္ေစတနာေၾကာင့္ မယ္ကေတာ့ ပင္ပန္းရဦးမွာပဲ ... လို႔ မေဗဒါက ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။

တစ္ခါတစ္ခါ ကိုယ္ကေတာ့ ေစတနာနဲ႔ အမွတ္မထင္ ေျပာမိ၊ ျပဳမိတာေတြဟာ တဖက္သားအတြက္ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးသဖြယ္ ျဖစ္သြားေစတတ္တာကို က်ေနာ္တို႔သတိထားၾကဖို႔လိုပါတယ္ ... လို႔ထပ္ဆင့္ခံစားမိပါတယ္။

ဖတ္႐ႈခံစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ ...
ဟယ္ရီ

Read More...

ေဗဒါလမ္း (၃၂) - ပန္းသိပါရဲ့

လမုပြင့္နီသႏၲာ၊ လတာကညိဳေခ်ာ။
လတာျပင္ လမုတန္း၊ ကမ္းစပ္ကေတာ။

ဒီလမ္းကပန္းေဗဒါ။
ေနထြက္ေန၀င္နဲ႕
လတာျပင္ လမုပါး၊ သြားရခါခါ။
လမုနဲ႔ လတာသာ၊ ကြၽမ္းရွာတ့ဲေဗဒါမ။
လတာျပင္ လမုတန္း၊ ပန္းမယ့္ေလာက။

အိုအခ်င္းက်ဴ႐ိုးတံ၊
လမုစဥ္အေနာက္နားက၊ ၀ါးခတ္တ့ဲၿခံ။
အုန္းၿခံနဲ႕ ဓနိၿခံ၊ ကြမ္းသီးၿခံပါတ့ဲ။
စုန္ဆန္ရာ ေဗဒါလမ္းက ပန္းသိပါရဲ႕။

ျခံေနာက္မွာ ႐ြာရွိလွ်င္။
ျခံေနာက္ကြယ္ လယ္ကိုသန္း၊ လမ္း႐ြာ၀ ၀င္။
႐ြာသြားတ့ဲ ႐ြာလမ္းစဥ္၊ ခြင္တစ္ခါေခြတစ္လွည့္။
စုန္ဆန္ရာေဗဒါလမ္းက ပန္းသိပါရဲ႕။ ။

ေဇာ္ဂ်ီ
(ေငြတာရီ၊ အမွတ္ ၂၆၊ ၾသဂုတ္၊ ၁၉၆၂)

ကမ္းစပ္ကေတာမွာ အညိဳေရာင္လႊမ္းတဲ့ ညိဳေခ်ာလတာျပင္ရယ္၊ နီတ်ာတ်ာ လမုပြင့္ေလးေတြနဲ႔ လမုပင္ေတာတန္းေလးရယ္ ရွိေနပါတယ္။
ဒီလမ္းက ပန္းေဗဒါခမ်ာေတာ့ ေနထြက္ကေန၀င္ လတာျပင္နဲ႔ လမုတန္းနားမွာပဲ အခါခါ စုန္လုိက္ဆန္လုိက္နဲ႔ သြားေနရပါတယ္။ ဒီေတာ့လဲ လမုပင္တန္းနဲ႔ လတာျပင္ကိုပဲ အကြၽမ္းတ၀င္ရွိရွာရတဲ့ ေဗဒါမရယ္၊ ဒီလမုတန္းနဲ႔လတာျပင္ဟာပဲ ပန္းကေလးရဲ့ ေလာကမဟုတ္လား .. လို႔ က်ဴ႐ုိးရွင္က ေမးလိုက္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ မေဗဒါက အို ... အသင္ က်ဴ႐ိုးတံ၊ လမုတန္းေလးရဲ႔ေနာက္မွာ ၀ါးနဲ႔ခတ္ထားတဲ့ ၿခံေတြရွိပါတယ္။ အဲဒီၿခံေတြကလဲ အုန္းၿခံ၊ ဓနိၿခံ နဲ႔ ကြမ္းသီးၿခံေတြပါတဲ့ေနာ္၊ စုန္ဆန္ေနရတဲ့ ေဗဒါလမ္းက ပန္းဟာ ဒီေလာက္ေတာ့ သိပါတယ္ လုိ႔ ျပန္ေခ်ပလိုက္ပါတယ္။
ဒါနဲ႔ မေက်နပ္ႏိုင္ေသးတဲ့ မေဗဒါက ဆက္ၿပီး ၿခံေနာက္မွာ ႐ြာရွိလိမ့္မယ္၊ အဲဒီ ၿခံေနာက္ကြယ္က လယ္ကြင္းေတြကို ျဖတ္သန္းသြားတဲ့ ႐ြာ၀ကို ၀င္တဲ့ လမ္းေလးလဲ ရွိတယ္။ ရွိယံုေတာင္မကဘူး၊ ႐ြာကိုသြားတဲ့ အဲဒီလမ္းကေလးဟာ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္းေတာင္မဟုတ္ဘူး၊ ခြင္တဲ့အခါခြင္၊ ေခြတဲ့အခါေခြနဲ႔ ဆိုတာကို စုန္ဆန္ေနရတဲ့ ေဗဒါလမ္းက ပန္းဟာ ဒီေလာက္ေတာ့ သိပါတယ္ လုိ႔ ထပ္ၿပီးေခ်ပလိုက္ပါတယ္။

ဒါကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ မေဗဒါဟာ သူက်င္လည္က်က္စားရာ ပတ္၀န္းက်င္ကြက္ကြက္ေလးသာမဟုတ္ဘဲ အျခားေနရာေဒသေတြအေၾကာင္းကိုပါ တီးမိေခါက္မိ ရွိတယ္၊ သိနားလည္တယ္၊ တနည္းအားျဖင့္ ျပင္ပဗဟုသုတပါ ျပည့္စံုၾကြယ္၀တဲ့သူမို႔ သူမျမင္ရရင္ေတာင္မွ ေတြးေတာ ဆင္ျခင္ၿပီး သိႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ အရည္အခ်င္းနဲ႔လဲ ျပည့္စံုတယ္ ... လို႔ခံစားမိပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ေတြလည္း ကိုယ့့္ပတ္၀န္းက်င္ ကြက္ကြက္ေလးမွာပဲ ေျခရာခြက္ကေလးထဲက ဖားသူငယ္လို ေပ်ာ္ေမြ႔က်က္စားေနလို႔မရဘဲ အဲဒီ၀န္းက်င္ရဲ့ အျပင္ဘက္က အေၾကာင္းေတြကိုပါ ထဲထဲ၀င္၀င္မဟုတ္ေတာင္ တီးမိေခါက္မိေတာ့ ရွိဖို႔လိုလိမ့္မယ္ ဆိုတာကို ဆရာႀကီးက သတိေပးထားသလိုပါပဲ။

ဖတ္႐ႈခံစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ ...
ဟယ္ရီ

Read More...

ေဗဒါလမ္း (၃၁) - မင္းပါမွပဲ

စာဗူးေတာင္းမွာ၊ စါ၀ါတို႕လင္မယား။
သူတို႕လြမ္းၾကေတာ့
မယ္လြမ္းေအာင္ ပီပီႏြဲ႕ရယ္၊ ေတးဖြဲ႕ပါလား။

ဖက္လိပ္အိမ္ဆင္၊ ခါခ်ဥ္က လက္သမား။
လက္ရာဆန္းပါဘိ။
ကမ္းကုန္ေအာင္ ပီပီႏြဲ႕ရယ္၊ ေတးဖြဲ႕ပါလား။

မိုးတက္မယ့္ဟန္ ၊ ငဖ်ံ က ဂြြၽမ္းသမား။
အႀကံႀကီးသူမို႕
မီးပြင့္ေအာင္ ပီပီႏြဲ႕ရယ္၊ ေတးဖြဲ႕ပါလား။

ဖြဲ႕ခ်င္ရဲ႕ေနာ္၊ ေဖၚခ်င္ရဲ႕မနဲ။
ဒီလႈိင္းပ်ံ ထန္ခ်င္ထန္တဲ့
ဆန္ခ်ိန္တန္ ဆန္တက္ရင္းသာပါ့
ဆန္ခ်ိန္ကုန္ စုန္လို႕ဆင္းပါတ့ဲ
ေဗဒါငယ္ မယ္ မျငင္းရယ္၊ မင္းပါမွပဲ။ ။

ေဇာ္ဂ်ီ
(ေငြတာရီ၊ အမွတ္ ၂၅၊ ဇူလုိင္၊ ၁၉၆၂)

စာဗူးေတာင္းေလးမွာ စါ၀ါလင္မယားလြမ္းေနၾကပါတယ္။ သူတို႔လြမ္းေနတာျမင္ေတာ့ မေဗဒါကလည္း လြမ္းခ်င္လာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ က်ဴ႐ိုး႐ွင္ကို ေတးဖဲြ႔ဖို႔ေျပာပါတယ္။
လက္သမားဆရာလို ဖက္လိပ္အိမ္ေဆာက္ေနတဲ့ ခါခ်ဥ္ရဲ့ လက္ရာဆန္းေတြကိုေတြ႔ေတာ့လည္း က်ဴ႐ိုး႐ွင္ကို ဒီလက္ရာေတြကို ကမ္းကုန္ေအာင္အမႊမ္းတင္ ေတးဖဲြ႔ဖို႔ေျပာျပန္ပါတယ္။
မိုးေပၚေတာင္တက္ေတာ့မလိုလို အႀကံႀကီးတဲ့ပံုနဲ ့ ဂြၽမ္းထိုးကစားေနတဲ့ ဂြၽမ္းသမား ငါးပ်ံရဲ့ မီးပြင့္မတတ္ ဂြၽမ္းဟန္ေတြကိုလဲ က်ဴ႐ိုး႐ွင္ကို ေတးဖဲြ႔ေစခ်င္ျပန္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ က်ဴ႐ိုး႐ွင္က ေတးလည္းဖဲြ႔ခ်င္ပါရဲ့၊ သူတို႔အေၾကာင္းေတြကိုလည္းဂီတနဲ႔သ႐ုပ္ေဖၚခ်င္ပါရဲ့။ ဒါေပမယ့္ ဆန္ခ်ိန္ဆိုရင္လဲ မျငင္းတမ္းဆန္၊ စုန္ခ်ိန္ ဆိုရင္လဲ မျငင္းဘဲစုန္ဆင္းသြားတဲ့ "မယ္မျငင္း" ေဗဒါငယ္အေၾကာင္းပါမွပဲ ေတးဖဲြ႔လို႔ရပါလိမ့္မယ္။ ဒီေတးဟာ ျပည့္စံု ဂုဏ္ေျမာက္ ပါလိမ့္မယ္ လို ့ ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ မေဗဒါဟာ မိန္းမသားပီပီ အသားလုိလို႔ အ႐ိုးေတာင္းတာလား၊ သူ႔အေၾကာင္းေတးဖဲြ႔ေစခ်င္တာကိုပဲ မာယာပရိယာယ္ေႏွာၿပီး သြယ္၀ိုက္တဲ့ နည္းနဲ႔ေတာင္းဆိုလိုက္တာလား၊ က်ဴ႐ိုး႐ွင္ကို "မူႏဲြ႔" လိုက္တာမ်ားလား ... ဒါမွမဟုတ္လည္း အၿမဲစုန္ဆန္ေနရတဲ့ ၿငီးေငြ႔စရာဘ၀မွာ အေမာမွေျပပါေစေတာ့ရယ္လို႔ ႀကံဳေတြ႔ရသမွ် သူေတြအေၾကာင္း ႐ိုး႐ိုးသားသားပဲ ေတးဖဲြ႔သီက်ဴးသံကို ၾကားခ်င္လို႔လား .... က်ဴ႐ိုးရွင္ကလည္း သူ႕ဘ၀မွာ မေဗဒါသာ အဓိက လို႔ ေျပာခ်င္တဲ့ သေဘာနဲ႔ ဘယ္သူေတြအေၾကာင္းျဖစ္ျဖစ္ မင္းအေၾကာင္းမပါရင္ေတာ့ မဖဲြ႔ႏိုင္ပါဘူး လုိ႔ ျပန္ဆိုလိုက္ေလသလား ... ေတြးၾကည့္ၾကပါဦး

ဖတ္႐ႈခံစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ ...
ဟယ္ရီ

Read More...

ေဗဒါလမ္း (၃၀) - ပန္းခဲ့သည္ပဲ

ေနလံုးရယ္နီ။
တိမ္ပန္းခ်ီေနေသြးနဲ႕၊ နတ္ေရးသည္သို႕။
ဒီအက်ေပမို႕
အလွ လတာျပင္က၊ က်ဴ႐ိုး႐ွင္ေလွကေလးနဲ႕
ေမွ်ာ္ေငးလို လို႕။

သူ႕ကိုယ္သူလွ်င္၊ ဘာထင္ေလမသိ။
ဘယ္ေျပာင္းညာျပန္နဲ႕
ဟုိငဖ်ံ လတာစြန္းမွာ ၊ သူ႕ဂြၽမ္းဟန္ခ်ည့္။

သူ႕ကိုယ္သူလ်င္ ၊ ဘာထင္ေလမသိ။
ဘုတ္မခုနစ္သံနဲ႕
တညံညံ လတာစြန္းမွာ ၊ သူ႕လြမ္းသံခ်ည့္။

အိုအခ်င္းက်ဴ႐ိုး႐ွင္။
သူ႕မူယာသူ႕အတင္း၊ မင္းဆိုခ့ဲစဥ္။
မင္းကိုယ္လဲ မင္းပင္လ်င္၊ ဘာထင္လို႕ေလလဲ။
မေဗဒါစုန္ဆန္လမ္းမွာ ၊ ပန္းခ့ဲသည္ပဲ။ ။

ေဇာ္ဂ်ီ
(ေငြတာရီ၊ အမွတ္ ၂၄၊ ဇြန္၊ ၁၉၆၂)


"ေနလံုးရယ္နီ . . . တိမ္ပန္းခ်ီေနေသြးနဲ႕ .. နတ္ေရးသည္သို႕ . . . ဒီ အက်ေပမို႕ .... အလွ လတာျပင္က .. က်ဴ႐ိုးရွင္ေလွကေလးနဲ႕ .... ေမွ်ာ္ေငးလိုလို႕ . . . "
(ေဗဒါလမ္းကဗ်ာေတြထဲမွာ က်ေနာ္အႏွစ္သက္ဆံုး အဖြဲ႕ေလးပါ။ ဒီအပုိဒ္ေလးကို အသံထြက္႐ြတ္ဆိုၾကည့္လိုက္ပါ။ သီခ်င္းလည္းရွိပါတယ္။ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ အံ၀င္ခြင္က် ကြက္တိဖဲြ႔ထားတဲ့အဖြဲ႕ေလးတစ္ခုပါ။ မ်က္စိထဲမွာ ေန၀င္ဆည္းဆာခ်ိန္ ေကာင္းကင္တစ္ခြင္တစ္ျပင္လံုး အေရာင္စံုခ်ယ္မႈန္းေနတ့ဲ တိမ္ဆည္းဆာ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ ေနာက္ခံမွာ ေရးဆြဲထည့္သြင္းထားတဲ့ ေနလံုးနီနီကို ျမင္ေယာင္လာေစပါတယ္။ တစ္ခါ အဲဒီပန္းခ်ီကားကို ေရးထားတ့ဲေဆးကလည္း ေနေသြးနဲ႕ေရးထားတာ .. နတ္ေရးတ့ဲ ပန္းခ်ီကားလုိပါပဲတ့ဲ။ တကယ့္ လြမ္းေမာဖြယ္ ျမင္ကြင္းေလးကို ခံစားသိနဲ႔ျမင္ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။)
ေနလံုးနီနီနဲ႔ ဆည္းဆာခ်ိန္ေရာက္လာပါၿပီ။ ဒီေရကလဲက်ၿပီဆိုေတာ့ လတာျပင္ေပၚလာပါၿပီ။ ေနေသြးနဲ႔ နတ္ေရးထားတဲ့ပန္းခ်ီကားလိုလွေနတဲ့ လြမ္းေမာဖြယ္တိမ္ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ရဲ့ေအာက္မွာ လွပေနတဲ့ လတာျပင္ႀကီးမွာ က်ဴ႐ိုးရွင္က ေလွကေလးတစ္စင္းနဲ႔ ေမွ်ာ္ေငးၿပီး ေနခ်င္ေနပါတယ္။
အဲဒီလို ေမွ်ာ္ေငးေနတဲ့အခါ လတာျပင္ရဲ့အစြန္းတစ္ဖက္နားမွာ ငါးပ်ံကလည္း ဘယ္ေျပာင္းညာျပန္ ဂြၽမ္းေတြထိုး၊ ဘုတ္မကလည္း လတာျပင္အစြန္းနားမွာ ခုႏွစ္သံခ်ီၿပီး လြမ္းေတးေတြ ညံေနေအာင္ဆို ေနတာကို ေတြ႔ေတာ့ က်ဴ႐ိုးရွင္က မ်က္စိေနာက္ၿပီး ၾကည့္မရ ျဖစ္လာဟန္တူပါတယ္။ သူတို႔ ကိုယ္သူတို႔ ဘာမ်ားထင္ေနၾကသလဲမသိဘူး လို႔ က်ဴ႐ိုးရွင္ကေျပာမိပါတယ္။
ဒီေတာ့ မေဗဒါက က်ဴ႐ိုးရွင္ရယ္ ... သူတို႔အမူအရာကိုၾကည့္ သူတို႔အတင္းေတြေတာ့ ေျပာေနလိုက္တာ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေရာ ဘာမ်ားထင္ေနသလဲ၊ မေဗဒါကေတာ့ ဒီအစုန္အဆန္လမ္းမွာ ပန္းလွပါၿပီ လို႔ ေမာဟိုက္သံေလးနဲ႔ တရားခ်လိုက္သေယာင္ စိတ္မွာခံစားလိုက္ရပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ေတြလဲ သူမ်ားကို အျပစ္ေျပာေနမယ့္အစား ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္ႏိုင္ဖို႔ပဲ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဆရာႀကီးက မေဗဒါ ေနရာကေန၀င္ၿပီး လူ႔သေဘာကို သတိေပးဆံုးမထားတာဟာ အမွတ္ထင္ထင္သတိျပဳဖို႔ ေကာင္းလွပါတယ္။

ဖတ္႐ႈခံစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ ...
ဟယ္ရီ

Read More...

ေဗဒါလမ္း (၂၉) - ႀကံဖန္ရ

သက္လာတ့ဲေရ ၊ ေတာင္ေလကဖမ္း။
ေရျပင္မွာ ေလ၀င္စိုင္း၊ လႈိင္းၾကက္ခြပ္လမ္း။

ဒီလႈိင္းကေလသဟာ၊ ေဗဒါက ေရသမား။
ေဗဒါခင္စုန္ခ်င္အား၊ ဒီလႈိင္းကတား။

ဒုကၡဟ့ဲ မေဗဒါ။
လႈိင္းပုတ္ျပန္ ဆုတ္ဟန္ျပ၊ ဆင္းရသူ႕မွာ။
ဆုတ္ရင္းလဲ သူဆင္းလာ၊ ျမင္ပါေပါ့ပင္လယ္၀။
ေရစုန္ေလဆန္မို႕
ေဗဒါပ်ံ ႀကံဖန္ရ၊ ေခ်ာင္းဒီေလာက။ ။

ေဇာ္ဂ်ီ
(ေငြတာရီ၊ အမွတ္ ၂၄၊ ဇြန္၊ ၁၉၆၂)

ေရက်ခ်ိန္ေရာက္ၿပီမို႔ ဒီေရျပန္ဆင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ ေတာင္ေလကဖမ္းတိုက္ထားေတာ့ ေရကေျမာက္ကေနေတာင္ကိုအဆင္း၊ ေလက ေတာင္ကေန ေျမာက္ဖက္ကိုပင့္တိုက္တဲ့အခါ ေရျပင္မွာ ေလကဆုန္စိုင္းေတာ့ ဒီေရလမ္းမွာ လႈိင္းၾကက္ခြပ္ေတြျဖစ္လာပါၿပီ။
ဒီလႈိင္းဟာ ေလေၾကာင့္ျဖစ္သလို ေဗဒါကေတာ့ ေရကိုအားထားၿပီးေမ်ာေနရတဲ့ ေရသမားပါပဲ။ ေရက်ခ်ိန္မို႔ ေဗဒါခင္ ျပန္စုန္ခ်င္ေပမယ့္ ဒီလႈိင္းကအထက္ဖက္ကိုျပန္ပင့္တားထားေတာ့ စုန္ခ်င္တိုင္းစုန္လုိ႔ မရဘူးေပါ့။
ဒုကၡပါဘဲဟ့ဲ မေဗဒါရယ္၊ လႈိင္းကပုတ္လိုက္ရင္ ဆုတ္ဟန္ျပၿပီးမွ ေရနဲ႔အသာေမွ်ာၿပီးသူ႔မွာျပန္ဆင္းရပါတယ္။ ဒီလိုပဲ အသာဆုတ္ၿပီးမွ ျပန္ျပန္ဆင္းလာရင္းနဲ႔ပဲ ပင္လယ္၀ကိုျမင္ေနရပါၿပီ။ ေရကအစုန္၊ ေလကအဆန္မို႔ ေဗဒါပ်ံခမ်ာ ဒီေခ်ာင္းေလာကထဲမွာ ပန္းတုိင္ေရာက္ဖို႔ ႀကံခဲ့ ဖန္ခဲ့ ရပါတယ္ ... တဲ့။
ဒီကဗ်ာေလးမွာ "ေရစုန္ေလဆန္" ဆိုတဲ့အဖဲြ႔ေလးကို အေတာ္ေလးႏွစ္သက္မိပါတယ္။ စုန္ေရနဲ႔လိုက္ဆင္းတာေတာင္ ေလကခံတုိက္ေနေတာ့ လြယ္လြယ္နဲ႔ဆင္းလို႔မရဘဲ နဲနဲျပန္တက္လိုက္ (တနည္းအားျဖင့္ ဆုတ္ဟန္ျပလိုက္) မ်ားမ်ားျပန္ဆင္းလိုက္နဲ႔ အေတာ္ေလး ႀကံရဖန္ရ ပရိယာယ္ေတြသံုးရၿပီးမွ သြားခ်င္တဲ့ပန္းတိုင္ ပင္လယ္၀ကို ျမင္လာရပါတယ္။ က်ေနာ္တို့ေတြဆက္ေလွ်ာက္ရမယ့္ ဘ၀လမ္းမွာလည္း ဆင္းတိုင္း လြယ္ေသးတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လဲ ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ိဳး၊ ဘယ္လိုအခက္အခဲမ်ိဳးေတြ ေတြ႔ေတြ႔ ႀကံဖန္ၿပီးေတာ့ ဉာဏ္သံုးေက်ာ္လႊားရင္ေတာ့ ပန္းတိုင္ကို တခ်ိန္မွာ ေရာက္ရမွာပါ ... လို႔ခံစားမိပါတယ္။

ဖတ္႐ႈခံစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ ...
ဟယ္ရီ

Read More...

ေဗဒါလမ္း (၂၈) - ပန္း၀င္ႏိုင္ပါရဲ့

က် ေရနဲ႕ႀကံဳ၊ စုန္ရန္သာတကား။
မေဗဒါျပာလ့ဲ၀င္းရယ္၊ ဆင္းခ်င္ရဲ႕လား။

ဟိုကမ္းမွာ ခရာၿခံဳ၊ သည္မွာတံု ပံုတံတား။
မဆင္းခ်င္ မင္း၀င္တြဲ၊ ရဲလို္က္ပါလား။

အိုအခ်င္းက်ဴရိုးရွင္။
မိရာတြယ္ မယ္မတြဲ၊ ရဲစိတ္မထင္။
စုန္ခ်ိန္က်ၿပီမို႕
စုန္ရလည္းမယ့္လမ္းပင္၊ ပန္း၀င္ႏိုင္ပါရဲ႕။
ပြင့္ဖူးစံုငံုတံနဲ႕၊ ဆင္းလိုက္မယ္ .. တ့ဲ။ ။

ေဇာ္ဂ်ီ
(ေငြတာရီ၊ အမွတ္ ၂၄၊ ဇြန္၊ ၁၉၆၂)

ေရက်ခ်ိန္နဲ႔ႀကံဳလာပါၿပီ။ ဒီေတာ့ စုန္ဖို႔ပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ အပြင့္ေတြနဲ႔ ျပာလဲ့၀င္းေနတဲ့မေဗဒါရယ္၊ မင္းဆင္းေရာဆင္းခ်င္ရဲ့လား လို႔ က်ဴ႐ိုးရွင္က ေမးပါတယ္။
ဟုိကမ္းနားမွာေတာ့ ခရာဆူးၿခံဳေတြရွိတယ္။ သည္နားမွာေတာ့ တံတားလဲရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ မဆင္းခ်င္ဘူးဆိုလဲ သူတို႔ကိုမွီတြယ္ၿပီး ရဲရဲႀကီးတဲြေနပါလား ... လို႔လဲ အႀကံေပးပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ မေဗဒါကေတာ့ ဒီလိုအမွီအတြယ္ကို မရွာလိုပါဘူး။ စုန္ခ်ိန္က်လာလို႔ စုန္ရေတာ့လဲ သူ႔လမ္းမို႔ သူစုန္ရမွာပါဘဲ။ ဒီလိုစုန္ရတာဟာ ဆံုး႐ႈံးျခင္းမဟုတ္ပါဘူး။ စုန္ေနရလည္းသူ ့လမ္းမွာ သူပန္း၀င္ႏုိင္ပါေသးတယ္။ အဖူးအပြင့္အငံု႐ိုးတံစံုနဲ႔ ဆင္းလိုက္မယ္ ... လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။
ေအာင္ျမင္မႈေတြရလာတိုင္းလဲ ဘ၀မွာ မၿပီးပါဘူး။ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာကို က်ဖို႔ ဆင္းဖို႔ ႀကံဳတတ္ၾကတာပဲ မဟုတ္ပါလား။ မေဗဒါ ပန္းပြင့္ေတြနဲ႔ လွေနကာမွ ျပန္ဆင္းရသလိုဘဲ က်ေနာ္တို႔ဘ၀ေတြမွာလဲ အနိမ့္အျမင့္ အတက္အက်ေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္လို႔ ဘ၀ခရီးကို ေလွ်ာက္ေနၾကရ တာပဲမဟုတ္လား။ အက်ဖက္ကိုေရာက္လာရင္ ကိုယ့္လမ္းကို ကုိယ္မျမင္ေတာ့ဘဲ မိရာကိုဖမ္းတြယ္ၿပီး မက်ေအာင္ ႀကိဳးစားတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခါမွာ သူတပါးကို မွီခိုရေတာ့ ကိုယ့္ရဲ့လမ္းေပ်ာက္ၿပီး သူတို႔ရဲ့ ၾသဇာေအာက္ ေရာက္တတ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ဖန္တီးခြင့္ဆံုး႐ႈံးသြားၿပီး သူတပါးႀကိဳးဆဲြရာ က ရတဲ့ ဘ၀မ်ိဳးေရာက္သြားတတ္ပါတယ္။ ဒါေတြကို ႀကိဳျမင္ထားရင္ ေဗဒါေလးေတြလိုဘဲ စုန္စရာရွိလဲ အလိုက္သင့္စုန္ဆင္းရင္းနဲ႔ ကိုယ့္လမ္းမွာဘဲ ပန္း၀င္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားတတ္သလို သူတပါးကို မမွီခို၊ အားမကိုးဘဲ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးၿပီး ပန္း၀င္ႏုိင္ေအာင္ က်ေနာ္တို႔လဲ ႀကိဳးစားရပါလိမ့္ဦးမယ္ ... လို႔ခံစားမိပါတယ္။

ဖတ္႐ႈခံစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ ...
ဟယ္ရီ

Read More...

ေဗဒါလမ္း (၂၇) - မင္းလိုက္လာစမ္း

လတာမွာ ၾကာ။
ေဗဒါအျပာဖူးနဲ႕ ဒီဦးကိုလင့္။
တသသ ရယ္နဲ႕။
ေရထမွာသူဆန္လို႕
သူ႕ဖူးတံပန္ခ်ိန္သင့္၊ ေခ်ာင္းဖ်ားမွာပြင့္။

အပြင့္နဲ႕ မေဗဒါ။
ေခ်ာင္း၀မွာမျပစား၊ ေခ်ာင္းဖ်ားမွာသာ။
မိုးဦးက်မ်ဳိးခ်လာ၊ ကိုဟ၀ွာေၾကာင့္ေလလား။
ကိုဟ၀ွာ တစ္႐ြာသား၊ မင္းႀကဳိက္လို႕လား။

အပြင့္နဲ႕မေဗဒါ။
ေခ်ာင္း၀မွာမျပစား၊ ေခ်ာင္းဖ်ားမွာသာ။
ေဆာင္းဦးေပါက္ ေကာက္ေရႊ၀ါ၊ မိုးစာေၾကာင့္ေလလား။
မိုးနီလာမိုးစာေဘးမွာ၊ ေငးခ်င္လို႕လား။

အိုအခ်င္းက်ဴ႐ိုးေဖ။
မၾကင္နာထင္ရာေမး၊ ေတြးပါနဲ႕ေလ။
ဒီေခ်ာင္းက တက္ သက္ေရ၊ ေဗဒါလ့ဲ မယ့္လမ္း။
ေနာက္တေရ ေမဆန္ခိုက္မွာ မင္းလိုက္လာစမ္း။ ။

ေဇာ္ဂ်ီ
(ေဆးသိပၸံ ႏွစ္လည္စာေစာင္၊ အတဲြ ၂၊ အမွတ္ ၅၊ ၁၉၆၁ - ၁၉၆၂)

လတာျပင္မွာ ၾကာေတြပြင့္ေနပါတယ္။ မေဗဒါကလည္း အျပာေရာင္အဖူးေလးေတြနဲ႔ ဒီတက္ခ်ိန္ကို ငံ့လင့္ေနပါတယ္။ ဒီေရထလာခ်ိန္မွာေတာ့ အဖူးေလးေတြကို တသသလုပ္ရင္းနဲ႔ပဲ ပန္ခ်ိန္သင့္ေတာ့ ေခ်ာင္းဖ်ားလဲေရာက္ေရာ အဖူးေလးေတြပြင့္လာပါတယ္။
ဒါကို က်ဴ႐ိုးရွင္က ခနဲ႔ပါတယ္။ ေခ်ာင္း၀မွာေတာ့ မပြင့္ဘဲ (သူမျမင္ႏိုင္တဲ့၊ သူမ႐ွိတဲ့ေနရာ) ေခ်ာင္းဖ်ားေရာက္ေတာ့မွဘဲ ပြင့္ရသတဲ့လားတဲ့။ မိုးဦးမွာ စပါးမ်ိဳးလာခ်တဲ့ ကိုဟ၀ွာေၾကာင့္လား။ ကိုဟ၀ွာျမင္ေစခ်င္လို႔ ေခ်ာင္းဖ်ား မွာမွ သြားပြင့္ရတာလား။ ဒီတ႐ြာသားကိုမ်ား ႀကိဳက္ေနသလား ေပါ့ေလ ... ဒါမွမဟုတ္လဲ ေဆာင္းဦးေပါက္မွာ ၀င္းမွည့္လာတဲ့ ေ႐ႊ၀ါေရာင္ေကာက္ပင္ေတြေၾကာင့္လား။ အျပာေရာင္မိုးေကာင္းကင္ေအာက္က မိုးစာ စပါးခင္းေဘးမွာဘဲ ေငးေနခ်င္လို႔လား လို႔ ေျပာပါတယ္။
ဒီေတာ့လဲ မေဗဒါက မခံႏိုင္ပါဘူး။ က်ဴ႐ိုးရွင္ရယ္၊ မၾကင္မနာနဲ႔ ထင္ရာေတြေတြး၊ ထင္ရာေတြေမးမေနပါနဲ႔၊ ဒီေခ်ာင္းက ေရတက္ေရက်အတိုင္း မေဗဒါသြားေနရတာပါ။ ဒီလမ္းမွာဘဲ သြားေနရေတာ့ အပြင့္ကိုျမင္ခ်င္ရင္လဲ ေနာက္တေရအတက္မွာ ေမဆန္တက္ရင္ မင္းလိုက္လာစမ္းပါ ... လို႔ ျပန္ေခ်ပ ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ က်ဴ႐ိုး႐ွင္ရဲ့ မေဗဒါအေပၚထားတဲ့ တိတ္တခိုးသံေယာဇဥ္တစ္စြန္းတစ္စကို ျမင္လိုက္ရသလိုပါဘဲ။ သိဂၤါရ ရသဖက္ကို အနည္းငယ္ တိမ္းညြတ္တယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ မေဗဒါရဲ့အပြင့္ကို မျမင္ႏိုင္၊ သူကိုယ္တိုင္ကလဲ မေဗဒါလို ေခ်ာင္းဖ်ားအထိ ဆန္မတက္ႏိုင္၊ မေဗဒါေနာက္ကို လိုက္မေနႏိုင္၊ တျခားသူေတြနဲ႔ ေတြ႔ၿပီးႀကိဳက္သြားမွာလဲစိုးေတာ့ သ၀န္တိုစကားနဲ႔ပဲ ခနဲ႔တဲ့တဲ့ ေမးရရွာသလိုပါဘဲ ... လို႔ခံစားမိပါတယ္။

ဖတ္႐ႈခံစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ ...
ဟယ္ရီ

Read More...

Sunday 21 September 2008

ေဗဒါလမ္း (၂၆) - ေခ်ာင္းကေထြေထြ

ေခ်ာင္း၀မွာေပြ၊ ေတခ်င္လို႕ေလလား။
မတိုးသာဒိုက္သေရာ၊ ေမ်ာဆို႕ႏိုင္အား။

ဒီတက္ခ်ိန္တန္ ဆန္ႏိုင္ပါ့မလား။
မေဗဒါ မယ့္ခရီးမွာ၊ သူဆီးလို႕တား။

အိုအခ်င္းက်ဴ႐ိုးေဖ။
မယ့္လမ္းမွာ ရာေထာင္ေသာင္း၊ ေခ်ာင္းကေထြေထြ။
သည္ေခ်ာင္းကတားပါေစ၊ ဟိုေခ်ာင္းေရ႐ွိပါေသး။
ဆန္ခ်ိန္ေတာ္ေရေက်ာ္ဆိုက္ေအာင္၊ မင္းလိုက္ခ့ဲေလး။ ။

ေဇာ္ဂ်ီ
(ေဆးသိပၸံ ႏွစ္လည္စာေစာင္၊ အတဲြ ၂၊ အမွတ္ ၅၊ ၁၉၆၁ - ၁၉၆၂)

ဒိုက္သေရာေတြက ေခ်ာင္း၀မွာအမ်ားႀကီးပါဘဲ။ အဲဒီမွာ ေပြေနၾကတဲ့ လူေပလူေတေတြလို ေတခ်င္ဆိုးခ်င္ၾကလို႔မ်ားလား။ တိုးလို႔မရႏိုင္ေအာင္ ဒိုက္ေတြ သေရာေတြက ေမ်ာလာၿပီး ပိတ္ဆို႔ေနၾကပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္မို႔ ဒီေရတက္ခ်ိန္တန္ရင္ေတာင္ ဆန္တက္ႏုိင္ပါ့မလား မေဗဒါရယ္။ မယ့္ခရီးမွာ သူတို႔ ဆီးတားေနၾကတယ္ေလ ... လို႔ က်ဴ႐ိုးရွင္က ဆိုလိုက္ပါတယ္။

အိုအခ်င္း က်ဴ႐ိုးေဖရယ္၊ မယ့္လမ္းမွာ ေခ်ာင္းအေထြေထြ၊ ရာ ေထာင္ ေသာင္းမက ႐ွိေနပါတယ္။ ဒီေခ်ာင္းက တားရင္လဲ တားစမ္းပါေစ၊ ဟုိေခ်ာင္းေရ ႐ွိပါေသးတယ္။ ဆန္ခ်ိန္ေရာက္လာရင္သာ ေရေက်ာ္အထိေရာက္ေအာင္ မင္းလိုက္လာခဲ့စမ္းပါ ... လို႔ မေဗဒါက ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ဘ၀ေတြမွာလဲ ဒိုက္သေရာေတြပိတ္ဆို႔သလို လူရမ္းကားေတြေၾကာင့္ ကိုယ္သြားရမယ့္လမ္း၊ ကိုယ့္တက္လမ္းဟာ အခ်ိန္တန္ပါလ်က္နဲ႔ မသြားႏုိင္၊ တက္ခြင့္မႀကံဳဘဲ ပိတ္ဆို႔ခံထားရတာ ႀကံဳဖူးပါလိမ့္မယ္။ တခုေသာ စက္တင္ဘာလကုန္၊ ေအာက္တိုဘာလဆန္းအတြင္းမွာ ျဖစ္သြားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ၾကည့္ရင္ အထင္အ႐ွားပါဘဲ။ ဒါေပမယ့္လဲ သြားစရာလမ္းဆိုတာ ဒီတလမ္းထဲမဟုတ္ေသးပါဘူး။ အေထြေထြအျပားျပား၊ မ်ားလွတဲ့ တျခားလမ္းေတြ႐ွိေနပါေသးတယ္။ အားငယ္စရာ၊ စိတ္ဓါတ္က်စရာ အေၾကာင္းမ႐ွိပါဘူး။ ဆန္ခ်ိန္တန္လာလို႔ကေတာ့ တနည္းနည္းနဲ႔ မေရာက္ ေရာက္ေအာင္ ဆန္တက္သြားၾကမွာပါဘဲ။ ေရေက်ာ္ဆိုတဲ့ ပန္းတိုင္ကိုေရာက္ေအာင္သာ လိုက္လာခဲ့ၾကပါေတာ့ ... လို႔ ခံစားရပါတယ္။ အားမေလွ်ာ့ၾကပါနဲ႔။

ဖတ္႐ႈခံစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ ...
ဟယ္ရီ

Read More...

ေဗဒါလမ္း (၂၅) - စုန္တစ္ခါ ဆန္တစ္လွည့္

မေဗဒါေသာင္စပ္က၊ ေလွာင္တတ္ေပေလး။
က်ဴ႐ိုးသီ ပီပီတရားကို၊ ၾကားခ်င္တဲ့ေလး။

ေလွာင္ရက္ေပ့ မေဗဒါ။
ပီပီမွာ မယ့္စကားေၾကာင့္ နားရွက္မိပါ။
ေခ်ာင္းတစ္ေလွ်ာက္ ေရာက္ေလရာ၊ ေဗဒါလ့ဲစိတ္စြဲ။
ေခ်ာင္နပန္းရယ္နဲ႕
အဟမ္းသံ က်မ္းသံေႏွာ၊ ေဟာလိုက္ခ်င္လဲ။

ေဟာမယ္လို႕ ၾကံလိုက္လွ်င္။
ငါ့ပီပီ ျမည္မရ၊ အ ခ့ဲ အခင္။
တက္ေရနဲ႕ သက္ေရယဥ္၊ တသြင္သြင္အလွ။
ဘုတ္မၿပီတီတီနဲ႕
တအီအီ ဘယ္ဆီက၊ ေငးမိခါမွ။

ျမည္ၿပီတ့ဲသီၿပီ။
ေခ်ာင္းသာယာ လတာေဘးက၊ ေတးေကာက္ခ့ဲၿပီ။
ဒီေခ်ာင္းက ေဗဒါရီရယ္၊ ဒီေရကိုႀကဳိကြဲ႕။
စုန္တစ္ခါ ဆန္တစ္လွည့္၊ ေတးသံခ်ဳိနဲ႕။ ။

ေဇာ္ဂ်ီ
(မႏၲေလးတကၠသိုလ္ ႏွစ္ပတ္လည္မဂၢဇင္း၊ ၁၉၅၉ - ၁၉၆၀)

ေသာင္စပ္ကေနၿပီး ေလွာင္တတ္လိုက္တာ မေဗဒါရယ္၊ က်ဴ႐ိုးရွင္ သီၿပီးေဟာမယ့္ ပီပီတရားကုိ ၾကားခ်င္ပါတယ္တဲ့။ ေလွာင္ရက္ပါေပ့ မေဗဒါရယ္၊ က်ဴ႐ိုးရွင္ (ပီပီ) ကေတာ့ နားရွက္မိပါတယ္။ ေခ်ာင္းတေလွ်ာက္ ေရာက္ေလရာရာမွာ ေဗဒါလဲ့ စိတ္ထဲ စဲြေနေပမယ့္ ေခ်ာင္ထဲမွာ ေခ်ာင္းဟန္႔သံ အဟမ္းဆိုေပးၿပီး က်မ္းဂန္သံ စာသံေပသံနဲ႔ မေဗဒါၾကားခ်င္တဲ့ ပီပီတရားကို ေဟာျပလိုက္ခ်င္စမ္းပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေဟာမယ္လို႔လဲႀကံ႐ြယ္လိုက္ေရာ ပီပီက အသံမထြက္ေတာ့ပဲ အခင္ေလး အ သြားပါေတာ့တယ္။ ေရတက္ေရက်မွာ တသြင္သြင္စီး ေနတဲ့ ေခ်ာင္းရဲ့အလွကိုၾကည့္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘုတ္ငွက္မငယ္က ၿပီတီတီနဲ႔ အသံတအီအီျမည္လို႔ ဘယ္ကမ်ား အီသံေပးေနပါလိမ့္လို႔ ေငးမိခါက်မွပဲ ...
ပီပီအသံျပန္ျမည္လာလို႔ ေတးသီလိုက္ပါၿပီ။ သာယာလွတဲ့ ေခ်ာင္းကမ္း လတာျပင္ေဘးကေန ေတးသီေကာက္လိုက္ပါၿပီ။ ဒီေခ်ာင္းေရ က ေဗဒါရီေရ ... ေတးသံခ်ိဳနဲ႔ စုန္လိုက္ ဆန္လိုက္ လုပ္ေနရင္း ဒီေရကို ႀကိဳပါကြယ္ ... လို႔ က်ဴ႐ိုးရွင္ကေျပာေနသလို ခံစားရပါတယ္။

ဖတ္႐ႈခံစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ ...
ဟယ္ရီ

Read More...

ေဗဒါလမ္း (၂၄) - မယ့္ျဖစ္နဲ

မေဗဒါေသာင္စပ္က ေလွာင္တတ္ေပေလး။
က်ဴ႐ိုးရွင္ ပီပီအားနဲ႕၊ လူၾကြားတဲ့ေလး၊

ေလွာင္ရက္ေပ့ေဗဒါခင္။
ဒီေခ်ာင္းေရ ကြၽန္းေျမဖြား၊ ၀ါးငယ္မွ်ပင္။
က်ဴ႐ိုးတံရွင္၊ ၾကြားခ်င္လို႔ဟုတ္ပဲ။
႐ြက္႐ိုးျဖဴက်ဴပေလြနဲ႕
က်ဴ႐ိုးေဖ ငယ္စဥ္ကတဲ၊ ကြၽမ္းခ့ဲလို႕ပဲ။

မေဗဒါေသာင္စပ္က ေလွာင္တတ္ေပေလး။
က်ဴ႐ိုးရွင္ ပီပီေကာ့နဲ႕၊ လူေၾကာ့တ့ဲေလး။

ေလွာင္ရက္ေပ့ေဗဒါခင္။
ဒီေခ်ာင္းေျမ ေခ်ာင္းေရလမ္း၊ ပန္းလွျပာစင္။
က်ဴ႐ိုးတံရွင္၊ ေၾကာ့ခ်င္လို႕ဟုတ္ပဲ။
ဒီလႈိင္းထံတ်ာနဲ႕
မေဗဒါမယ့္ဟန္ပြဲ၊ လြမ္းခ့ဲလို႕ပဲ။

မေဗဒါေသာင္စပ္က ေလွာင္တတ္ေပေလး။
က်ဴ႐ိုးရွင္ ပီပီေတးနဲ႕ လူေငးတ့ဲေလး။

ေလွာင္ရက္ေပ့ေဗဒါခင္။
နားမေနဒီေရစီးမွာ၊ ဟီးတိုက္လို႕ပင္။
က်ဴ႐ိုးတံရွင္၊ ေငးခ်င္လို႕ဟုတ္ပဲ။
စုန္ခ်ည္၊ ဆန္ခ်ည္နဲ႕
ေဗဒါရီမယ့္ျဖစ္နဲ၊ ႏြမ္းခ့ဲလို႔ဘဲ။ ။

ေဇာ္ဂ်ီ
(မႏၲေလးတကၠသိုလ္ ႏွစ္ပတ္လည္မဂၢဇင္း၊ ၁၉၅၉ - ၁၉၆၀)

ေသာင္စပ္ကေနၿပီး ေလွာင္တတ္လိုက္တာ မေဗဒါရယ္၊ က်ဴ႐ိုးရွင္ကေတာ့ ပီပီအားကုိးနဲ႔ လူၾကြားပဲတဲ့။ ေလွာင္ရက္ပါေပ့ ေဗဒါခင္၊ က်ဴ႐ိုးရွင္ဟာ ဒီေခ်ာင္းေရ နဲ႔ ဒီကြၽန္းေျမမွာေမြးဖြားတဲ့ ၀ါးငယ္ေလးသာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ဴ႐ိုးရွင္ဟာ ၾကြားခ်င္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ႐ြက္႐ိုးျဖဴနဲ႔က်ဴပေလြေလးဟာ က်ဴ႐ိုးရွင္ငယ္ငယ္ထဲက အကြၽမ္း၀င္ခဲ့တဲ့ တူရိယာမို႔ပါ။

ေသာင္စပ္ကေနၿပီး ေလွာင္တတ္လိုက္တာ မေဗဒါရယ္၊ က်ဴ႐ိုးရွင္ကေတာ့ ပီပီေလးနဲ႔ေကာ့လို႔ လူေပၚေၾကာ့ပဲတဲ့။ ေလွာင္ရက္ပါေပ့ ဒီေခ်ာင္းေျမ၊ ဒီေခ်ာင္းေရလမ္းထဲက စင္ၾကယ္တဲ့ပန္းျပာအလွ ေဗဒါခင္ရယ္၊ က်ဴ႐ိုးရွင္ဟာ ေၾကာ့ေၾကာ့ေလးေနခ်င္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိႈင္းသံေတြရဲ့ တံတ်ာေတးနဲ႔ မေဗဒါရဲ့ ဟန္ကေလးေတြကို လြမ္းေနလို႔ပါ။

ေသာင္စပ္ကေနၿပီး ေလွာင္တတ္လိုက္တာ မေဗဒါရယ္၊ က်ဴ႐ိုးရွင္ကေတာ့ ပီပီေလးနဲ႔ေတးသီၿပီး ေငးေမာေနတဲ့လူပဲတဲ့။ ေလွာင္ရက္ပါေပ့ ေဗဒါခင္ရယ္၊ က်ဴ႐ိုးရွင္ဟာ ေငးေနခ်င္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ မနားမေနနဲ႔ ဟီးတိုက္ေအာင္သြားေနတဲ့ ဒီေရစီးထဲမွာ စုန္လိုက္၊ ဆန္လိုက္နဲ႔ ေနရတဲ့ မေဗဒါရဲ့ ျဖစ္ရပံုေတြကို ႏြမ္းနယ္ၿပီးေတြးေနမိလို႔ပါ ... လို႔ ဆိုထားပါတယ္။

ဒီကဗ်ာေလးမွာေတာ့ က်ဴ႐ိုးရွင္ရဲ့ ခံစားခ်က္နဲ႔ မေဗဒါရဲ့ ၾကည္စယ္မႈကို ဖဲြ ့ထားပါတယ္။ ေသာင္စပ္ကေနၿပီး မေဗဒါက က်ဴ႐ိုးရွင္ကို အမ်ိဳးမ်ိဳး ခနဲ႔တဲ့တဲ့နဲ႔ ၾကည္စယ္ေနတာကို က်ဴ႐ိုးရွင္က ျပန္ၿပီး (တကယ္ထင္လို႔ ရင္နာနာနဲ႔) ေျဖရွင္းျပေနပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ မေဗဒါအေပၚမွာ သနားၾကင္နာစိတ္၊ ဂ႐ုဏာစိတ္ေတြ ထားၿပီး ႏြမ္းလ်ေနရတာပါ။ မေဗဒါထင္သလို မဟုတ္ရပါဘူး ဆိုၿပီး ေျဖရွင္းျပေနပါတယ္ ... လို႔ ခံစားရပါတယ္။

ဖတ္႐ႈခံစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ ...
ဟယ္ရီ

Read More...

ေဗဒါလမ္း (၂၃) - တိုးထြက္ႏုိင္မွ

ေနာက္ေခ်ာင္းကပန္းနီလာ၊ ေဗဒါမ ... လား။
ေရွ႕ေခ်ာင္းကပန္းနီလာ၊ ေဗဒါမ ... လား။
ဒီဆိုင္က်ခါမွ
ေခ်ာင္းမကိုအေရာက္ခဲ၊ တြဲတက္စို႕လား ... တ့ဲ။

ေနာက္ေခ်ာင္းကပန္းေဗဒါ၊ ဆန္လာေပါ့ေလး။
ေရွ႕ေခ်ာင္းကပန္းေဗဒါ၊ ဆန္လာေပါ့ေလး။
ဒီဆိုင္မွာႏွစ္ခိုင္ခဲေပမ့ဲ။
မတြဲသာ ၾကာေလေ၀း၊ ၀ဲေက်ာ္ေၾကာင့္ေလး။

၀ဲေက်ာ္က မေလာ္မာပါ ... တ့ဲ။
ဒီအၿပဳိင္ ဒီဆိုင္ထဲ ၀ဲကတစ္ရာ။
ဒီအားေၾကာင့္ မနားသာ၊ ပတ္ခ်ာလည္ဘ၀
၀ဲခြင္၀င္သမွ်၊ ထိုးထြက္ႏိုင္မွ။ ။

ေဇာ္ဂ်ီ
(ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေဆးသိပၸံမဂၢဇင္း၊ ၁၉၆၀)

အေနာက္ေခ်ာင္းနဲ႔ အေရွ႕ေခ်ာင္း က ေဗဒါမ ပန္းနီလာ ႏွစ္ဦးကေတာ့ ေခ်ာင္းမကို၀င္မယ့္ ေခ်ာင္းဆိုင္ေရာက္ရင္ ေခ်ာင္းမကိုေရာက္ေအာင္ ႏွစ္ဦးသားတဲြၿပီးဆန္တက္သြားဖို႔ တုိင္ပင္စိုင္းျပင္းေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေခ်ာင္းဆိုင္ကို ႏွစ္ဦးသားဆန္လာၾကေပမယ့္ ေခ်ာင္းဆံုလဲေရာက္ေရာ ၀ဲနဲ႔ေတြ ့ၿပီး မတဲြႏုိင္ၾကေတာ့ဘဲ ၾကာေလေလေ၀းေလေလ ျဖစ္သြားရရွာပါတယ္။
၀ဲေက်ာ္ကလဲ သူေလာ္မာတာမဟုတ္ဘူးလို႔ျငင္းပါတယ္။ ဒီ ေခ်ာင္းဆံုမွာ ဒီေရစီးတဲ့အားေၾကာင့္ ၀ဲေတြအမ်ားႀကီး ျဖစ္ေနရ တာပါ၊ သူတို႔လဲ ပတ္ခ်ာလည္လွည့္ၿပီး မနားရပါဘူး ... တဲ့။ ဒီေတာ့ မေဗဒါတို႔ ၀ဲခြင္ထဲ၀င္သြားရင္ေတာ့ ၀င္လာသမွ်ကို တိုးထြက္ႏုိင္မွသာ လြတ္ပါေလေတာ့မယ္။

ေလာကသံသရာထဲမွာလဲ ဒုကၡမ်ိဳးစံု အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံု ႀကံဳဆံုေလသမွ်ကို က်ေနာ္တို႔ အားမာန္တင္းရင္း ရေအာင္တိုးထြက္ၾကရပါလိမ့္မယ္ ... လို႔ခံစားမိပါတယ္။

ဖတ္႐ႈခံစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ ...
ဟယ္ရီ

Read More...

ေဗဒါလမ္း (၂၂) - ဒီတရား

မတက္ရလ်င္ေတာ့ ၊ တစ္သက္ပါ့မခံေပါင္ ... တ့ဲ။
ကနစို တံုးတိုသစ္က ၊ ေၾကြးဟစ္ရန္ေထာင္။
မနက္ကအေသေကာင္၊ သူေတာင္မွတက္ႏိုင္ေသး။
ငါ တံုးတို ကနစိုသားေပေပါ့။
ေခ်ာင္းဖ်ားကို ခါတစ္ေခါက္၊ ေရာက္ရမယ္ေလး ... တ့ဲ။

ဒီေခ်ာင္းမွာ ဒီတရားတ့ဲ
ၾကားမွာေပါ့ က်ဴ႐ိုး႐ွင္။
ကနစိုတံုးပ်ဳိလွကို နားခ်ပါရွင္။
ဒီေခ်ာင္းကို ၀င္မိလ်င္၊ မထင္နဲ႕တစ္ေခါက္ထဲ။
တက္တံု သက္တံုနဲ႕
တက္မကုန္၊ သက္မစဲ၊ ေမာေလာက္ေအာင္ပဲ။

ဒီေခ်ာင္းမွာ ဒီတရားတ့ဲ
ၾကားမွာေပါ့ က်ဴ႐ိုး႐ွင္။
ကနစိုတံုးပ်ဳိလွကို နားခ်ပါရွင္။
ဒီေခ်ာင္းကို၀င္မိလ်င္၊ တက္ခ်ိန္တြင္ဆင္းႏိုင္ပဲ။
ဆင္းခ်ိန္မွာ တက္လိုလဲ၊ ေစာင့္ရစျမဲ။

မနက္ကတက္တ့ဲဒီ၊ မမီလိုက္ေလလဲ။
ညဦးယံဒီျပန္တက္ပါလိမ့္။
တက္စရာခက္ပါပဲ၊ ပန္းေဗဒါနဲ။ ။

ေဇာ္ဂ်ီ
(ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေဆးသိပၸံမဂၢဇင္း၊ ၁၉၆၀)

ကနစိုသားသစ္တံုးတိုက "မတက္ရရင္ေတာ့ ဒီတသက္မခံႏိုင္ေပါင္" လို႔ ရန္ေထာင္ဟစ္ေၾကြးေနပါတယ္။ မနက္တုန္းက အေသေကာင္ေတာင္မွ တက္သြားႏုိင္ေသးတာ၊ ငါလို ကနစိုသားသစ္တံုးတိုက ေခ်ာင္းဖ်ားကို တစ္ေခါက္တစ္ခါေတာ့ ေရာက္ကိုေရာက္ရေစ့မယ္ လို႔လဲႀကိမ္း၀ါးေနပါတယ္။
ဒီအခါမွာ မေဗဒါက က်ဴ႐ိုး႐ွင္ရယ္၊ ဒီေခ်ာင္းမွာဒီတရား ဆိုတာၾကားဖူးပါလိမ့္မယ္။ ကနစိုသားတံုးတိုကို နားခ်ပါဦး႐ွင္။ ဒီေခ်ာင္းထဲကို၀င္မိလို႔ကေတာ့ တက္ေနဆင္းေနရတာတစ္ေခါက္ထဲလို႔မ်ားမထင္လိုက္ပါနဲ႔။ တက္လို႔မကုန္ႏိုင္၊ ဆင္းလို႔လဲ မစဲႏိုင္နဲ႔ ေမာေလာက္ေအာင္သြားေနရပါလိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ တက္ခ်င္တိုင္းလဲမတက္ႏုိင္၊ ဆင္းခ်င္တိုင္း လဲဆင္းလို႔မရ။ ေရတက္ခ်ိန္မွာဆို စုန္လို႔မရ၊ ေရက်ခ်ိန္မွာဆန္ခ်င္လို႔မရနဲ႔ အခ်ိန္ကိုလဲ ေစာင့္ရပါေသးတယ္။ ဒီလိုမွမဟုတ္လို႔ တက္ခ်င္ ပါေသးတယ္ဆိုရင္ေတာ့ မနက္ကတက္တဲ႔ ဒီေရကို မမီလိုက္လဲ ညဦးယံေလာက္က်ရင္ ဒီျပန္တက္လာပါလိမ့္မယ္။ မေဗဒါတို႔အတြက္ကေတာ့ တက္ဖို႔ဆိုတာ မခက္လွပါဘူး လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ဒီကဗ်ာေလးမွာ ဆရာႀကီးဟာ ေတြးဆဆင္ျခင္စရာ၊ သင္ခန္းစာယူစရာအမ်ားအျပားေပးသြားပါတယ္။ မိုက္မဲစြာမာန္တက္မႈ၊ အေျခအေနကို အေသအခ်ာ သိနားလည္ျခင္းမ႐ွိမႈ၊ အေတြ႔အႀကံဳနည္းပါးမႈ၊ ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္ လုပ္လိုမႈ ဆိုတဲ႔ လူအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ႐ွိတတ္တဲ႔ စိတ္ဓါတ္ေတြကို ကနစိုတံုးနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ျပထားပါတယ္။ တည္ၿငိမ္ ရင့္က်က္မႈ၊ စာနာနားလည္သနားတတ္မႈ၊ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားျပားမႈ၊ စိတ္႐ွည္သည္းခံႏုိင္မႈ၊ အခြင့္အေရးကို ေလာမႀကီးဘဲ၊ လြတ္သြားတဲ႔အခြင့္အလမ္းတခုကိုမက္ေမာမေနဘဲ ေနာက္ထပ္လာဦးမယ့္ အခြင့္အလမ္းကို ရယူ ႏုိင္မယ္ဆိုတဲ႔ ေတြးေခၚ ေမွ်ာ္ျမင္ႏုိင္မႈ အစ႐ွိတဲ႔ စိတ္ဓါတ္အက်င့္ေကာင္းေတြကိုေတာ့ မေဗဒါနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ျပထားပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးအပုဒ္ေလးကို က်ေနာ္အႀကိဳက္ဆံုးပါဘဲ။ ညဦးယံဒီျပန္တက္ပါလိမ့္ဦးမယ္တဲ့။ က်ေနာ္တို႔ဘ၀မွာ လြတ္သြားတဲ႔ အခြင့္အလမ္းေတြအတြက္ အခ်ိန္မေႏွာင္းေသးပါဘူး။ အားေလွ်ာ့စရာမလိုပါဘူး။ ညဦးယံေရာက္ရင္ ဒီျပန္တက္ပါ လိမ့္ဦးမယ္။ တက္လာမယ့္ အဲဒီ ဒီေရနဲ႔ အမီလိုက္ၾကဖို႔အတြက္ ကိုယ့္ဖက္ကသာ အဆင္သင့္ျဖစ္ဖို႔လိုပါလိမ့္မယ္။ အဲ ... ဒီေရတက္လာခ်ိန္မွာ အိပ္ေပ်ာ္မေနၾကဖို႔သာ လိုပါလိမ့္မယ္။ ညဦးယံအခါကိုေရာက္ရင္ေတာ့ ဒီေရျပန္တက္လာဦးမွာပါ ... လို႔ခံစားမိပါတယ္။

ဖတ္႐ႈခံစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ ...
ဟယ္ရီ

Read More...

ေဗဒါလမ္း (၂၁) - လွလိုက္မွာပဲ

ဘုတ္မကအီ၊ ဒီေရက်ေတး။
မေဗဒါမယ့္ဒံုရင္း၊ ဆင္းခ်ိန္မို႕ေလး။

ဆင္းမယ္လာ့ မေဗဒါ ... တ့ဲ။
က်ဴ႐ိုးရွင္ပီပီကေလး၊ ေတးသံကသာ။
ေရထဦးဆီက
အဖူးနဲ႔အငံုဟာ ပြင့္ပါေပါ့ခုမ်ား။
ပြင့္ျပာမွာ၀ါလ့ဲ၀င္းမွ ဆင္းရမယ္လား။

အိုအခ်င္းက်ဴ႐ိုးရွင္။
စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္နဲ႕
တစ္ျပန္စီဒီတရား၊ ၾကားပါစရွင္။
တက္ခ်ိန္က်တက္ခ့ဲလ်င္၊ ဆင္းခ်ိန္တြင္ မေႏွး။
ဒီေခ်ာင္းေနေဗဒါမ်ဳိးမွာ၊ ႐ိုးလွၿပီေလး။

အိုအခ်င္းက်ဴ႐ိုးရွင္္။
ပြင့္ျပာမွာ၀ါလ့ဲ၀င္းမွ၊ ဆင္းျပလိုက္ခ်င္။
အပြင့္ကားရယ္နဲ႕
ေခ်ာင္းဖ်ားမွာလွေရႊစင္၊ ေခ်ာင္းေရယဥ္လွပုလဲ။
ေခ်ာင္း၀မွ ျမတခဲ၊ လွလိုက္မွာပဲ။ ။

ေဇာ္ဂ်ီ
(ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေဆးသိပၸံမဂၢဇင္း၊ ၁၉၆၀)

ဒီေရက်ခ်ိန္ေရာက္ၿပီမို႔ ဘုတ္မေတြတအီအီနဲ႔ ဒီေရက်ေတးကိုဆိုေနပါၿပီ။ ဒီေရက်ၿပီဆိုေတာ့ မေဗဒါဆင္းခ်ိန္ ေရာက္လာၿပီေပါ့။
က်ဴ႐ိုး႐ွင္က ပီပီသံေလးနဲ႔ ေတးသံသာေလးေတြေပးၿပီး ဆင္းရေတာ့မွာလား မေဗဒါ လို႕ ေမးလာပါတယ္။ ေရတက္စဥ္တုန္းက အဖူးနဲ႔ အငံုပဲ ရွိေနေသးရာကေန အခုဆိုပြင့္ေနပါၿပီ။ အျပာေရာင္အပြင့္ေလးေပၚမွာ အ၀ါေရာင္ေတြလဲ့လဲ့၀င္းေနကာမွပဲ ဆင္းရေတာ့မွာလား ဆိုၿပီး မခ်ိတင္ကဲ ေမးေနပါတယ္။
ဒီေတာ့ မေဗဒါက ျပန္ေျဖပါတယ္။
အသင္ က်ဴ႐ိုးရွင္ရယ္၊ တလွည့္စီ စုန္လိုက္၊ ဆန္လိုက္ ေနရၿမဲ တရားကို ၾကားဖူးပါစ႐ွင္၊ တက္ခ်ိန္မွာတက္ခဲ့ရင္ ဆင္းခ်ိန္မွာလဲ ဆင္းဖို႔ကို ေႏွာင့္ေႏွးမေနပါဘူး။ စိုးရြံ႕မေနပါဘူး။ ဒီေခ်ာင္းမွာေနတဲ့ ေဗဒါအတြက္ေတာ့ ဒါမ်ိဳးေတြ႐ိုးေနပါၿပီ။
အသင္ က်ဴ႐ိုး႐ွင္ရယ္၊ အပြင့္ျပာကေလးေပၚမွာ အ၀ါေရာင္ေတြလဲ့လဲ့၀င္းေနကာမွပဲ ဆင္းျပလိုက္ခ်င္ပါေသးတယ္။ ကားစြင့္ေနတဲ့အပြင့္ေလး ေတြနဲ႔ ေခ်ာင္းဖ်ားမွာလဲ ေ႐ႊစင္ေ႐ႊသားလိုလွ၊ ေခ်ာင္းေရအလ်ဥ္မွာလဲ ပုလဲလိုယဥ္၊ ေခ်ာင္း၀ေရာက္ေတာ့လဲ ျမသားလိုစိမ္းလို႔ ဘယ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဗဒါတို႔ကေတာ့ လွလိုက္မွာပဲ ... လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္ လို႔ခံစားမိပါတယ္။
လူ႕ဘ၀မွာလဲ ေအာင္ျမင္မႈအသီးအပြင့္ေတြရလာကမွ ျပန္က်ရတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ မေဗဒါေျပာခဲ့တဲ့ "တျပန္စီ" ဆိုတဲ့တရားကို ႏွလံုးသြင္းၿပီး ဒီေလာကရဲ ့ သံသရာမွာ ေလာကဓမၼတာတရားအတိုင္း နိမ့္ျမင့္တက္က် တလွည့္စီလာလိမ့္မယ္ဆိုတာကို ဆင္ျခင္လို႔ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ မေဗဒါလို "လွလိုက္မွာပဲ" လို႔သာ အားမာန္တင္းၿပီး ေနႏိုင္ေအာင္ က်ေနာ္တို႔ႀကိဳးစားရပါလိမ့္မယ္။

ဖတ္႐ႈခံစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ ...
ဟယ္ရီ

Read More...

ေဗဒါလမ္း (၂၀) - တင္းရပုံပဲ

ဖူးတံကညိဳတိုတို။
စုန္ေရဆန္ေရနဲ႕
ေဗဒါေဆြေရအလွ၊ ေခ်ာင္းမတခို။
ေရငန္နဲ႕ေရခ်ိဳ၊ ဥဒဟိုမစဲ။
ေန႕မေ႐ွာင္ညမအား၊ နားရ႐ွာဘဲ။

နားခ်င္လို႕ ခါတရံ၊
မေဗဒါ႐ြာသူ႕ပန္းေပမို႕၊ ကမ္းကပ္မ့ဲၾကံ။
အစုန္မွာကပ္ရျပန္၊ အဆန္မွာခြာရျမဲ။
အဆန္မွာကပ္လ်င္လဲ၊ စုန္ဆင္းေတာ့ခြဲ။

ကပ္ျပန္ရ၀မ္းမသာ၊ ခြာျပန္ရ၀မ္းမနည္း။
မေဗဒါစုန္ဆန္ရင္း၊ တင္းရပံုဘဲ။ ။

ေဇာ္ဂ်ီ
(ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ႏွစ္လည္မဂၢဇင္း၊ ၁၉၅၉ - ၁၉၆၀)

ဖူးတံညိဳတိုတိုေလးနဲ႔မေဗဒါက ဒီေခ်ာင္းမႀကီးရဲ့ စုန္ေရဆန္ေရေတြထဲမွာ ေရခ်ိဳပိုင္းေရာက္လိုက္၊ ေရငန္ပိုင္းေရာက္လိုက္နဲ႔ ဥဒဟုိ ေန႔မနား ညမနား မရပ္မစဲသြားေနရတာ နားရတယ္လို႔ကို မရွိရွာပါဘူး။
႐ြာသူေလးေတြ ဆင္သမယ့္ ပန္းဘ၀နဲ႔ တခါတေလနားခ်င္လို႔ ကမ္းကိုကပ္ဖို႔ ႀကံမိရွာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရစုန္မွာ ကမ္းကပ္လိုက္ရင္ ေရဆန္က်ေတာ့ ျပန္ခြာလိုက္ရ၊ ေရဆန္မွာ ကမ္းကပ္လိုက္ရင္လဲ ေရစုန္မွာ ျပန္ခြာလုိက္ရနဲ႔ပဲ အၿမဲကမ္းကပ္ေနရတယ္လို႔ မရွိပါဘူး။
ဒီေတာ့လည္း ကမ္းကပ္ရလည္း ၀မ္းမသာ၊ ကမ္းကေနျပန္ခြာရလဲ ၀မ္းမနည္းေတာ့ဘဲ စိတ္ကိုသာတင္းရင္းနဲ႔ မေဗဒါခမ်ာ စုန္ေနဆန္ေနရရွာဆဲပါပဲ။

က်ေနာ္တို႔ေတြလဲ ေလာကဓံတရားအတိုင္းအနိမ့္အျမင့္အတက္အက်ေတြနဲ႔ ႀကံဳလာရတဲ့အခါမွာ ေဗဒါေလးေတြ အားတင္းရသလိုပဲ ၀မ္းသာ၀မ္းနည္းခံစားမႈမ်ိဳးသိပ္မခံစားရဘဲ ဥေပကၡာတရား လက္ကိုင္ထား ႏိုင္မယ္ ဆိုရင္ ဘ၀ခရီးကို ေလွ်ာက္လွမ္းရာမွာ ပိုၿပီးအေထာက္အကူ ျပဳႏုိင္ပါလိမ့္မယ္ ... လို႔ခံစားမိပါတယ္။

ဖတ္႐ႈခံစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ ...
ဟယ္ရီ

Read More...

ေဗဒါလမ္း (၁၉) - ေခ်ာင္းတစ္ခြင္

ပြင့္ဖူူးတံခ်ီ၊ ေဗဒါရီတမိ
ေခ်ာင္းတစ္ခြင္သူဆန္သြား၊ ေခ်ာင္းဖ်ားအထိ။

တစ္ရြာကိုေက်ာ္ ၊ တစ္ေခၚေလာက္စခန္း
မေဗဒါဆန္တ့ဲေခ်ာင္း၊ ေက်ာင္းနဲ႔နတ္လမ္း။

နတ္လမ္းကိုေက်ာ္၊ တစ္ေခၚေလာက္စခန္း
မေဗဒါယာဘက္ေဘး၊ တဲေလးအိမ္တန္း။

ေလးအိမ္ကိုေက်ာ္၊ တစ္ေခၚေလာက္စခန္း
မေဗဒါမယ့္လက္၀ဲ၊ ကြၽဲစားက်က္တန္း။

စားက်က္ကိုေက်ာ္၊ တစ္ေခၚေလာက္စခန္း
မေဗဒါ၀ဲယာလိုက္၊ ေတာဗ်ဳိက္ျဖဴတန္း။

ဗ်ဳိက္ေတာကိုေက်ာ္၊ တစ္ေခၚေလာက္စခန္း
မေဗဒါပတ္ခ်ာ၀ိုင္း၊ ကိုင္းျမက္ရွည္တန္း။

ေရာက္ျပန္လ်င္ေပ်ာ္၊ ေက်ာ္ျပန္ေတာ့ သူလြမ္း
ေရာက္တိုင္းတေပ်ာ္ေပ်ာ္နဲ႕
ေက်ာ္တိုင္းသာသူ႕မွာလြမ္း၊ ေခ်ာင္းေဗဒါလမ္း။ ။

ေဇာ္ဂ်ီ
(ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ႏွစ္လည္မဂၢဇင္း၊ ၁၉၅၉ - ၁၉၆၀)

မေဗဒါက ပြင့္ဖူးတံေလးေတြတခ်ီခ်ီနဲ႔ ေခ်ာင္းထဲမွာ ခရီးသြားေနေၾကာင္း ေရွ႕ကဗ်ာမွာ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒီကဗ်ာထဲမွာေတာ့ မေဗဒါက ေခ်ာင္းဖ်ားအထိေရာက္ေအာင္ ဆန္တက္သြားပါတယ္။ တစ္ရြာေက်ာ္ၿပီး တစ္ေခၚေလာက္စခန္းအေရာက္မွာ ေက်ာင္းနဲ႔နတ္လမ္းကိုေရာက္၊ အဲဒီကေန တစ္ေခၚေလာက္ဆန္တက္ခဲ့ျပန္ေတာ့ မေဗဒါရဲ့ ယာဘက္မွာ တဲေလးအိမ္တန္းကိုေတြ႔၊ ေလးအိမ္တန္းကိုတစ္ေခၚေလာက္ေက်ာ္လာ ျပန္ေတာ့ ဘယ္ဘက္မွာ ကြၽဲစားက်က္တန္းကိုေတြ႔၊ တစ္ခါ စားက်က္ကိုေက်ာ္ျပန္ေတာ့ ဗ်ိဳက္ျဖဴေတာတန္းေလးကိုေရာက္၊ အဲဒီကမွ ကိုင္းျမက္ပင္ရွည္ရွည္အတန္းေလးက မေဗဒါကို ပတ္ခ်ာ၀ိုင္းေန၊ ဒီဆန္တက္လာရာေခ်ာင္းတခြင္မွာ အစဥ္လိုက္ တစ္ေခၚေလာက္အကြာ မနီးမေ၀းမွာ ျမင္လာရတဲ့ ႐ႈခင္းေတြ၊ ျမင္ကြင္းေတြကို ဖဲြ႔ျပသြားပါတယ္။ မေဗဒါကေတာ့ တစ္ေနရာေရာက္ရင္ေပ်ာ္လိုက္၊ ေက်ာ္သြားရင္ လြမ္းလိုက္နဲ႔ပဲ ေဗဒါရဲ့ ဒီေခ်ာင္းလမ္းထဲမွာ ေပ်ာ္လိုက္၊ လြမ္းလိုက္နဲ႔သာ ဆန္တက္လာခဲ့ရပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ဘ၀ေတြမွာလဲ ဘ၀တေကြ႔မွာ ခဏေတြ႔ၿပီး ခဲြခြါခဲ့ရတဲ့ အမွတ္တရအျဖစ္ေလးေတြရွိခဲ့ၾကပါတယ္။ ေတြ႕ဆံုႀကံဳရတဲ့အခါ ေပ်ာ္ၾက၊ ၿပီးေတာ့လဲ ခြဲခြါၾကရနဲ႔ လူ႔ဘ၀ေရဆန္ခရီးမွာ ဒီလိုပဲဆက္ၿပီး ခရီးသြားေနၾကရတာပါပဲ ... လို႔ ခံစားမိပါတယ္။

ဖတ္႐ႈခံစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ ...
ဟယ္ရီ

Read More...

ေဗဒါလမ္း (၁၈) - ပြင့္ဖူးတံခ်ီ

အျပာမွာ အ၀ါကြက္ကယ္နဲ႕၊ ၀ိုင္းစက္စက္႐ြက္ငယ္႐ွင္။
မေဗဒါ ပင္လယ္ေအာက္က၊ ေခ်ာင္းေပါက္ကို၀င္။
ေခ်ာင္းတစ္ေလွ်ာက္ မယ့္လမ္းစဥ္၊ ယဥ္ေပစြတကား။
ေဗဒါေဆြ ဒီေရထဲမွာ၊ ရဲေပစြတကား။

ေရဆိပ္မွာတ့ဲ ညံစီစီ
ပ်ဳိေလးေတြလက္တကမ္း၊ ပန္းဆန္ခ့ဲၿပီ။
လွမ္းၾကေပါ့ မွီ႕တမွီ၊ ကံသီလို႕ ... တကတဲ။
ေဗဒါပ်ံကံကႀကီး၊ ေရစီးေၾကာင့္လြဲ။

ခရုပတ္၀ဲငယ္ငယ္
ေဗဒါေဆြ ဒီေရေကြ႕မွာ၊ ေျပးေတြ႕ရတယ္။
မျဖစ္လို႕ ႏွစ္တြယ္တြယ္၊ ၀ဲလယ္ကအႏြ႕ဲ။
မေဗဒါ ပတ္ခ်ာလွည့္၊ လႊဲထြက္ႏိုင္ခ့ဲ။

ေလာင္းစပ္က ခတ္တက္ျပင္။
ေရဆန္မွာ စုန္မဆိုင္း၊ လႈိင္းယက္ပန္ဆင္။
ေလွဦးကဘီလူး၀င္၊ လ်င္ႏုိင္မွ လြတ္ျမဲ။
ေဗဒါပ်ံ ေလွနံယိမ္း၊ ထိန္းခ့ဲသည္ဘဲ။

ေခ်ာင္းဖ်ားက ငါးငဖ်ံ။
လတာေရာင္ အေကာင္ေသး၊ ေမွးလိုက္ခ့ဲျပန္။
ေဗဒါကေဖာင္သ႑ာန္၊ ငပ်ံကေဖာင္စီး။
ျပာ၀ါေရာင္ဘယ္မၫိႈး၊ ပိုးခ့ဲမညည္း။

တက္ေရမွာဆန္၊ က်ျပန္ေတာ့ စုန္ဆင္း။
ပြင့္ဖူးတံ တခ်ီခ်ီနဲ႕
ေဗဒါရီ ဒီေရေၾကာမွာ ၊ ေမ်ာတတ္ေလျခင္း။ ။

ေဇာ္ဂ်ီ
(ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ႏွစ္လည္မဂၢဇင္း၊ ၁၉၅၉ - ၁၉၆၀)

"အျပာမွာ အ၀ါကြက္ကယ္နဲ႕၊ ၀ိုင္းစက္စက္႐ြက္ငယ္ရွင္" ဆိုၿပီး ဆရာႀကီး ဖဲြ႔လိုက္တဲ့ အဖဲြ ့ေလးဟာ ေဗဒါပန္းေလးေတြကို မ်က္စိထဲမွာ ထင္းကနဲ ျမင္လာေစပါတယ္။ အျပာေရာင္ေပၚမွာ အ၀ါကြက္ကေလးေတြေရာလို႔ အ႐ြက္၀ိုင္း၀ိုင္းစက္စက္ကေလးေတြ႐ွိတဲ့ ေဗဒါပန္းေလးေတြ ပင္လယ္ကေန ေခ်ာင္း႐ိုးေပါက္ထဲကို ၀င္လာပါၿပီ။ ေခ်ာင္းတေလွ်ာက္ သြားရတဲ့ မေဗဒါရဲ့လမ္းဟာ ယဥ္လွသလို ဒီေခ်ာင္းေရထဲမွာ ရဲရဲရင့္ရင့္ ခရီးဆက္ၿမဲပါပဲ။

လမ္းတေလွ်ာက္မွာ မေဗဒါ စီစီညံညံအသံေတြနဲ့ ေရခပ္ေနတဲ့အပ်ိဳေလးေတြ႐ွိတဲ့ ေရဆိပ္နားကိုေရာက္လာပါတယ္။ သူတို႔ေလးေတြရဲ့ လက္တကမ္းအကြာေလာက္အထိ ေမ်ာလာေလေတာ့ ပန္းဆန္ၿပီးလွခ်င္တိုင္းလွေနတဲ့ မေဗဒါကို မမွီ႔ တမွီနဲ႔ လက္လွမ္းလို႔ယူၾကပါတယ္။ တကတဲမွဘဲ ကံသီေပလို႔သာေပါ့။ မေဗဒါကံႀကီးေလေတာ့ ေရစီးနဲ႔ အျမန္ပါသြားေပလို႔သာ သူတို႔ လွမ္းမယူလိုက္ႏိုင္တာပါ။
အဲဒီကေန ေခ်ာင္းအေကြ႔လဲေရာက္ေရာ ခ႐ုပတ္၀ဲငယ္ေလးနဲ႔တိုးျပန္ပါတယ္။ ေ႐ွာင္မရလို႔၀ဲထဲမွာ ႏွစ္တြယ္ၿပီး ခဏတာေတာ့ ေနလိုက္ရၿပီးမွ ၀ဲထဲက ပတ္ခ်ာလွည့္ၿပီး လႊဲထြက္ႏုိင္ ခဲ့ပါတယ္။
တခါ ေလာင္းေလွက ခပ္တက္တျပင္ျပင္နဲ့ ေရကိုဆန္ၿပီး လိႈင္းယက္ေတြနဲ႔ တက္လာပါတယ္။ ေလွဦးက မေဗဒါဆီ အ႐ွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ဘီလူး၀င္သလို တဟုန္ထိုး၀င္လာခဲ့တာဟာ လ်င္ႏိုင္လြန္းမွ လြတ္ႏိုင္တာမ်ိဳးပါ။ မေဗဒါကေတာ့ ေလွနံေဘးနားကို အသာယိမ္းၿပီး ကိုယ္ကိုထိန္းလို႔ ေ႐ွာင္ႏိုင္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။
ေခ်ာင္းဖ်ားက လတာျပင္အေရာင္႐ွိတဲ့ငါးပ်ံ အေကာင္ေသးက မေဗဒါေပၚ ခုန္တက္ၿပီး ေဖာင္လိုစီးလို႔ ေမွးလိုက္ ခဲ့ျပန္ေတာ့လည္း မေဗဒါက အေရာင္မၫိႈး၊ မညည္းညဴဘဲ ေက်ာေပၚ ပိုးခဲ့ရျပန္တာပါဘဲ။
ေရတက္လာရင္ဆန္တက္၊ ေရက်ျပန္ရင္ စုန္ဆင္းၿပီး ပြင့္ဖူးတံေလးေတြခ်ီလို႔ ဒီေရတေၾကာမွာ မေဗဒါရယ္ ေမ်ာတတ္လိုက္တာ ... လို႔ ေျပာထားသလိုခံစားရပါတယ္။

ဒီလိုပါဘဲ၊ ဘ၀မွာ ဘယ္လိုပဲ အလိုက္သင့္ေနတတ္ေနတတ္၊ ေဘးရန္ေတြ ေတြ႔လာႀကံဳလာရတဲ့အခါ ေက်ာ္လႊား ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ ကိုယ့္အစြမ္းအစသာမက ကုသိုလ္ကံရဲ့ ေဖးမမႈလဲ လိုအပ္ပါတယ္ဆိုတာ ဒီကဗ်ာထဲမွာေတြ႔ ရပါတယ္။ တခါတေလက်ျပန္ေတာ့လဲ ငါးပ်ံကေဖာင္လိုစီးလာတာကို ဘယ္လိုမွမတံု႔ျပန္ႏိုင္ပဲ အလိုက္သင့္ ေက်ာပိုး ေခၚခဲ့ရတာမ်ိဳးလဲ ေတြ႔ရပါလိမ့္ဦးမယ္။ ဒီအခါမ်ိဳးက်ရင္လဲ ကိုယ့္ကိုမထိခိုက္ေအာင္ ေနတတ္ႏုိင္စြမ္း ရွိရပါလိမ့္မယ္ လို႔ ဆင့္ပြါးခံစားရပါတယ္။

ဖတ္႐ႈခံစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ ...
ဟယ္ရီ

Read More...

ေဗဒါလမ္း (၁၇) - ေဗဒါပင္ႏွင့္ က်ဴပင္

မေဗဒါ၊ ဆန္လာေပါ့အျပင္း။
ေခ်ာင္းက်ယ္က်ယ္ အလယ္ကြၽန္း၊ ေရမြန္းလိုက္ရင္း။

ေဗဒါေဆြ၊ စုန္ေရနဲ႕ျပန္ဆင္း။
ေခ်ာင္းက်ယ္က်ယ္ အလယ္ကြၽန္း၊ ေသာင္ထြန္းလိုက္ရင္း။

မေဗဒါ၊ ဆန္လာေပါ့ အတင္း။
ႏုန္းႏွစ္လတာျပင္က
ေညာင္ညိဳပင္ျမစ္ပါးပ်ဥ္း၊ ဖုန္းရျပန္ရင္း။

ေဗဒါေဆြ၊ စုန္ေရနဲ႕ျပန္ဆင္း။
ႏုန္းႏွစ္လတာျပင္က
ေညာင္ညိဳပင္ျမစ္ပါးပ်ဥ္း၊ ေခါင္းေဖာ္လိုက္ရင္း။

က်ဴပင္႐ိုးမွာေတာ့ ယိမ္းထိုးရတခါခါ။
မေဗဒါစုန္ဆန္ေမ်ာ၊ ေမာတ့ဲေနရာ။
လႊဲလိုက္ရဘယ္နဲ႕ညာ၊ ႐ိုးတံၫွာ႐ြက္စိမ္း။
မႏိုင့္တႏိုင္နဲ႔
ယိုင့္တယိုင္ ဒီေရစီးကို၊ သည္းခံလို႕ယိမ္း။ ။

ေဇာ္ဂ်ီ
(ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ႏွစ္လည္မဂၢဇင္း၊ ၁၉၅၉ - ၁၉၆၀)

ဒီေရအတက္ၾကမ္းတဲ့အခါ မေဗဒါ အျပင္းဆန္တက္လာပါတယ္။ ေခ်ာင္းက်ယ္တဲ့ေနရာ ေခ်ာင္းလယ္ကကြၽန္းကေတာ့ ဒီတက္လို႔ ေရျမဳပ္ၿပီးေရမြန္းရျပန္ပါတယ္။ တစ္ခါ ဒီက်သြားေတာ့ စုန္ေရနဲ႔ ျပန္ဆင္းရျပန္ပါတယ္။ ေခ်ာင္းက်ယ္တဲ့ေနရာ ေခ်ာင္းလယ္ကကြၽန္းနားမွာေတာ့ ေရက်ခ်ိန္မွာ ေသာင္ထြန္းက်န္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုပါဘဲ ႏုန္းႏွစ္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ လတာျပင္ႀကီးနားက ေညာင္ညိဳပင္ႀကီးရဲ့ ပါးပ်ဥ္းက်သလို က်ေနတဲ့ အျမစ္ေတြဟာလဲ ေရတက္လို႔ မေဗဒါ အတင္းဆန္တက္လာခ်ိန္မွာ ေရဖုံးသြားလိုက္၊ ေရက်ခိ်န္ မေဗဒါ ျပန္စုန္ဆင္းသြားရင္ ေရေပၚကို ေခါင္းေဖၚလာလိုက္နဲ့ ျဖစ္ေနပါတယ္။
က်ဴ႐ိုးရွင္ခမ်ာမွာေတာ့ မေဗဒါ စုန္လိုက္ ဆန္လိုက္နဲ့ ေမာေနရတဲ့ ေခ်ာင္း႐ိုးကမ္းစပ္မွာ ေရတက္ေရက်ခ်ိန္ေတြမွာ ေရစီးဒဏ္ေၾကာင့္ အခါခါ ယိမ္းထိုးေနရပါတယ္။ အ႐ြက္စိမ္းစိမ္း ႐ိုးတံၫွာ႐ွည္႐ွည္နဲ႔ က်ဴ႐ိုး႐ွင္မွာ ဒီေရစီးရဲ့ဒဏ္ကို မႏိုင့္တႏိုင္ သည္းခံရင္းနဲ႔ပဲ ဘယ္လႊဲလိုက္၊ ညာလႊဲလိုက္နဲ႔ ယိုင္တိုင္တိုင္ယိမ္းေနရပါတယ္ .. လို႔ ခံစားမိပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ေဗဒါနဲ႔ က်ဴပင္ရဲ့ ကြာျခားမႈကို က်ေနာ္တို႔ခံစားေတြ႔ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ မေဗဒါကေတာ့ ေရစီးအတိုင္းေမွ်ာလိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေခ်ာင္းလည္ကကြၽန္း၊ ေညာင္ညိဳျမစ္ တို႔မွာေတာ့ ျမဳပ္လိုက္၊ ေပၚလိုက္၊ က်ဴ႐ိုးရွင္က်ဴပင္ကေတာ့ ဘယ္ယိမ္းလိုက္၊ ညာယိမ္းလိုက္ နဲ႔ ေရစီးအတိုင္းမေမွ်ာႏိုင္ေတာ့ ေရစီးရဲ့ဒဏ္၊ ေရစီးတိုးအားကို ခံစားေနရတာကို ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့အေျခအေနတခုကို တင္းခံတာနဲ႔စာရင္ အလိုက္သင့္စီးေမွ်ာ သြားႏုိင္တာက ပိုၿပီးသင့္ေတာ္ပါသလား။ ပိုၿပီး အခံရသက္သာပါသလား။ ေတြးၾကည့္စရာပါပဲ။

ဖတ္႐ႈခံစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ ...
ဟယ္ရီ

Read More...

ေဗဒါလမ္း (၁၆) - ေခ်ာင္းလွဖို႔ကို

ဒီေခ်ာင္းမွာသာ၊ ၾကာပါေပါ့လား။
မေဗဒါျပာႏြ႕ဲေႏွာင္းင့ဲ။
ေခ်ာင္းတန္တန္ ေရငန္ရပ္မွာ စြဲတတ္ႏိုင္အား။

သူ႕စိတ္နဲ႕သူ႕ကိုယ္။
ေခ်ာင္းတစ္ခြင္ျမင္သမွ် ေခ်ာင္းလွဖို႕ကို။
ဘုတ္မက ခ်ဳိခ်င္ခ်ဳိ
ဗ်ဳိင္းညိဳက ေအာက္ခ်င္ေအာက္။
အုန္းညီေနာင္ ေစာင္းခ်င္ေစာင္း
ေခ်ာင္းေကာက္ခ်င္ေကာက္။

သူ႕လမ္းနဲ႕သူ႕အျမင္။
ေခ်ာင္းဒီေရေနသမွ်၊ ေခ်ာင္းလွဖို႕ပင္။
ေခ်ာင္းဖ်ားက ထက္တစ္ခြင္
ပင္လယ္က ေအာက္တလႊား။
စုန္ခ်ည္ ဆန္ခ်ည္နဲ႕
တစ္လွည့္စီ ဒီသေဘာ၊ ေမ်ာၾကမနား။

ဒီေခ်ာင္းမွာသာ၊ ၾကာခ်င္လွေလး။
က်ဴ႐ိုးေမာင္ ေရႊေယာင္ေစာင္းင့ဲ။
ေခ်ာင္းတန္တန္ ေရငန္ထဲ၊ စြဲခ်င္လွေလး။ ။

ေဇာ္ဂ်ီ
(ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ႏွစ္လည္မဂၢဇင္း၊ ၁၉၅၉ - ၁၉၆၀)

မေဗဒါျပာႏဲြ႕ေႏွာင္းရယ္ ... ဒီေခ်ာင္းမွာ ၾကာလွပါပေကာ။ ေရငန္ေခ်ာင္းငယ္ငယ္ ထဲမွာ စဲြစဲြၿမဲၿမဲေနတတ္ႏုိင္ပါေပရဲ့ .. လို႔ က်ဴ႐ိုးရွင္က ဆိုပါတယ္။
မေဗဒါကေတာ့ သူ႔စိတ္နဲ့သူ႔ကိုယ္ပဲ၊ ေခ်ာင္းတခြင္မွာျမင္ရသမွ်ဟာ ေခ်ာင္းလွဖို႔ပဲျဖစ္ေနပါတယ္။ ဘုတ္မကပဲ ခ်ိဳေတးဆိုဆို၊ ဗိ်ဳင္းညိဳေတြရဲ့ ေအာက္သံပဲ ၾကားၾကား၊ ကမ္းေဘးက အုန္းပင္ညီေနာင္ ေစာင္းခ်င္လဲေစာင္းေန၊ ေခ်ာင္းေကာက္ေကြ႔ေနလဲ ေကာက္ေကြ႔ေနပါေစ၊ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အားလံုးဟာ ေခ်ာင္းကို အလွဆင္ေနတယ္လို႔ပဲ ယူဆထားပါတယ္။ သူ႔လမ္းကုိ သူ႔အျမင္နဲ႔ပဲ သူျမင္ပါတယ္။ ဒီေခ်ာင္းေရထဲမွာ ေနသမွ်ေတာ့ ေခ်ာင္းကေလးလွတယ္လို႔ျမင္ထားပါတယ္။ အထက္တခြင္က ေခ်ာင္းဖ်ားကေန ပင္လယ္၀ ေခ်ာင္းေအာက္အထိ စုန္လိုက္ ဆန္လိုက္နဲ႔တစ္လွည့္စီ မနားတမ္း ေမ်ာေနရတဲ့ ဒီသေဘာတရားကိုေနာေၾကေနေအာင္ ေဗဒါက သိထားပါတယ္။
ေ႐ႊေယာင္တေစာင္းထံုးတားတဲ့ က်ဴ႐ိုးရွင္ရယ္ ... ဒီေခ်ာင္းမွာပဲ ၾကာေနရမွာပါ။ ေရငန္ေခ်ာင္းငယ္ငယ္ ထဲမွာပဲ စဲြစဲြၿမဲၿမဲေနခ်င္လွပါတယ္ .. လို႔မေဗဒါက ဆိုပါတယ္။
မေဗဒါ အၿမဲ စုန္ဆန္ ေနရသလိုဘဲ က်ေနာ္တို႔ဘ၀ေတြမွာလဲ အနိမ့္အျမင့္အတက္အက်ေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္လို႔ ဘ၀ခရီးကို ေလွ်ာက္ေနၾကရ တာပဲမဟုတ္လား။ အဲဒီအခါမွာ ေဗဒါေလးေတြလိုဘဲ "ေခ်ာင္းတခြင္ ျမင္သမွ် ေခ်ာင္းလွဖို႔" ပါပဲလို႔ အရာရာကို အေကာင္းအျမင္နဲ႔ ၾကည့္ဖို႔ ႀကိဳးစားရပါလိမ့္ဦးမယ္ ... လို႔ခံစားမိပါတယ္။
ဒီကဗ်ာရဲ့ ဒုတိယအပိုဒ္ေလးကို အသံထြက္ၿပီး ဆိုၾကည့္ၾကေစခ်င္ပါတယ္။ သံစဥ္တစ္ခုဟာ ရစ္သမ္နဲ႔ စီးဆင္းေနတာကို ခံစားရပါလိမ့္မယ္။ ဆရာႀကီးရဲ့ ပါရမီကို ေတြ ့ရမွာပါ။

ဖတ္႐ႈခံစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ ...
ဟယ္ရီ

Read More...

ေဗဒါလမ္း (၁၅) - သူ႔လမ္းစဥ္

ကမ္းစပ္ကိုမင္
လမုပင္အေျခႀကီးနဲ႕၊ အသီးေတြၿဖဳိး။
ကမ္းေျခကိုဒီေရတိုး ၊ ၿပဳိလဲမွာစိုး။

ကမ္းစပ္ကိုမင္
ဓနိပင္ယိုင္ငိုက္လို႕၊ ခိုင္လိုက္ကယ္ၿဖဳိး။
ဓနိခိုင္အလက္ထဲက ခြဲရမွာစိုး။

ကမ္းစပ္ကိုမင္
လတာျပင္ငဖ်ံလူးလို႕၊ ေပ်ာ္ျမဴးၾက႐ိုး။
ဒီတက္လ်င္ လတာႏံုး၊ ဒီဖံုးမွာစိုး။

စိုးပါဘု သူ႕မူရာ။
ေခ်ာင္းတစ္ခြင္ပင္လယ္၀က၊ ပန္းလွေဗဒါ။
ဆန္တက္ခ်ိန္မွာ၊ ဆန္လာႏိုင္ပါဘိ။
စုန္ဆင္းခ်ိန္မွာ၊ စုန္လာႏိုင္ပါဘိ။
သူ႕လမ္းစဥ္သူျမင္ရဲ၊ သူစြဲတတ္ဘိ။

ေဇာ္ဂ်ီ
(ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ႏွစ္လည္မဂၢဇင္း၊ ၁၉၅၉ - ၁၉၆၀)

လမုပင္ေတြ၊ ဓနိပင္ေတြ၊ ငဖ်ံ (ငါးပ်ံ)ေတြကေတာ့ ကမ္းစပ္ကိုခင္တြယ္မက္ေမာေနၾကပါတယ္။ လမုပင္ကလည္း အသီးေတြနဲ႔ျပည့္ႏွက္ေနၿပီး ကမ္းစပ္ကိုအားကိုးေနရပါတယ္။ ဒီေရတိုးလို႔ ကမ္းၿပိဳရင္သူပါလဲသြားမွာ စိုးရြံ ့ေနရပါတယ္။ ဓနိပင္ကလဲ ဒီလိုပါဘဲ၊ ဓနိခုိင္ေတြ အခိုင္လိုက္နဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနေတာ့ ကမ္းၿပိဳမွာေၾကာက္ေနပါတယ္။ ငဖ်ံကလဲ လတာျပင္မွာ လူးၿပီးေပ်ာ္ျမဴးေနရေတာ့ ဒီေရတက္လာလို႔ လတာျပင္ကိုဖံုးသြားရင္ သူေပ်ာ္ျမဴးက်က္စားရာေနရာေလး ေပ်ာက္သြားမွာစိုးေနပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ မေဗဒါကေတာ့ ဒီလို စိုးရြံ ့စိတ္ေတြမ႐ွိပါဘူး။ ဒီေရတက္လာရင္လဲ ပင္လယ္၀ကေန ဆန္တက္လာမွာပါဘဲ။ ဒီေရျပန္က်ရင္လဲ ျပန္စုန္ဆင္းသြားမွာပါဘဲ၊ သူ႔လမ္းစဥ္ကို သူျမင္ပါတယ္။ ႀကံဳလာသမွ်ကိုလည္း ရဲရဲႀကီးရင္ဆိုင္ရဲပါတယ္ ... တဲ့။
ဒီေနရာမွာေတာ့ ဆရာႀကီးက မေဗဒါရဲ့ သတၲိ၊ ေျပာင္းလြယ္ျပင္လြယ္မႈ (Flexibility) တို႔အျပင္ ပိုင္ဆိုင္တပ္မက္မႈ ႐ွိတဲ့သူေတြဟာ ပိုၿပီး ေၾကာက္တတ္၊ သတၲိနဲတတ္ေၾကာင္း မီးေမာင္းထိုးျပသြားသလိုပါဘဲ။

ဖတ္႐ႈခံစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ ...
ဟယ္ရီ

Read More...

Thursday 18 September 2008

ပန္းဧည့္သည္

အျဖည့္ခံေပမို႔၊
ေမ့ခ်န္ေလသလားကြယ္။

လာခ်င္လာ ျပန္ခ်င္ျပန္နဲ႔၊
ရင္ခုန္သံေပးကာသြား၊
အသည္းတံခါးဖြင့္ခဲ့တယ္။

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေ၀၊
ေအာ္ ... မရင့္က်က္ေလသမွ်ေတာ့၊
ဆင့္ရတက္ေပြ အခက္သားပါလား၊
ရွက္မ်ားေတာင္ရွက္မိပါရဲ့၊
သက္ထားေမာင္ တကယ္မသိတာလား၊
တြယ္မိရာ လြမ္းတတ္သူမုိ႔၊
ၾကြမ္းျပတ္ဆူ မ်က္ရည္သိမ္းမယ္၊
ထိန္းလို႔ကြယ္ ေမွ်ာ္ေနခဲ့။

စိမ္းမယ္ဆို ျပင္ျပင္စိမ္း၊
ယိမ္းမယ္ဆို လ်င္လ်င္ယိမ္းပါေတာ့၊
မိန္းကေလးအသည္းမွာ အေနခက္လွလို႔၊
ေၾကြရြက္လို ေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ႔၊
ေတာင္ေလလာ ေျမာက္ကိုသာပဲ၊
ေရွာင္ေသြခြာ မေရာက္လိုတာမို႔၊
(ေမာင္ေရ ..)
ေနာက္ဆုိ မလာနဲ႔။

တကၠသိုလ္ျဖဴျဖဴသီ သီဆိုထားတဲ့ "လြမ္းခဲ့တယ္ ပန္းဧည့္သည္" ဆုိတဲ့ သီခ်င္းကေလးရဲ့ ဒုတိယႏွစ္ပိုဒ္ကို ကဗ်ာအသြင္ေျပာင္း ေရးဖဲြ႔ထားတာပါ။ မူရင္းသီခ်င္းမွာကိုက စာသားေတြ နေဘနဲ႔ ကာရန္ေတြက ကဗ်ာေလးတပုဒ္လိုမို႔လို႔ သူ႔မူရင္းအတိုင္းကို နည္းနည္းေလးပဲ ျပင္ရပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ေရဒီယိုမွာ ျမန္မာ့အသံက ခဏခဏလႊင့္ပါတယ္။ အခုေတာ့လည္း မၾကားရတာ ၾကာပါၿပီ။ အလြန္ႀကိဳက္မိတဲ့ သီခ်င္းကေလးတပုဒ္ျဖစ္လုိ႔ အခုလို ေရးၾကည့္မိတာပါ။ သီခ်င္းေရးဆရာ နာမည္မ်ားသိရင္ေတာ့ ေျပာျပေပးၾကပါခင္ဗ်ာ။
(တကၠသိုလ္ျဖဴျဖဴသီ ဆိုတာ အဆိုေတာ္ ျဖဴသီပါပဲ။ အရင္က ေရဒီယုိေခတ္မွာ အဲဒီ နာမည္နဲ႔ စဆုိတာပါ။ ေနာက္မွ စတီရီယုိသီခ်င္းေတြကို ျဖဴသီ နာမည္နဲ႔ ဆိုတာပါ)

ဖတ္႐ႈခံစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါခင္ဗ်ာ ..
ဟယ္ရီ

Read More...

Wednesday 17 September 2008

ေဗဒါလမ္း (၁၄) - ေခ်ာင္းရဲ့အလွ

က်ဴ႐ိုးရွင္ မေနတတ္လို႕
ေရစပ္ကိုတ့ဲ ဆင္းလို႕လာ။
မေဗဒါစုန္ဆန္ေမ်ာ၊ ေမာတ့ဲေနရာ။
က်ဴ႐ိုးရွင့္ ၀ါသနာ၊ ကဗ်ာႏြဲ႕ခ်ဳိေတး။
ဆန္မကုန္ စုန္မခန္းမွာ၊ ပန္းရွာလိမ့္ေလး ... တ့ဲ။

အိုအခ်င္း မင္းပီပီ။
ေရျပည့္မွာ ေဗဒါပန္း၊ ကမ္းနဲ႕အညီ။
ဆန္လိုက္ၾကစီရရီ၊ တခ်ီခ်ီတၾကြၾကြ။
တက္ေရမွာ ျမင္ေနၾက၊ ေခ်ာင္းရဲ႕အလွ။

အိုအခ်င္း ပီပီငယ္။
ေရက်မွာ ေဗဒါပန္း၊ ကမ္းရပ္ကိုပယ္။
၀ဲယာမွာ လတာက်ယ္၊ အလယ္မွာ ေဗဒါမ။
သက္ေရမွာျမင္ေနက်၊ ေခ်ာင္းရဲ႕အလွ။

တက္ေရနဲ႕ သက္ေရနယ္။
ဆန္မကုန္စုန္မဆံုး၊ လံုးပတ္ခ်ာလည္။
ေဗဒါမခရီးသည္၊ ပန္းရွာမယ္ဆိုရလည္း။
ဒီေခ်ာင္းမွာ အလွဖြား၊ ပြားခ့ဲၿပီပဲ။ ။

ေဇာ္ဂ်ီ
(ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ႏွစ္လည္မဂၢဇင္း၊ ၁၉၅၉ - ၁၉၆၀)

က်ဴ႐ိုး႐ွင္က မေနတတ္လို႔ မေဗဒါစုန္လိုက္ဆန္လိုက္နဲ႔ေမ်ာၿပီး ေမာေန႐ွာမယ့္ ေရစပ္ကိုဆင္းလာပါတယ္။ ေတးကဗ်ာ ေတြဖဲြ႕သီတာကို ၀ါသနာပါတဲ့ က်ဴ႐ိုးရွင္က မေဗဒါေတာ့ ဆန္လို႔လဲမကုန္ႏိုင္၊ စုန္လို႔လဲမၿပီးႏိုင္နဲ႔ အေတာ္ ပင္ပန္းရွာမွာပဲလို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒီေတာ့ မေဗဒါက က်ဴ႐ိုးရွင္ရယ္၊ ဒီတက္လို႔ ေခ်ာင္းေရျပည့္လာၿပီဆိုရင္ ေဗဒါပန္းေတြက ကမ္းနဲ႔အညီ ၾကြၾကြရြရြ၊ လွလွပပကေလး စီစီရီရီနဲ႔ ဆန္တက္ေနတာဟာ ေရတက္ခ်ိန္မွာ ျမင္ေနက် ေခ်ာင္းရဲ့အလွပါ။ ဒီလိုပါဘဲ ဒီေရက်လို႔ ေခ်ာင္းေရျပန္ဆင္းၿပီဆိုရင္ ေဗဒါပန္းေတြက ကမ္းနားမွာမေနဘဲ ေခ်ာင္းရဲ့ဘယ္ညာမွာ လတာျပင္က်ယ္နဲ႔ ေခ်ာင္းအလယ္မွာေတာ့ မေဗဒါတို႔က အစီအရီေလး စုန္ဆင္းသြားေနတာဟာ ေရက်ခ်ိန္မွာ ျမင္ေနက် ေခ်ာင္းရဲ့အလွပါ ... တဲ့။ ေရတက္နဲ႕ေရက်ကိုလိုက္လို႔ ဆန္လိုက္စုန္လုိက္နဲ႔ မဆံုးတမ္း လံုးလည္ခ်ာလည္လိုက္ၿပီး သြားေနရတဲ့ ခရီးသည္ မေဗဒါ တို႔ဟာ ပင္ပန္း႐ွာလိမ့္မယ္ ဆိုရင္လည္း ဒီေခ်ာင္းထဲမွာပဲ အလွေတြ တဖြားဖြား ပြားမ်ားေအာင္ေဆာင္႐ြက္ေပးႏုိင္လို႔ ေက်နပ္စရာပါပဲ ... ဆုိၿပီး ျပန္ေျဖလုိက္တယ္လို႔ခံစားမိပါတယ္။

ဖတ္႐ႈခံစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ ...
ဟယ္ရီ

Read More...

ေဗဒါလမ္း (၁၃) - ဆိုင္ခင္းလ်က္ပဲ

အညာေလွ။
အညာေျမကုန္ေရာင္းဖို႕၊ ဒီေခ်ာင္းမွာနား။
ထန္းလ်က္ခဲရယ္နဲ႕
ပဲမ်ဳိးစံုႀကဳံေလခိုက္၊ ၀ယ္လိုက္ပါလား. . .တ့ဲ။

တံငါေလွ။
တံငါေျမကုန္ေရာင္းဖို႕၊ ဒီေခ်ာင္းမွာနား။
ပုစြန္က်ားရယ္နဲ႕
ငါးမ်ဳိးစံုႀကံဳေလခိုက္၊ ၀ယ္လိုက္ပါလား.. . တ့ဲ။

ကမ္းစပ္မွာ ေျမႇာင္။
အိုးေဖာင္ကုန္ေရာင္းဖို႕၊ ဒီေခ်ာင္းမွာနား။
ရာ၀င္အိုးရယ္န႔ဲ
အိုးမ်ဳိးစံုႀကဳံေလခိုက္၊ ၀ယ္လိုက္ပါလား .. .. တ့ဲ။

ကမ္းစပ္မွာေျမႇာင္။
၀ါးေဖာင္ ကုန္ေရာင္းဖို႕၊ ဒီေခ်ာင္းမွာနား။
ခယင္၀ါးရယ္နဲ႕
၀ါးမ်ဳိးစံု ႀကံဳေလခိုက္၊ ၀ယ္လိုက္ပါလား .. .. တ့ဲ။

ဒီလမ္းက ပန္းေဗဒါ။
ဆန္ေရစုန္ေရနဲ႕
ထံုေပေပသူမနား၊ သြားရခါခါ။
ပါပါစ ေရာင္းစရာ၊ ပါရွာဘု သူတို႕နဲ။
အျပာမွာ အ၀ါကြက္ကယ္နဲ႕
အတက္မွာသူရႊင္ျပေပမ့ဲ၊ က်လည္းေလ သူမျငင္းရွာဘု
ဒီေခ်ာင္းေရ ေကာက္ကစင္းမွာ
ဆိုင္ခင္းလ်က္ပဲ။ ။

ေဇာ္ဂ်ီ
(ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ႏွစ္လည္မဂၢဇင္း၊ ၁၉၅၉ - ၁၉၆၀)


မေဗဒါက်င္လည္က်က္စားရာေခ်ာင္းတေလ်ာက္မွာ ေစ်းေလွေတြ၊ ကုန္ေလွေတြ အမ်ားအျပား ဆိုက္ကပ္ထားပါတယ္။ အညာေလွကလဲ အညာကုန္အစံုအလင္၊ တံငါေလွကလဲ ငါးပုစြန္မ်ိဳးစံု၊ အိုးေဖာင္ကလဲ အိုးမ်ိဳးစံု၊ ၀ါးေဖါင္ကလဲ ၀ါးမ်ိဳးစံု၊ သူ႔ကုန္နဲ႔သူ ေရာင္းေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလမ္းမွာက်င္လည္ေနတဲ့ ေဗဒါပန္းေလးေတြကေရာ၊ စုန္လိုက္ဆန္လုိက္နဲ႔ မရပ္မနား အခါခါ ဒီလမ္းကို ထံုေပေပနဲ႔သြားေနေပမယ့္ သူတို႔မွာ ေရာင္းစရာရွိရဲ့လား .... သူတို ့ခမ်ာ မရွိရွာပါဘူး။ အျပာေရာင္ေအာက္ခံေပၚက အ၀ါကြက္ေလးေတြနဲ႔ ေဗဒါပန္းေလးေတြဟာ အတက္မွာ ႐ႊင္႐ႊင္ျပျပရွိသလို က်တဲ့အခါမွာလည္း မျငင္းရွာပါဘူး။ ညီညြတ္ေျပျပစ္တဲ့ ဒီေခ်ာင္းေရလမ္းတေလွ်ာက္မွာ ဆုိင္ခင္းထားသလိုပဲ ‎သြားေနလာေနၾကရရွာပါလား ... လို႔ခံစားမိပါတယ္။
ဖတ္႐ႈခံစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ ...
ဟယ္ရီ

Read More...

ေဗဒါလမ္း (၁၂) - စိုင္းဦးမွာလား

ပင္လယ္၀ဆီက
ဒီတက္စလႈိင္းေဘာင္ဘင္။
မေဗဒါတဟုန္ထိုး၊ ေခ်ာင္း႐ိုးကို၀င္။
မိုးမျမင္ ေလမျမင္၊ ပန္းဆန္ခ်င္ေလတို္င္း။
ေရထဦးေပမို႕
စိတ္ကူးယဥ္ ယဥ္ေလတိုင္း၊ ပန္းထင္ရာစိုင္း။

အထက္ေခ်ာင္းက်ေတာ့
ဒီေညာင္းစေခ်ာင္းေရသာ။
မေဗဒါကိုယ္႐ွိန္သတ္၊ လွမ္းတတ္ႏိုင္ပါ။
စိုင္းခ့ဲတ့ဲ ခရီးတာမွာ၊ သာနာစံုပံုခ့ဲ။
ေရသင္ျဖဴးေပမို႕
ပြင့္ဖူးစံုငံုတံနဲ႕၊ ပန္းမူရာႏြဲ႕။

ပန္းအလွ မေဗဒါ ... တ့ဲ။
က်ဴ႐ိုး႐ွင္ပီပီကေလး၊ ေတးသံကသာ။
ပင္လယ္၀ဆီက
ဒီေရက်ခြန္းစလာ၊ လြမ္းစရာပါတကား။
မိုးမျမင္ေလမျမင္နဲ႕
ထီမထင္စုန္ခ်င္တိုင္း၊ စိုင္းဦးမွာလား။ ။

ေဇာ္ဂ်ီ
(တကၠသိုလ္ အိုးေ၀မဂၢဇင္း၊ ၁၉၆၀)

"မိုးမျမင္ ေလမျမင္၊ ပန္းဆန္ခ်င္ေလတိုင္း။ ေရထဦးေပမို႕ စိတ္ကူးယဥ္ ယဥ္ေလတိုင္း၊ ပန္းထင္ရာစိုင္း။" ဆိုတဲ့အဖဲြ႕ေလး ရယ္၊ "ေရသင္ျဖဴးေပမို႔ ပြင့္ဖူးစံုငံုတံနဲ႕၊ ပန္းမူရာႏြဲ႕။" ဆိုတာေလးရယ္ကို အရမ္းႀကိဳက္ပါတယ္။

ဒီေရေတြ ပင္လယ္၀ကတက္လာေတာ့ လိႈင္းေတြေဘာင္ဘင္ခတ္ၿပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတက္လာတဲ့အခါ မေဗဒါကလဲ ဒီလိႈင္းနဲ႔ အတူ ေခ်ာင္း႐ိုးထဲကို တဟုန္ထိုး ၀င္လာပါတယ္။ အတက္ခရီးစျပန္ပါၿပီ။ သူ႔ခမ်ာမွာလဲ ပန္းဆိုေတာ့ ပန္းဆန္ခ်င္တဲ့အခါလဲ ဆန္ခ်င္ရွာပါလိမ့္မယ္။ အတက္ခရီးရဲ့ ထံုးစံအတိုင္း စိတ္ကူးေတြ တယဥ္ယဥ္၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ တေပြ ့တပိုက္၊ ေအာင္ျမင္မႈကိုလဲ မိုးမျမင္ေလမျမင္နဲ႔ မာန္လဲ နည္းနည္းေတာ့ တက္ခ်င္တက္ေနရွာပါလိမ့္မယ္။ ေရထဦးရက္ဆိုရင္ ေရတက္ၾကမ္းပါတယ္။ ႐ုတ္တရက္ ေအာင္ျမင္မႈေတြအမ်ားႀကီးရေလေတာ့လဲ လွပတဲ့အနာဂတ္ကို စိတ္ကူးတယဥ္ယဥ္နဲ႔ ေဗဒါပန္းေလး ထင္ရာစိုင္းမိမွာပါဘဲ။

ဒီလိုနဲ ့ ေခ်ာင္းဖ်ားပိုင္းကို ေရာက္လာေတာ့ ဒီေရေညာင္းစျပဳလာပါၿပီ။ ဒီေရအ႐ွိန္ကုန္လာလို ့ အတက္ေႏွးလာေတာ့ မေဗဒါလဲ တဟုန္ထိုးတက္လာတဲ့ အဟုန္ကိုထိန္းၿပီး ကိုယ္႐ွိန္သတ္ရျပန္ၿပီေပါ့။ အ႐ွိန္ေလးနဲ႔တက္ေနတုန္း စိုင္းလာခဲ့မိတဲ့ ခရီးတေလွ်ာက္မွာလဲ သာတဲ့အခါသာ၊ နာတဲ့အခါနာနဲ႔ အၿမဲတမ္းအသာစီးရခဲ့တာေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ အခုေတာ့လဲ သင္ျဖဴးလို ေခ်ာေမြ ့တည္ၿငိမ္ေနတဲ့ ေရျပင္ထက္မွာ အဖူးအငံုအပြင့္ ႐ိုးတံစံုနဲ ့ ေဗဒါပန္းကေလး အမူအရာႏဲြ ့ႏြဲ ့ေႏွာင္းေႏွာင္းနဲ႔ ဟန္တင့္ေနရျပန္ပါတယ္။

က်ဴ႐ိုး႐ွင္ကေတာ့ ပီပီကေလးကို သီက်ဴးရင္း ေတးသံသာေလးေတြနဲ႔ "ပန္းအလွမေဗဒါေရ .." လို႔ ႏႈတ္ခြန္းဆက္လိုက္ျပန္ပါတယ္။ ပင္လယ္၀ဆီမွာ ဒီေရက်စျပဳလာေနတာကို က်ဴ႐ိုး႐ွင္ျမင္ေနရပါတယ္။ ဒီေရက်ရင္ေတာ့ မေဗဒါ ျပန္ဆင္းသြားရဦးမွာပဲ ဆိုၿပီး လြမ္းစရာအျဖစ္ကိုေတြ႕ေနမိပါတယ္။ အစုန္အဆင္း အက်ခရီးဟာ ေရွ႕မွာ မလႊဲမေ႐ွာင္သာ ႀကံဳရဦးမွာမို႔ မေဗဒါရယ္ ... အဆင္းခရီးကိုေရာ မိုးမျမင္ေလမျမင္နဲ႔ မထီတရီ ထီမထင္ဘဲ စုန္ခ်င္သလို ကဆုန္စိုင္းၿပီး ဆင္းသြားဦးမွာလား .... တဲ့။

က်ေနာ့္ရဲ့ ကိုယ္ပိုင္အျမင္ကိုေျပာရရင္ က်ဴ႐ိုး႐ွင္ဟာ မေဗဒါအေပၚၿငိတြယ္မိတဲ့ သံေယာဇဥ္အစေလးေတြ ႐ွိေနသလိုပါဘဲ။ ဆရာႀကီးဟာ က်ဴ႐ိုး႐ွင္နဲ႔ မေဗဒါကို သိဂၤါရ ရသဖက္ကို တိမ္းညြတ္တဲ့သေဘာ (Romantic Inclination) ဖက္ကို ပါေအာင္ ဖဲြ ့ထားတယ္ လို႔ ယူဆမိပါတယ္။
(က်ေနာ့္အျမင္မွန္တယ္လို႔ မဆိုလိုပါ။ က်ေနာ္ခံစားမိတာကိုသာ မွ်ေ၀ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ ့ကေတာ့လည္း ဒီလိုမဟုတ္ဘူး၊ နိမိတ္ပံုေတြ၊ တင္စားခ်က္ေတြသာျဖစ္တယ္ လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ အလြန္လွပတဲ့ ဆရာႀကီးရဲ့ အဖဲြ႔ ့အႏဲြ႕ေတြေၾကာင့္သာ ဒီလိုထင္ေနရတာ လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ က်ေနာ့္ အေနနဲ႔ေတာ့ အျငင္းပြါးဖြယ္မရွိပါ။ ၀ိုင္းၿပီး စဥ္းစားေဆြးေႏြးၾကေစလိုပါတယ္။ က်ေနာ့္အျမင္မွာေတာ့ မေဗဒါဟာ ေလာကသဘာ၀အတိုင္း အေဖၚ၊ သံေယာဇဥ္ စတာေတြ ႐ွိေစခ်င္လို႔ ဆရာႀကီးက က်ဴ႐ိုးရွင္ကို ဘ၀အေဖၚအျဖစ္ထည့္ေပးတယ္လို႔ ယူဆမိပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဘ၀ရဲ႕ အေဖၚဆိုတာ ေပါင္းဆံုႏိုင္မွမဟုတ္ပါဘူး။ သံေယာဇဥ္ခရီးေဖၚသေဘာမ်ိဳးကို ဆိုလိုပါတယ္။ က်ေနာ္ သိဂၤါရ ဥခြံထဲက ႐ုန္းမထြက္ႏိုင္ေသးတာေၾကာင့္လဲ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။)

က်ဴ႐ိုးရွင္ကေတာ့ ေဘးကေနၾကည့္သူပီပီ ပိုၿပီးျမင္တတ္တဲ့သေဘာရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ပင္လယ္၀ဆီမွာ ဒီက်စျပဳလာလို႔ မေဗဒါ ဆင္းခ်ိန္ေရာက္ၿပီ၊ ပင္လယ္၀အထိဆင္းသြားရင္ သူလြမ္းက်န္ခဲ့ရဦးမွာပါလား ... လို ့ ႀကိဳျမင္ေနတဲ့ သေဘာမ်ိဳးရွိေနပါတယ္။ ေလာကသဘာ၀အရ တက္ခ်ိန္မွာ မာန္တက္ၿပီး ထင္ရာစိုင္းတတ္ၾကသလို က်ခ်ိန္ေရာက္လို႔ ဆင္းရတဲ့အခါ ထီမထင္ ေဒါင္က်က် ျပားက်က် ေနႏိုင္တဲ့ သတၲိမ်ိဳး၊ အရည္အခ်င္းမ်ိဳး က်ေနာ္ေမြးရပါလိမ့္ဦးမယ္။

ဖတ္႐ႈခံစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ ...
ဟယ္ရီ

Read More...