ေဗဒါလမ္း (၂၀) - တင္းရပုံပဲ
ဖူးတံကညိဳတိုတို။
စုန္ေရဆန္ေရနဲ႕
ေဗဒါေဆြေရအလွ၊ ေခ်ာင္းမတခို။
ေရငန္နဲ႕ေရခ်ိဳ၊ ဥဒဟိုမစဲ။
ေန႕မေ႐ွာင္ညမအား၊ နားရ႐ွာဘဲ။
နားခ်င္လို႕ ခါတရံ၊
မေဗဒါ႐ြာသူ႕ပန္းေပမို႕၊ ကမ္းကပ္မ့ဲၾကံ။
အစုန္မွာကပ္ရျပန္၊ အဆန္မွာခြာရျမဲ။
အဆန္မွာကပ္လ်င္လဲ၊ စုန္ဆင္းေတာ့ခြဲ။
ကပ္ျပန္ရ၀မ္းမသာ၊ ခြာျပန္ရ၀မ္းမနည္း။
မေဗဒါစုန္ဆန္ရင္း၊ တင္းရပံုဘဲ။ ။
ေဇာ္ဂ်ီ
(ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ႏွစ္လည္မဂၢဇင္း၊ ၁၉၅၉ - ၁၉၆၀)
႐ြာသူေလးေတြ ဆင္သမယ့္ ပန္းဘ၀နဲ႔ တခါတေလနားခ်င္လို႔ ကမ္းကိုကပ္ဖို႔ ႀကံမိရွာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရစုန္မွာ ကမ္းကပ္လိုက္ရင္ ေရဆန္က်ေတာ့ ျပန္ခြာလိုက္ရ၊ ေရဆန္မွာ ကမ္းကပ္လိုက္ရင္လဲ ေရစုန္မွာ ျပန္ခြာလုိက္ရနဲ႔ပဲ အၿမဲကမ္းကပ္ေနရတယ္လို႔ မရွိပါဘူး။
ဒီေတာ့လည္း ကမ္းကပ္ရလည္း ၀မ္းမသာ၊ ကမ္းကေနျပန္ခြာရလဲ ၀မ္းမနည္းေတာ့ဘဲ စိတ္ကိုသာတင္းရင္းနဲ႔ မေဗဒါခမ်ာ စုန္ေနဆန္ေနရရွာဆဲပါပဲ။
က်ေနာ္တို႔ေတြလဲ ေလာကဓံတရားအတိုင္းအနိမ့္အျမင့္အတက္အက်ေတြနဲ႔ ႀကံဳလာရတဲ့အခါမွာ ေဗဒါေလးေတြ အားတင္းရသလိုပဲ ၀မ္းသာ၀မ္းနည္းခံစားမႈမ်ိဳးသိပ္မခံစားရဘဲ ဥေပကၡာတရား လက္ကိုင္ထား ႏိုင္မယ္ ဆိုရင္ ဘ၀ခရီးကို ေလွ်ာက္လွမ္းရာမွာ ပိုၿပီးအေထာက္အကူ ျပဳႏုိင္ပါလိမ့္မယ္ ... လို႔ခံစားမိပါတယ္။
ဖတ္႐ႈခံစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ ...
ဟယ္ရီ
No comments:
Post a Comment