ေခ်ာင္းျပင္မွာ စီတန္းလို႕
ေဗဒါပန္း ေရၾကင္ေဆြ၊ ေမ်ာလို႕သာေန
ကမ္းေကြ႕မွာေခြ၊ ကမ္းေျပေတာ့စင္း
သည္ေခ်ာင္းေရ ေလမခတ္တယ္ စီးတတ္ေလျခင္း။
က်ဴ႐ိုးရွင္ ပီပီမႈတ္လို႕
ဘုတ္မကို သူကၿပဳိင္၊ ေခ်ာင္းစပ္မွာထိုင္
ဘုတ္မက တိုင္၊ က်ဴတိုင္ကေအး။
ေရစီးနဲ႕လာ၊ ေရသာမွာျပန္လို႕ျမန္းတ့ဲ
မေဗဒါစုန္ဆန္လမ္းကို၊ လြမ္းတယ္တ့ဲေလး။
စုန္ပါတ့ဲဆန္ပါ
က်ဴ႐ိုးရွင္ ပီပီကေလးနဲ႕၊ ေတးခ်ဳိလို႕သာ
ဘယ္ၿမဳိ႕ကလာ၊ ဘယ္ရြာဆိပ္ကမ္း
အပြင့္အျပာေရာင္နဲ႕
ဘယ္ေသာင္မွာ ေနခ်ဳိေအးလ်င္၊ ေမွးအိပ္မယ္မွန္း။ ။
ေဇာ္ဂ်ီ
(ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ႏွစ္လည္စာေစာင္၊ ၁၉၅၇ - ၁၉၅၉)
ဒီကဗ်ာေလးထဲမွာ က်ေနာ္ႏွစ္သက္မိတဲ့အဖဲြ႔အႏဲြ႔ကေတာ့ "ေရၾကင္ေဆြ" ဆိုတဲ့စကားလံုးေလးရယ္၊ "ကမ္းေကြ႔မွာေခြ၊ ကမ္းေျပေတာ့စင္း" ဆိုတာေလးရယ္ပါဘဲ။ ဒီလိုကာရန္မ်ိဳးကို ဆရာႀကီးလို ပါရမီ႐ွင္ေတြရဲ့ အဖြဲ႔အႏြဲ႔ေတြမွာသာ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ ေခ်ာင္းကမ္းရဲ့ အေျခအေနနဲ႔ အလုိက္သင့္ျဖစ္ေအာင္ စုန္ဆန္ေမ်ာၿပီး၊ ေရကိုသာ ခ်စ္ၾကင္ေနရတဲ့ ေဗဒါပင္ကေလးေတြကို က်ဴ႐ုိး႐ွင္က ပီပီသံေလးေပး ရင္းနဲ႔ ကမ္းေျခကေနပဲ ထိုင္လြမ္းေနရပါတယ္။ ဘယ္ကလာလို႔ ဘယ္ကိုသြားမွာလဲ၊ ဘယ္ေနရာမွာ ခိုနားဦးမွာလဲ။ က်ဴ႐ုိးရွင္ ကေတာ့ အေ၀းကေန မွန္းဆလြမ္းတ ေနဖို႔ပဲ တတ္ႏိုင္ပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ဘ၀ဟာ ဘယ္လိုမွ မေပါင္းဆံုႏိုင္ပါဘူး။ ဒီလိုပါဘဲ။ ဘယ္ေတာ့မွ မဆံုေတြ႔ႏိုင္တဲ့ ဘ၀ႏွစ္ခုမွာ ေနၿပီး အေ၀းကေနသာ ေငးေမွ်ာ္ေနၾကရတဲ့ဘ၀ပိုင္႐ွင္ေတြ က်ေနာ္တို႔ ေနတဲ့ ဒီ ေလာကႀကီး ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္မ်ား႐ွိေနပါသလဲ။ သူ့ဘ၀ကိုသူေလွ်ာက္လွမ္းေနတာကို အေ၀းကသာ ေငးၾကည့္ၿပီး လက္ေတြ႔ဘာမွ မလုပ္ေပးႏိုင္၊ မကူညီႏုိင္တဲ့ ဘ၀မ်ိဳးမွာဆိုရင္ ဘယ္လိုမ်ားခံစားၾကရမလဲ။
ဖတ္႐ႈခံစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ ...
ဟယ္ရီ
No comments:
Post a Comment