ျမန္မာကဗ်ာဆုိတာ ဂ်ိဳ(ခ်ိဳ)နဲ႕လား (၂၉)

ျမန္မာကဗ်ာဆုိတာ ဂ်ိဳ(ခ်ိဳ)နဲ႕လား (၂၉)

(၅) အကၡရာလံုးေရ အားျဖင့္
ရတုရဲ႕ အပိုဒ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိတဲ့အနက္ အခ်ပိုဒ္ကလြဲလို႔ က်န္အပိုဒ္ငယ္တိုင္းမွာ (ေထာင့္တဲတြန္႕ရတုမ်ိဳးကလဲြလုိ႕) အကၡရာ ၄-လံုးစီ ‎အတိအက် ထားရွိေစရမယ္လို႔ ဆိုထားပါတယ္။ ေလးလံုးစပ္ လကၤာအတုိင္းပါပဲ။ မေပၚလြင္တဲ့ အသံရွိတဲ့ အကၡရာဆိုရင္ေတာ့ ၅-လံုး ‎၆-လံုးလည္း ထားႏိုင္ပါတယ္။ ေရတြက္တဲ့အခါမွာ အဲဒီလိုအကၡရာ ၂-လံုးကို ၁-လံုး၊ ၃-လံုးကို ၁-လံုး ‎အေနနဲ႔ ေရတြက္ရပါတယ္။ ခၽြင္းခ်က္အေနနဲ႕ အခ်ီပိုဒ္မွာ ၃-လံုးခ်ီ၊ ၅-လံုးခ်ီ၊ ၇-လံုးခ်ီတာေတြ ရွိေၾကာင္း အထက္မွာ ေျပာခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အလြန္ေတြ႕ရခဲသလို ကဗ်ာအရာ တဖက္ကမ္းခတ္တဲ့ ပညာရွင္မ်ားသာ စပ္ဆိုၾကတာမို႕ ရတုကို စေရးရင္ေတာ့ ၄-လံုးနဲ႕ပဲ ခ်ီတာ အေကာင္းဆံုးလို႕ အၾကံျပဳခ်င္ပါတယ္။
အခ်ပိုဒ္တိုင္းမွာေတာ့ အကၡရာ ၇-လံုး၊ ၈-လံုး၊ ၉-လံုး၊ ၁၁-လံုး၊ ၁၅-လံုး၊ ၁၉-လံုး၊ ၂၅-လံုး၊ ၃၅-လံုး တခုခုသာ ‎ထားရပါမယ္။ ဒီ့ထက္ပိုလို႔ ေလ်ာ့လို႔ မထားသင့္ပါဘူး။ ဒီ ခ်နည္းေတြအေၾကာင္းကို “(၄) အခ်ီအခ်အားျဖင့္” အခန္းငယ္မွာ အေသးစိတ္ ေဖာ္ျပၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။
‎
(၆) အစပ္ကာရန္အားျဖင့္
အေရးအႀကီးဆံုး အခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ အစပ္ကာရန္အေနနဲ႕ဆုိရင္ အစပ္ ၆-ပါး ရွိတဲ့အနက္ (‘၄-၃-၂’ လို႕ေခၚတဲ့) သတ္ေစ့ႏွက္သံုးခ်က္ညီ စပ္နည္းနဲ႔ စပ္တာဟာ ‎အေကာင္းဆံုးပါပဲလို႔ ဆိုထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဦးတုိက္၊ ထိပ္ခ်င္းထပ္ စတဲ့ တျခား လကၤာစပ္နည္းေတြနဲ႕လည္း စပ္ႏုိင္ပါတယ္။ ျမန္မာကဗ်ာဆိုတာ ဂ်ိဳ(ခ်ိဳ)နဲ႕လား (၃) - အစပ္၊ အဟပ္ (http://harrylwin.blogspot.com/2008/08/blog-post_28.html) မွာ အစပ္ (၆)ပါးအေၾကာင္းကို အေသးစိတ္ ျပန္ၾကည့္ႏုိင္ ပါတယ္။ ရတုမွာ ကာရန္လြတ္လို႕ လံုးဝ (လံုးဝ) မရပါဘူး။ ဘာေတြ ဘယ္လုိပဲ မိုးပ်ံေအာင္ေရးထားေရးထား ကာရန္ကိုက္ေအာင္ မစပ္ႏုိင္ရင္ ရတုရဲ႕ အဂၤါပ်က္ပါတယ္။ ရတုလို႕ ေခၚလို႕ကို မရဘူး ဆုိတာ သတိျပဳၾကေစလုိပါတယ္။
‎
(၇) ေလျပင္းေလေလ်ာ့ (ဂ႐ု၊ လဟု) အားျဖင့္
ပ်ဳိ႕၊ ကဗ်ာ၊ လကၤာ၊ သီခ်င္း ေတြကို ေရးစပ္သီကံုးတဲ့ေနရာမွာျဖစ္ျဖစ္ ရြတ္ဖတ္သီဆိုတဲ့ေနရာမွာျဖစ္ျဖစ္၊ ေလျပင္း ေလေလ်ာ့ (အသံ) ဟာ ‎အလြန္အေရးႀကီးတဲ့ အဓိက အခ်က္ႀကီးျဖစ္တယ္လုိ႕ ဆိုထားပါတယ္။ ဒါဟာ ကဗ်ာတုိင္းမွာ အလြန္အေရးႀကီး ပါတယ္။ ကဗ်ာရဲ႕ Rhythm လုိ႕ ေခၚပါတယ္။ ကာရန္ထက္ေတာင္ ပိုၿပီး အေရးႀကီးတယ္လုိ႕ ယူဆႏိုင္ပါတယ္ (ဒါေပမဲ့ ရတုမွာေတာ့ ကာရန္လည္း မွားလို႕ လံုးဝ [လံုးဝ] မရပါဘူး)။ ေလယူေလထား (အသံ) မွားရင္ ကဗ်ာတပုဒ္ဟာ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ မရွိဘဲ ေထာက္ေန တာကုိ ေတြ႕ရ ပါလိမ့္မယ္။
နႏၵမာလိနီက်မ္းအလိုအရ ေျပာရရင္ ေလးလံုး တပိုဒ္ ထားၿပီး ေရးသားရတဲ့ ရတုမွာေတာ့ မ-ပိုဒ္ဟူသမွ်ရဲ႕ အဆံုးအကၡရာ မွာ အာ-အီ-အူ စတဲ့ ‎ေလေလ်ာ့သံအကၡရာ (ဂ႐ုသံ) တို႔ကိုသာ ထားရွိရပါမယ္။ တကယ္လုိ႔ ေလျပင္းသံ (လဟုသံ) ထားမိရင္လည္း ‎ေလေလ်ာ့လုိသာ (အသံမျဖတ္ဘဲ၊ မခ်ဘဲ) သီဆိုရပါမယ္။
စံုပိုဒ္ဟူသမွ်ရဲ႕ အဆံုးအကၡရာမွာေတာ့ အား-အီး-အူး စတဲ့ ေလျပင္းသံ အကၡရာ (လဟုသံ) တို႔ကိုသာ ‎ထားရွိရပါမယ္။ ေလေလ်ာ့သံ ထားမိရင္လည္း ေလျပင္းသံလိုသာ (အသံျဖတ္ၿပီး၊ ခ်ၿပီး) သီဆိုရပါမယ္။
ဥပမာ ..
မဲဇာေတာင္ ေျခ၊ (ဂ႐ု)
စီးေတြေတြ တည့္၊ (လဟု)
ျမစ္ေရဝန္း လည္၊ (ဂ႐ု)
ၿမိဳင္ေတာစည္ က၊ (လဟု)
ေရႊျပည္ကို သာ၊ (ဂ႐ု)
စသျဖင့္ ေလျပင္း ေလေလ်ာ့ တေက်ာ့စီ ေရးစပ္ရမယ္လို႔ နႏၵမာလိနီက်မ္းက ဆိုထားပါတယ္။ အဲဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ ‎အကၡရာကာရန္ ဘယ္ေလာက္မွန္မွန္ သီဆိုတဲ့အခါ စည္းဝါး မကိုက္ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရတုတုိင္းကေတာ့ ဒီလို အတိအက်ႀကီး ေရးဖဲြ႕ထားတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ သေဘာတရားကို ဆုိလိုတာပါ။ အေရးႀကီးတဲ့အခ်က္က အသံမေထာက္ဘဲ ေျပေျပျပစ္ျပစ္ေလး ျဖစ္ေအာင္၊ တူရိယာတခုခုနဲ႕သီဆိုတဲ့အခါ ရြတ္ဆုိတဲ့အခါ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ ျဖစ္ေအာင္ ေရးဖဲြ႕ဖို႕ပါပဲ။ အဆံုးသတ္အသံေတြသာမက ယူထားတဲ့ ကာရန္ေတြနဲ႕ တျခားစကားလံုးေတြကိုလည္း အဲဒီလို ဂ႐ုသံ နဲ႕ လဟုသံ တလွည့္စီ အလုိက္သင့္ျဖစ္ေအာင္ တတ္ႏုိင္သမွ် ေရးဖဲြ႕သင့္ပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ အသံက တက္လုိက္ က်လိုက္နဲ႕ ေျပျပစ္ပါ တယ္။
‎
(၈) အျပစ္ေဒါသအားျဖင့္
ပဓာနျဖစ္တဲ့ အစပ္ကာရန္ေတြမွာ ဝက္နင္း နဲ႕ ခြာေထာက္ အျပစ္တို႔ကို ေရွာင္ၾကဥ္ ေရးသားရမယ္လို႔ ‎ဆိုထားပါတယ္။ ဝက္နင္းနဲ႕ ခြာေထာက္အျပစ္ေတြအေၾကာင္း ခဏခဏ ေျပာထားေပမဲ့ ထပ္ေျပာပါဦးမယ္။
ဝက္နင္းဆိုတာက ... ကာရန္ႏွစ္ခ်က္ကို အဓိပၸာယ္တူတဲ့ စကားလံုးအတူတူ ဆက္တုိက္ယူထားတာမ်ိဳးကို ေခၚပါတယ္။ ဥပမာ ျပရရင္ ...
နႏၵကဗ်ာ၊ က်မ္းကဗ်ာ၊ သညာ ႀကိဳင္သင္းထံု။
အဲဒီစာပိုဒ္က (ဗ်ာ - ဗ်ာ - ညာ) ကာရန္ ၃-ခ်က္မွာ အေရွ႕ ၂-လံုးဆက္တိုက္ အသံတူ စာလံုးတူ ‎စပ္ဆိုထားတာမ်ဳိးဟာ ဝက္နင္းေဒါသ သင့္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ခဲြထားကာရန္ေတြနဲ႕ ဆုိရင္ေတာ့ သံုးလို႕ရပါတယ္။ သေဘာက အသံတူေပမဲ့ အဓိပၸာယ္ မတူရင္ ဝက္နင္း မသင့္ပါဘူး။

ခြာေထာက္ဆိုတာကေတာ့ ဝက္နင္းလို ကပ္လ်က္ဆက္တုိက္ ကာရန္ယူတာမဟုတ္ဘဲ တလံုးျခားၿပီး ယူထားတဲ့ ကာရန္ကို ဆိုလိုပါတယ္။ ဥပမာ ...
နႏၵကဗ်ာ၊ ဤက်မ္းစာ၊ ကဗ်ာ ဖြဲ႕နည္းစံု။
ဒီမွာေတာ့ တလံုးေက်ာ္ ထပ္တူညီ ဖြဲ႕ဆိုထားတာေၾကာင့္ ခြာေထာက္ ေဒါသသင့္ ပါတယ္။ (ခြေထာက္) လို႕လည္း ေခၚပါတယ္။
ဒီလို ဝက္နင္းနဲ႔ ခြာေထာက္စပ္ျခင္းမ်ဳိးကို ကို မစပ္သင့္ဘူးလို႔ ဆိုထားပါတယ္။ ဒါက ရတုမွာတြင္မကဘဲ ကဗ်ာလကၤာအားလံုးနဲ႕ အက်ံဳးဝင္တဲ့ အျပစ္ေဒါသေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
‎
ၿပီးခဲ့တဲ့ ဥပေဒသ (၈) ပါးကို နႏၵမာလိနီ က်မ္းျပဳဆရာ ဦးထြန္းေရႊက ဥပေဒသ ေဆာင္ပုဒ္ ဧကပိုဒ္ရတုေလး ေရးဖြဲ႕ထားပါတယ္။
‎
နႏၵေမဓာ၊ ေထရ္ဆရာက၊
ေသခ်ာစီမႈ၊ ေရးေဖြျပဳပိမ့္၊
ရတုကဗ်ာ၊ ဖြဲ႕ဆိုပါက၊
အကၡရာေလးလံုး၊ ထားျမဲထံုးတည့္၊
ပိုဒ္သံုးတည္ျပန္၊ ထပ္ကာရန္၌၊
သတ္မွန္ရွာမွီး၊ သံုးခ်က္နည္းျဖင့္၊
အၿပီးပံုေသ၊ စပ္ျမဲေပတည့္၊
သို႔ေလတမင့္၊ ဆင္မသင့္၍၊
အခြင့္မသာ၊ ယင္းအခါ၌၊
ၾကြင္းရာစပ္ထံုး၊ ရံခါသံုး၏၊
သီကံုးဖတ္ရန္၊ ပိုဒ္သံုးတန္မွ၊
ျပင္းထန္နိမ့္ေလ်ာ့၊ ျပန္လွန္ေက်ာ့၍၊
ေလးေပါ့သံသာ၊ စီကံုးရွာသည္၊
ဘယ္ညာ ေျပာင္းလွည့္ စပ္ျမဲတည္း။ ။
‎
ဒီဥပေဒသ ေဆာင္ပုဒ္မွာ (အကၡရာေလးလံုး၊ ထားျမဲထံုးတည့္) လို႔ဆိုထားၿပီး “အကၡရာေလးလံုး” ဆိုတဲ့ ‎စာပိုဒ္မွာ ၅-လံုးျဖစ္ေနတယ္လို႕ ထင္စရာရွိပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အသံကို ယူရပါတယ္။ အကၡရာ (အက္ခရာ) ဆိုတဲ့ စကားလံုးမွာ ခ-သံဟာ ‎ ထင္ရွားေပၚလြင္ျခင္း မရွိတာေၾကာင့္ စာလံုးအားျဖင့္ ၃-လံုးျဖစ္ေပမဲ့ အသံအားျဖင့္ ၂-သံ [အက္ (၁) + ခရာ (၁) = ၂-သံ] တနည္းအားျဖင့္ စာလံုး ၂-လံုး အေနနဲ႔သာ ‎ယူရပါ မယ္။ အဲဒီလို ေပၚလြင္ထင္ရွားျခင္း မရွိတဲ့အသံေတြက မၾတာဝက္ပဲ ရွိတဲ့ အသံေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာ - ပဓာန၊ သဂၤဟ၊ အစရွိတဲ့ စကားလံုးေတြမွာ (ပ)၊ (ဂ) ဆိုတဲ့ အသံေတြဟာ မၾတာဝက္-သံ ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အသံႏွစ္သံ၊ စာလံုးႏွစ္လံုးအျဖစ္ပဲ ယူဆရပါမယ္။
‎
ရတုအမ်ိဳးအစားေတြအေၾကာင္း ဥပမာမ်ားနဲ႕ ဆက္လက္ေဖာ္ျပသြားပါမယ္။

ဟယ္ရီလြင္