ခရမ္းျပာဝိုင္ (၁၁)

နိဒါန္းမဲ့ နိဂံုး ...
မစခင္က ဆံုးၿပီးသားပါ
ညီမေလး ခရမ္းျပာ ...

နိဂံုးရဲ႕ ေနာက္ဆက္တဲြျဖစ္ရင္
အျပစ္တင္ထိုက္သူဟာ
႐ူးမိုက္မိတဲ့ ကိုယ္ပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

ဘယ္ေသာအခါမွ
ပန္မယ္မဟုတ္မွန္း
သိခဲ့ပါလ်က္နဲ႕
အလြမ္းဝုိင္ပြင့္ေတြ
ေဝေနေအာင္စိုက္ခဲ့မိတယ္ေလ

လတစင္းေတာ့ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူးကြယ္ ...
ဒါေပမဲ့လည္း
ေရးေရးထင္ ျမင္သာ႐ံုေလးျဖစ္ျဖစ္
ညနက္နက္မွာ
လက္ကနဲ ေဝ့ခဲ့တဲ့
လင္းပ်ပ် ၾကယ္စင္ေငြ႕ေလး အျဖစ္နဲ႕ေတာ့
အလင္းတခ်ိဳ႕ ေဝႏုိင္ခဲ့ေလမလား ...

နကၡတ္တုိ႔ အိမ္အျပန္၊
တိမ္ယံက အရိပ္ေႏွာင္းနဲ႕၊
နိမိတ္ေဟာင္းေတြ မခ်ိဳခဲ့ပါဘူး၊
အငိုတလွည့္ အျပံဳးတခါ၊
မုန္းစရာမွ မဟုတ္တာကြယ္ ...

အိပ္မက္ဖူးေတြကို ...
မင္းမခူးခဲ့ေပမဲ့ ...
ဝိုင္တပြင့္ရဲ႕ ဝတ္ဆံေတြကို ...
မင္းမပန္ခဲ့ေပမဲ့ ...
မင္းကို လြမ္းတိုင္းေတာ့
ဂႏၳဝင္ပန္း႐ိုင္းေတြ
ကိုယ့္လက္ဖ်ားမွာ ပြင့္ၾကပါလိမ့္မယ္
ညီမေလး ခရမ္းျပာရယ္ ...


ဖတ္႐ႈခံစားအားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ ခင္ဗ်ာ ...
ဟယ္ရီ