လကၤာတလင္း၊ စစ္ခင္းရာဝယ္
ျမန္မာစာေပေလာကမွာ စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြ၊ လကၤာေတြနဲ႕ အျပန္အလွန္ တုိက္ပဲြဆင္ၾကတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေလးေတြ ရွိပါတယ္။ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္နဲ႕ သီလရွင္ မယ္ကင္း၊ မာန္လည္ဆရာေတာ္နဲ႕ ဦးပဒုမ၊ အစရွိသျဖင့္ပါ ... ဒီအထဲကမွ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ေႏွာင္း စာဆိုအေက်ာ္ႏွစ္ဦးျဖစ္တဲ့ အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖနဲ႕ ဦးပုညတို႕ရဲ႕ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ ကဗ်ာလကၤာတုိက္ပဲြအေၾကာင္းကို တင္ဆက္လုိက္ပါတယ္။ ရတနာပံုေနျပည္ေတာ္ရဲ႕ ဇာတ္သဘင္ေလာကအတြက္ စာေတြဖဲြ႕သီၾကရင္းက ၿပိဳင္ဆုိင္မႈေလးေတြ၊ ဂုဏ္ရည္ျပမႈေလးေတြ ရွိလာၾကပါတယ္။
တေန႕မွာ နန္းတြင္းဇာတ္ေခါင္းေဆာင္ မင္းသမီးႀကီး ယင္းေတာ္မေလး ၾကင္ေဖာ္ကဲြခန္းမွာ သီဆုိဖို႕ ငိုခ်င္းကို ဆရာေဖက ေအာက္ပါ အတုိင္း ေရးေပးခဲ့ပါတယ္ ...
သည္ဘဝ၊
သည္မွ်ႏွင့္ တန္ရေခ်။
ေနာင္ဘဝခါမွ၊
ေမာင္လွကုိပိုလို႕ခ်စ္မယ္၊
မ်ိဳးစစ္တဲ့ေဆြ။
ဗုဒၶေဟ၊
ေညာင္ေရႊကဲြ႕ သဖန္း။
ပြင့္ဝတ္ညႇာတံေႂကြမွ၊
လဲႊေသြၾကတမ္း။ ။
အဲဒါကို ဦးပုညကေတြ႕တဲ့အခါက်ေတာ့ ...
သည္တည၊
ညီမႏွင့္တန္ရေလ။
ေနာင္တညခါမွ၊
အမကိုပိုလို႕ခ်စ္မယ္၊
စိုးရစ္နဲ႕ေဆြ။
႐ႈတ္ပေလ၊
မင္းအေမ တခန္း။
ရင္ဝတ္ဟာ အတန္ေက်မွ၊
ဖြားေအကိုဖမ္း။ ။ ...
ဆိုၿပီး အခ်ိဳးမပ်က္ ဖ်က္ေရးလိုက္ပါတယ္ ...
သကၠရာဇ္ ၁၂၂၆-ခုႏွစ္အေရာက္မွာေတာ့ ဆရာေဖဟာ မကၡရာမင္းသားႀကီးရဲ႕ အိမ္ေတာ္မွာ အေဆာင္ကိုင္ျဖစ္လာပါၿပီ။ ဦးပုည နဲ႕လည္း အၿပိဳင္အဆိုင္ စာေတြ ခ်ိဳးေနၾကပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ဦးပုညရဲ႕ အရွိန္အဝါက ႀကီးလြန္းေတာ့ မႏၲေလးသူ မႏၲေလးသားေတြက စာေကာင္းၿပီဆုိ ဦးပုညေရးတာလို႕ပဲ ထင္ၾက၊ ေျပာၾကပါေတာ့တယ္။ တျခားစာဆုိေတြရဲ႕ စာေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေကာင္းေကာင္း၊ ဦးပုညေရးတယ္ပဲ ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။ ဥပမာျပရရင္ ပန္းစပယ္၊ နန္းအလယ္ မေပၚခုိက္ဟာမို႕ ... ဆုိတဲ့ ဦးစံသူ မွာတမ္းထဲက ေဒြးဆစ္ကေလးကိုေတာင္ ဦးပုညေရးတာလို႕ အမွတ္မွားေနၾကတာ အခုထိပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဝန္စာေရး ဦးသာက လြမ္းခ်င္းတပုဒ္ထဲမွာ ...
စာမကံုးခ်င္ဘု၊
လံုးလံုးႀကီးစိတ္နာ။
ခုအခါ၊
တုိ႕သူငါ ေသေအာင္ေကာင္းေစေတာ့၊
ေရွးေၾကာင္းရင္းကုသိုလ္ဖန္၊
ႏိုင္ငံမွာ ကိုပုညတဲ့၊
သူမွသာ စာေျပာင္၊
ျပည္ေဘာင္အံ့တဲ့ မင္းေပေလး။
စီျပန္ပါလည္း၊
ဤစာဘယ္က ကိုပုညလို႕၊
ျဖစ္ရေတာ့သာ၊
လြန္ေက်ာ္ေစာတဲ့ သာေျပာဟာ၊
ဆိုရွာသမွ် ကိုပုညတဲ့၊
ခုမွေနာက္ေပၚ
ယင္းေတာ္ျခဴးအံု၊
က, မ်ိဳးစံုတဲ့၊
ပံုတပဲသာ၊
အမူတံုးတို႕ သုံးျပန္ရွာ။
ဆရာစေလ၊
သူ႕ႏႈတ္ထြက္ သူ႕ခ်က္ေပဟု၊
တည္ေနဝန္႔ရွင္၊
ၿခီးမြမ္းပံုတင္ၾက၊
ဟုိရင္ကစာေတြကို၊
ကိုစေလ သူသီကံုးေရာ့ထင့္၊
ေရႊမန္းသူ အမူတံုးတုိ႕ရယ္၊
ျငင္းၾကအံုးကြယ္ေလး ....
ရယ္လို႕ စိတ္နာနာနဲ႕ ခပ္ေငါ့ေငါ့ေလး ေရးဖဲြ႕ခဲ့ဖူးပါတယ္။
ဆရာေဖကေတာ့ နဂိုကတည္းကို သတၱိေကာင္းၿပီး မဟုတ္မခံ ခပ္ဘြင္းဘြင္း၊ ခပ္ရွင္းရွင္းေျပာတတ္တဲ့သူမို႕ စာေလး ကဗ်ာေလး ေကာင္းၿပီဆိုရင္ ဦးပုည ေရးတာလုိ႕ စြတ္ေျပာတတ္တဲ့သူေတြကို ကဗ်ာ့အာေဘာ္နဲ႕ ဒီလို ကေလာ္ဆဲ လုိက္ပါတယ္။
စေလဉာဏ္ ေတာပါးစပ္က၊
ေျပာစမွတ္ နန္းမူ၊
ေလာကဓာတ္ဘလန္းဆူၿပီ၊
မန္းျပည္သူအမ်ား၊
နေဘက ေျခမပါတယ္၊
စေလစာ ႀကိဳက္ၾကေလျငား။
ဆန္းအႏုယဥ္ရာတြင္၊
ပညာရွင္အမ်ား၊
လကၤာယဥ္စာသြားမေတာ့၊
မညႇာအား ႏွိပ္နယ္၊
စာေကာင္းရင္ မေအေပးေတြက၊
စေလေရး ဆိုၾကျပန္တယ္။
တုိ႔မ်ားျဖင့္ မွန္တကယ္၊
ဉာဏ္မငယ္ကံေစာင္းလို႕၊
ျပန္ေျပာင္းလို႕ မေျပာခ်င္၊
ေဟာ ခုေခတ္တြင္၊
ေတာပါးစပ္ ႐ိုင္းမယဥ္ကို၊
မႏိႈင္းခ်င္ၿပီဘူးကဲြ႕ေလး။ ။
ဆရာေဖက ဒီေတးထပ္ကို ေရးရတာဟာ တပယ္မင္းသားက ခုိင္းလို႕ေရးတာ လို႕ ဆုိၾကပါတယ္။ တခါက တပယ္မင္းသား ဟာ ဦးပုညကို ကဗ်ာတပုဒ္ေရးခိုင္းခ်င္လုိ႕ အေခၚလႊတ္ပါတယ္။ အဲဒီအခါ ဦးပုညက “မင္းသားအစစ္ေတြခုိင္းတာကို ေရးေနရေသးတယ္ ...၊ ယမေနမင္းသား ေရးခိုင္းတာ မေရးအားေသးဘူး ...” လို႕ လာေခၚတဲ့သူကို ျပန္ေျပာ လႊတ္လိုက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တပယ္မင္းသားက စိတ္ဆိုးၿပီး ဆရာေဖ့ကို ဒီလိုမ်ိဳး ေတးထပ္ေရးခိုင္းတာလုိ႕ အဆုိရွိပါတယ္။
ဒီေတးထပ္ဟာ တစ တစ ပ်ံ႕ႏွံ႕သြားရာက ဦးပုည ဆတ္ဆတ္ခါ နာပါေတာ့တယ္။ အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖဟာ အင္းဝၿမိဳ႕မွာ ေမြးဖြားတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ ဦးပုညကေတာ့ စေလၿမိဳ႕မွာ ေမြးဖြားတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ စေလဟာ ၿမိဳ႕ငယ္ေလး မွ် သာျဖစ္ၿပီး အင္းဝကေတာ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ (ရတနာပံု ေနျပည္ေတာ္ မတည္ရေသးခ်ိန္) ဆရာေဖက ဦးပုညကို ေတာပါးစပ္ လို႕ ခပ္ႏွိမ္ႏွိမ္ ဆုိလိုက္တာပါ။ ဒါနဲ႕ ဦးပုညကလည္း စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႕ ဆရာေဖရဲ႕ ႐ုပ္ရည္ကို ေဖာ္ၿပီး ျပန္တြယ္လိုက္ပါတယ္။
ခါးေတာင္းက်ိဳက္ ပိတုန္းပိတ္ကယ္ႏွင့္၊
က်ံဳးထိပ္က ငေဖ၊
ကုန္းၿပိတၱ တေစၧလို၊
အသေရ ဟိတ္ႏြမ္း၊
အသြင္ႏွင့္အျမင္မွန္တယ္၊
ဘဝဂႍ (ဘဝင္ခံ) မဲတဲ့စိတ္ႏွမ္း။
မႏိႈင္းအပ္ မယွဥ္သာ၊
နင္ဘာျပဳ ေသာ့သြမ္း (ေဟာ့ရမ္း)၊
ဝကၤာခု ေဟာ့ရမ္း (ေသာ့သြမ္း)လို႕၊
ေၾကာ့ၾကမ္းလိုက္ေလတယ္၊
ေၾကာင္းမတန္ ေစာင္းမာန္ခက္ (တက္)၊
ေျပာင္းျပန္ရွက္ ရွက္ရေခ်မယ္ (ရွက္ဖုိ႕ဆုိမယ္)။
ဆီးေစ့ႏွင့္ျမင္းမိုရ္ရြယ္သလို၊
ခင္းဆုိဘြယ္ ေၾကာင္က်ားႏွင့္၊
ဖားျခေသၤ့ ေရႊဟသၤာ၊
က်ီးနက္ (က်ီးမိုက္) ၿပိဳင္လာ၊
နဂါးႏွင့္ တီေလာက္ကြာတယ္၊ (နဂါးနဲ႕ တီပမာႏွယ္)၊
ရီစရာ ေသာက္႐ူးမို႕ေလး (ေျခေထာက္တာ လြန္လြန္းလို႔ေလး)။ ။
အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖက အသားမည္းမည္း၊ အရပ္ပုပ်ပ္ပ်ပ္နဲ႕ လက္ျပင္နည္းနည္းကုန္းတာမို႕ ဦးပုညက ကုန္းၿပိတၱ တေစၧလို၊ အသေရ ဟိတ္ႏြမ္း ... ဆုိၿပီး ေဆာ္လိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကို ဆရာေဖ ၾကားေတာ့ သူကလည္း ဦးပုညရဲ႕ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ျဖစ္တဲ့ ကုတ္ခြင္ ေသးသိမ္ေနတဲ့ လက္ကေလးကို ေဖာ္ၿပီး မခံခ်င္ေအာင္ ျပန္စပ္ပါတယ္ ...
ကဗ်ာစီ ေမာင္ပုည၊
ေဆာင္ဂုဏ္ျပ ထုတ္လွ်င္၊
ေတာင္ျခံဳက ပုတ္သင္လုိ၊
ကုတ္ခြင္သိမ္ လက္ေသး။
မင္းေျမႇာက္လုိ႕ သင္းေလာက္ေက်ာ္တယ္၊
ထြင္းေဖာက္ေကာ္ ဉာဏ္မ်ိဳးႏွင့္ေဝး။ ။
ဒီကဗ်ာေလးဟာ ေဒြးခ်ိဳးလုိ႕ ဆုိႏိုင္သလို ေတးထပ္ရဲ႕ ပထမအပိုဒ္ႀကီး စပ္နည္းအတုိင္း (တက္ပိုဒ္၊ ခံပိုဒ္၊ အုပ္ပိုဒ္ နဲ႕စပ္ထားတာျဖစ္ပါတယ္။
ဒါတြင္မကေသးပါဘူး၊ ဆရာေဖက ေနာက္ထပ္ ေတးထပ္ တပုဒ္နဲ႕ ထပ္ႏွက္လိုက္ျပန္ပါတယ္။
ဇဇၨႏၵာ ဧဠ၊ (အမိဝမ္းတြင္းပါ ကိုယ္အဂၤါခ်ိဳ႕တဲ့သူ)
စေလက ပုညံ၊
အေျခက ဂုဏ္ခံေသာ္၊
ပုံသဏၭာန္ဆုိျပ၊
ကုသလ ဥေပကၡာ၊
လူျဖစ္လာ သႏၲီရဏ။
သေႏၶခ်င္း မတူပါ၊
အယူမွာ ကြာလွ၊
နမူနာစာအရကိုေတာ့၊
ကမ႓ာက အသိပါ၊
ဝိပါက္မွာ မဟာတပ္ပါလုိ႕၊
လာကပ္တဲ့ မန္းၿမိဳ႕ဆရာ။
သေႏၶခ်င္း တာေလာက္ကြာတယ္၊
ဝါေမာက္ကာ ဆုိင္မတုခ်င္နဲ႕၊
ၿပိဳင္ျပဳက မႏုႆဌာနီ၊
မုခ်ကြာမည္၊
ဥကၠ႒ အာဇာနည္ကို၊
စာပလီ ေရးလာႏွင့္ေလး။ ။
ဒါနဲ႕ ဦးပုညက သူ လက္ခြင္ေနရတာဟာ ေမြးရာပါ မဟုတ္ေၾကာင္း ဒီလို ျပန္ေခ်ပၿပီး ေရးလိုက္ပါတယ္ ...
က႐ုေဏ ရြယ္ကာလ၊ (ႏုပ်ိဳသူ)
ငယ္ခါက ေက်ာင္းေန၊
ဘယ္ညာခ် ေစာင္းအေနမွာ၊
ေလာင္းကေဝ ငါ့အား၊
အိပ္ေပ်ာ္ခုိက္ (ဘ)အလာမွာ၊
မ, ကာသာ တြန္းခ်ေလျငား။
သို႕အတြက္ ပညာသိမ္သည္၊
ငါကဝိန္ သူ႕အား၊
တာလနိန္ လူ႕ငႏြားက၊
အ႐ႈမွားေလတယ္၊
ငေဖရယ္ စေလတုေပမဲ့၊
ေမ႐ုနဲ႕ ျမင့္မိုရ္ကြာမယ္။
သူရာႏွင့္သိၾကားႏွယ္၊
ဘုရားဝယ္ မာရ္နတ္သို႕၊
စာတတ္ႏွင့္ အ,သူပမာ၊
အဲတာေလာက္ကြာ၊
ေကဝဋ္ႏွင့္ မေဟာ္သဓာလို၊
အေတာ္ကြာ ျခားလွပါေလး။ ။
(ဒီေနရာမွာ ဒီေတးထပ္ႏွစ္ပုဒ္ဟာ ဦးပုည နဲ႕ ဆရာေဖ ေရးတာမဟုတ္ဘဲ တျခား မလုိသူေတြက တမင္ေရးတာလုိ႕လည္း ဆုိပါတယ္။ ဦးပုည လက္သိမ္တာဟာ ေမြးရာပါသာျဖစ္ေၾကာင္း ဟံသာဝတီ ဦးဘရင္နဲ႕ ေနာ္ရထာသီရိတို႕ရဲ႕ မွတ္တမ္းေတြအရ သိႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေရးထားတာက ဦးပုညရဲ႕ ညာဘက္လက္ ငါးေခ်ာင္းမွာ လက္မ တခုသာ အေကာင္းျဖစ္ၿပီး က်န္တဲ့လက္ေခ်ာင္းေလး ၄-ေခ်ာင္းစလံုး အလယ္အဆစ္ကေန ျပတ္ၿပီး ဝမ္းတြင္းပါ ေမြးလာတယ္ လို႕ ဆုိပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဆက္ေဖာ္ျပမယ့္ ေတးထပ္မွာလည္း “မူဆန္းလို႕ ဂူနန္းေခ်ာင္မွာ၊ ဆူကၽြမ္းေလာင္ ေတဇေၾကာင့္၊ ေလ,ခ လို႕ ဘယာေခၽြ၊ ဘြားခဲ့ ေမေမ ...” လို႕ ဦးပုညကိုယ္တုိင္ ေရးဖဲြ႕ထားတယ္ လို႕ ဆုိပါတယ္။)
အဲဒီအခါ ဆရာေဖက ေဒြးခ်ိဳးေလးနဲ႕ ဒီလို ထပ္ၿပီး ႏွိပ္ကြပ္လိုက္ပါတယ္။
ေလာေက ဟေတၳခ်ိဳ႕လွ်င္ျဖင့္၊
လူဘို႕မေကာင္း။
မန္းကနက္မွာလ၊
စန္းလက္ ဇာတာေျပာင္လုိ႕၊
ကဗ်ာေလွာင္ နေဘေတးကိုလ၊
ဆရာေယာင္ စေလေရးတယ္၊
ေတြးဆသင့္ေၾကာင္း။ ။
ကိုယ္လက္အဂၤါခ်ိဳ႕တဲ့ေနရင္ေတာ့ (ဝမ္းတြင္းပါျဖစ္ေစ၊ ေမြးဖြားၿပီးမွ အေၾကာင္းတခုခုေၾကာင့္ျဖစ္ေစ) လူအဖို႕ မေကာင္းတာ အမွန္ပဲ လို႕ ႏွိပ္လိုက္တာပါ။ အဲဒီအခါ ဦးပုညဟာ အလြန္ေဒါသထြက္သြားတယ္ လို႕ ဆုိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဂမၼေဒါသသင့္တဲ့ အေရးအသားေတြနဲ႕ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ႏွိပ္ကြပ္ရာမွာ ေျပာင္ေျမာက္လွတဲ့ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ တပည့္ရင္းပီပီ ဂမၼေဒါသနဲ႕ မဖြယ္မရာ ႐ုန္႕ရင္းၾကမ္းတမ္းတဲ့ စကားလံုးေတြ သံုးၿပီး ျပန္လည္ေခ်ပ ေရးသားလိုက္တဲ့ ေဟာဒီ နာမည္ေက်ာ္ ေတးထပ္ ထြက္ေပၚလာပါေတာ့တယ္။
ဂ်ပ္ေကာင္ႏွယ္ ပန္းၾကားက၊
သန္းစကားသု (ခု) ဝါ၊
ရမ္းကားလို႔ တုလာလွ်င္၊
ဥပမာဆုိစို႔၊
ေခ်းပံုႏွင့္ျမင္းမိုရ္ေတာင္၊
ခင္းဆိုေရာင္ ႏိႈင္းၾကပါစို႔။
ေသးကြက္ႏွင့္ပင္လယ္၊
နင္တကယ္ထင္လို႔၊
သဘင္ဝယ္ ယွဥ္မတို႔ေလနဲ႔၊
သခင္တို႔ ဦးခ်ီ၊
အုန္းမႈတ္လုိအေနစားေတြက၊
ေ႐ႊဖလား မႏိႈင္းသင့္ၿပီ။
ဥတုႏွင့္ပုစြန္ဆီ၊
ဒြန္ပီပီ ယွဥ္တဲြလို႔၊
စပ္ဖဲ အတြင္းခံ၊
႐ိုင္းမိုက္တဲ့ဉာဏ္၊
မိုးႀကိဳးႏွင့္ အီးသံလုိ၊
ခရီးမွန္ကြာလြန္းလွေလး။ ။ ...
ဒီလို ၾကမ္းရမ္းလိုက္႐ံုနဲ႕ အားမရေသးတဲ့အတြက္ အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖဟာ မုသားေျပာတဲ့ေနရာမွာေတာ့ ေစတီယမင္းနဲ႕ ဖြားဖက္ေတာ္ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ မမွန္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ ကုန္းေဘာင္ေခတ္တုန္းက သေဘၤာနဲ႕လာတဲ့ “မွန္” ေတြကို ေရာင္းတဲ့အခါမွာေတာင္ “မွန္” လို႕ မေခၚဘဲ “မွား” ေခၚဆိုၿပီးေရာင္းမယ့္သူျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေယာင္ၿပီးမ်ား “မွန္” လို႕ ေခၚမိရင္ အာေခါင္ကုိ ဖဲ့လိုက္ပါလို႕ေတာင္ ေမာင္းလွည့္ေၾကညာကာ ေရာင္းမယ့္ လူစားမ်ိဳးျဖစ္ေၾကာင္း ေတးထပ္ေလးနဲ႕ ထပ္ၿပီး ေဆာ္လိုက္ပါတယ္ ...
ေစတီယလက္ထက္က၊
ဖြားဖက္ေတာ္ရဲဗိုလ္၊
မဟုတ္မွသူဆိုတယ္၊
တကိုယ္လံုးမုသား၊
အလဲြမ်ား့ဘုရင့္ငယ္၊
အလိမ္တြင္ မင္းတရာ့ဖ်ား။
အမွားမ်ာ့း ဥေသွ်ာင္ငယ္၊
အေကာက္ေတာင္ ပိုင္စား (သား)၊
သေဘၤာပါ မွန္ကုန္မ်ားကို၊
မွားေခၚလို႔ေရာင္းေစ၊
မွန္ဆိုလွ်င္ အာကိုဖဲ့ေစဟု၊
ေမာင္းလွည့္မယ့္ လူစားပါေပ။
တမိုးေအာက္လူ႔ျပည္မွာ၊
သည္ေမာင္ေဖ (သည္တေဖ) တပါးသာျဖင့္၊
မုသားေစာင္ျဖဴ(ကို) ျခံဳ၊
ပိန္းပိတ္လို႔မႈန္၊
မ်က္လွည့္ႀကီး ဉာဏ္(မ်ိဳး) စံုတယ္၊
လွည့္စားပံုဆန္းေပငဲ့ေလး။ ။
ၿပီးေတာ့မွ ပဲြသိမ္းတိုက္ကြက္ အေနနဲ႕ သူ႕ကိုယ္သူ ကိုယ္ရည္ေသြး ဂုဏ္ျပ ေတးထပ္တပုဒ္ ထပ္ၿပီးေရးလုိက္ပါေတာ့တယ္။
သေျပမွာ ကေဝေျမာက္၊
စေလေရာက္သူပါ၊
မင္းလွဘဲြ႕သခၤယာ၊
ရြာစည္ရြာ ပိုင္စား၊
ေမာင္ပုည ေခၚဆုိသည္၊
ညာေရႊကုိ လက္ကမအား။
တြက္စစ္ေတာ့ ဆစ္တေတာင္ဟာ၊
သူမေအာင္ ေသြရွား၊
ဖန္ရေဝ သေႏၶဘြားစဥ္က၊
ကံေခညား လူ႕ေဘာင္၊
သဏၭာန္အမွန္ယုတ္ေသာ္လဲ့၊
ဉာဏ္အဂၢ ထြန္းတဲ့အေရာင္။
မူဆန္းလို႕ ဂူနန္းေခ်ာင္မွာ၊
ဆူကၽြမ္းေလာင္ ေတဇေၾကာင့္၊
ေလ,ခ လို႕ ဘယာေခၽြ၊
ဘြားခဲ့ ေမေမ၊
ေသာင္းဒီပ ဇမၺဴေျမမွာ၊
တူသူေလ ရွားပါလိမ့္ေလး။ ။
အဲဒီေနာက္ပိုင္း ဆရာေဖက ျပန္လည္ေခ်ပတဲ့ စာေတြ မေတြ႕ရေတာ့တာေၾကာင့္ ဒီမွာပဲ ဦးပုညက ပဲြသိမ္းလိုက္တယ္လို႕ ဆုိႏိုင္ပါတယ္။ ဦးပုညရဲ႕ စာေတြဟာ ပိုၿပီးသာတယ္လို႕ေတာ့ ပညာရွင္အမ်ားက မွတ္ခ်က္ခ်ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္လံုးရဲ႕ စာေတြကို ႀကိဳက္တာပါပဲ။ စကားလံုးေျပာင္ေျမာက္မႈနဲ႕ နေဘအေရးအသားမွာေတာ့ ဦးပုညက ပိုသာတယ္လို႕ က်ေနာ္လည္းထင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဦးပုညရဲ႕စာေတြဟာ ဘုန္းေတာ္ဘဲြ႕ေတြသာ မ်ားေနသလိုျဖစ္ေနၿပီး ဆရာေဖရဲ႕ စာေတြကေတာ့ သာမန္ျပည္သူေတြနဲ႕ ပိုနီးစပ္ၿပီး ဇာတိေသြး၊ ဇာတိမာန္လည္း တက္ႂကြေစတဲ့ စာေတြ ပိုေရး ခဲ့တယ္လို႕ က်ေနာ္ယူဆမိပါတယ္။ ဦးပုညဟာ လြတ္လပ္ေရးမဆံုး႐ံႈးခင္မွာ ကြပ္မ်က္ခံလိုက္ရတာေၾကာင့္ ဇာတိမာန္ စာေပေတြ ေရးခြင့္မရခဲ့တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႕ပဲ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနမိပါတယ္ ...
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ေႏွာင္း စာဆိုအေက်ာ္ ႏွစ္ဦးရဲ႕ ကဗ်ာလကၤာတုိက္ပဲြကို ႏွစ္သက္ၾကလိမ့္မယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္ ...
ဖတ္႐ႈခံစား အားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ ခင္ဗ်ာ ...
ဟယ္ရီ
