တစ္ လား၊ တ လား၊ စသတ္ မွာလား မသတ္ဘူးလား
ဒီစာက ညီေလး ခ်ီရြန္ ဆီကုိ သူ႔ ဘေလာ့ဂ္ မွာ ျမန္မာ စာလံုးေပါင္းနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ႔လို႔ စာလံုးေပါင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး နည္းနည္း ေျပာခ်င္တာနဲ႔ ေရးလုိက္တဲ့စာျဖစ္ပါတယ္။ အဓိက ကေတာ့ Cbox နဲ႔ Comment ေတြမွာ ေျပာထားၾကတဲ့ တစ္ နဲ႔ တ အသံုးအႏႈန္းပါဘဲ။ "တစ္ခု၊ တစ္ေန႔" လို႔ေရးမွာလား၊ "တခု၊ တေန႔" လို႔ေရးမွာလား ဆုိတာေပါ့။
ဒီလိုေျပာတဲ့ေနရာမွာ က်ေနာ္ ေလ့လာမွတ္သားဖူးတာေတြကို ေျပာခဲ့တာပါ။ ဒါေတြဟာ က်ေနာ့္ရဲ့ အယူအဆ သက္သက္နဲ႔ ၾကားဖူးထားေတြကို ေျပာျပျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ မွန္တာ မွားတာ ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားဖို႔ကေတာ့ ပညာရွင္မ်ားရဲ့ က႑ျဖစ္ပါတယ္။ နည္းနည္းေလး ေလရွည္ရမွာမို႔ Cbox နဲ႔ Comment မွာေရးရင္ စာရွည္မွာ စိုးတာနဲ႔ သူ႔ဆီကို စာသက္သက္ပို႔လုိက္တာပါ။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေသာ အေၾကာင္းေၾကာင္းမ်ားကို အေၾကာင္းျပဳၿပီးသကာလ သူ႔ဘေလာ့ဂ္မွာ နည္းနည္း ျဖတ္ေတာက္ၿပီး တင္ျပထားခဲ့ရလို႔ အခု က်ေနာ္ မူရင္းအတိုင္း ျပန္လည္ေဖၚျပလိုက္ျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။
အဲ .. တစ္ နဲ႔ တ အသံုးအႏႈန္းကို မေျပာခင္ စစခ်င္း စာလံုးေပါင္းကုိ စေျပာစရာေတြ႔ေနတာက "က်ေနာ္ နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္"။ ျမန္မာစာလံုးေပါင္းသတ္ပံုက်မ္းအရကေတာ့ "ကြၽန္ေတာ္" လို႔ ေပါင္းမွ မွန္ပါတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တဦးတည္း အေနနဲ႔ကေတာ့ "က်ေနာ္" လို႔ပဲ ဆက္ၿပီး စာလံုးေပါင္းကို သံုးသြားမွာပါ။ ကြၽန္ေတာ္ လို႔ မေပါင္းရျခင္းကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ဆိုတာဟာ ကြၽန္ေခတ္၊ ပေဒသရာဇ္ေခတ္က ေက်းေတာ္မ်ိဳး၊ ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳး ဆိုတဲ႔ စကားလံုးကေန ဆင္းသက္လာတဲ့ အသံုး အႏႈန္းျဖစ္တဲ့အတြက္ မသံုးခ်င္လို႔ပါ။ ဒါကေတာ့ ကိုယ့္ဟာကုိယ္ သံုးခ်င္လို႔ သံုးတာသာျဖစ္ပါတယ္။ "ျမန္မာစာလံုးေပါင္းသတ္ပံုက်မ္းလာ စကားလံုး အသံုးအႏႈန္း ေတြကို မလိုက္နာရေအာင္ မင္းက ဘာေကာင္မို႔လဲ" လို႔ ေျပာရင္လဲ ခံရမွာပါပဲ။ ဘာေကာင္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလို သံုးခ်င္စိတ္ရွိလို႔ သံုးတာပါ လို႔ပဲ ေျဖရမွာပါ။ မွားတယ္လို႔ အျပစ္တင္ရင္လဲ ခံလုိက္႐ံုေပါ့ေလ။
အဲ .. ေလရွည္ေနတာနဲ႔ ေဘးေခ်ာ္ၿပီး လုိရင္းမေရာက္ေတာ့ဘူး။ ကဲ တစ္ နဲ႔ တ အသံုးအႏႈန္းကို ၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ။
တစ္အေရး တအေရး ခဲြျခားသတ္မွတ္ျခင္း ဆိုၿပီး ျမန္မာစာလံုးေပါင္းသတ္ပံုက်မ္း - ဒုတိယအႀကိမ္ ပံုႏွိပ္ျခင္းအတြက္ အမွာစာ အပိုဒ္ (၁၅) မွ (၁၇) စာမ်က္ႏွာ ဃ မွ စ အထိမွာ တရား၀င္ သတ္မွတ္ ထား တဲ့ အသံုးအႏႈန္းက ဒီလုိပါတဲ့ .. (အျပည့္အစံု႐ိုက္ေပးလိုက္ပါတယ္။)
၁၅။ ျမန္မာစာလံုးေပါင္းမ်ား ျပန္လည္စိစစ္မြမ္းမံရာတြင္ တစ္အေရး တအေရး ခဲြျခားသတ္မွတ္ေရး ကိစၥကိုလည္း တစ္ပါတည္း ေျပလည္ေအာင္ ေျဖရွင္းႏိုင္ရန္ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ခဲ့ၾကပါသည္။
၁၆။ တစ္အေရး တအေရး ခဲြျခားသတ္မွတ္မႈႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ျမန္မာစာအဖဲြ႔သည္ ပုဂံေခတ္မွ မ်က္ေမွာက္ေခတ္အထိ ျမန္မာစာမ်ားကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေလ့လာခဲ့ၾကပါသည္။ အႀကိမ္ႀကိမ္ စည္းေ၀းတုိင္ပင္၍ တစ္အေရး တအေရး ခဲြျခားရာ၌ အေျချပဳရန္ ေအာက္ပါ ေယဘုယ်မူ (၃)ရပ္ကို ခ်မွတ္ခဲ့ၾကပါသည္ -
(က) ေရးထံုးသည္ အသံထြက္ႏွင့္ ျခားနားႏိုင္သည္ျဖစ္ရာ စာေရးသားၾကရာတြင္ ေရးထံုး အမွန္အတိုင္းေရးသားၾက၍ ရြတ္ဖတ္ရာတြင္မူ ခ်န္လွပ္၍လည္းေကာင္း၊ ျဖည့္စြက္၍ လည္းေကာင္း၊ သင့္ေလ်ာ္ေျပျပစ္သည့္ အသံသို႔ ေျပာင္းလဲ၍လည္းေကာင္း ရြတ္ဖတ္ ႏိုင္သျဖင့္ ေရးေတာ့အမွန္ ဖတ္ေတာ့အသံဟူသည္ကို လိုက္နာမည္။
(ခ) အေၾကာင္းအက်ိဳးဆက္စပ္မႈ မွန္ကန္ျခင္း၊ စနစ္တက်ရွိျခင္းတို႔ကို ဦးစားေပးသင့္သည္ ျဖစ္၍ သဘာ၀ယုတၱိအရ ျပဳျပင္သင့္သည္ကုိ ျပဳျပင္မည္။
(ဂ) ပုဒ္မ်ားကို အဆင့္ဆင့္ ဖဲြ႔စည္းတည္ေဆာက္ရာ၌ ၀ါစဂၤေျပာင္းလဲသြားသည္ျဖစ္ေစ၊ အသံထြက္ ေျပာင္းလဲသြားသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆင့္ပြားအနက္၊ တင္စားအနက္တို႔ျဖင့္ ျဖစ္ေစ ထိုကိန္းဂဏန္း၏ေရးထံုးကို ေျပာင္းလဲျခင္း မျပဳသင့္သျဖင့္ မူလအေရးကိုပင္ ထိန္းသိမ္းမည္။
၁၇။ ထိုမူ (၃)ရပ္ကို အေျခခံၿပီး တစ္အေရး တအေရး ခဲြျခားသတ္မွတ္ရာ၌ မွန္မွန္ကန္ကန္ ခုိင္ခုိင္ မာမာ ျဖစ္ေစရန္ ပုဒ္၏အနက္သေဘာကိုသာမက ဖဲြ႕စည္းတည္ေဆာက္ပံုသေဘာကိုပါ ျမန္မာသဒၵါ အေျခခံျပဳက်မ္းႏွင့္ ၫိွႏိႈင္းဆင္ျခင္၍ ေအာက္ပါနည္းလမ္း (၃)ရပ္ကို ခ်မွတ္ပါသည္ -
(က) နာမ္၊ မ်ိဳးျပပစၥည္းတုိ႔ႏွင့္ ယွဥ္တဲြေသာ တ သည္ ကိန္းဂဏန္း တစ္ကို အရင္းခံေသာ ပုဒ္ျဖစ္သျဖင့္ စသတ္ျဖင့္ေရးရန္၊
သာဓက။ ။ တစ္ခု၊ တစ္ဆင့္၊ တစ္ေထာက္၊ တစ္ေယာက္ ....
(ခ) ဤသုိ႔ေသာ ပုဒ္မ်ားတြင္ အျခားပုဒ္ ထပ္ဆင့္ယွဥ္တဲြလာသည့္တုိင္ေအာင္ သခ်ၤာ ကိန္းဂဏန္း တစ္သည္ သခ်ၤာသေဘာမွ ေရြ႕ေလ်ာျခင္း မရွိေသာေၾကာင့္ စသတ္ျဖင့္ ပင္ ေရးရန္၊
သာဓက။ ။ တစ္ခုခု၊ တစ္ဆင့္ခံ၊ တစ္ေထာက္တစ္နား၊ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ ....
(ဂ) ႀကိယာ၊ နာမ၀ိသေသန၊ ျမည္သံစဲြပုဒ္မ်ားႏွင့္ ယွဥ္ေသာ အာဂံုပစၥည္း တ ကိုမူ စမသတ္ဘဲ ေရးရန္။
သာဓက။ ။ တက်က္က်က္၊ တခမ္းတနား၊ တေစာင္း၊ တျဖဴးျဖဴး၊ တရိပ္ရိပ္၊ တလဲြ၊ တအံ့တၾသ၊ မခို႔တ႐ို႕၊ မဟုတ္တ႐ုတ္၊ အတတ၊ အမွတ္တရ၊ အေရာတ၀င္ ....
ဒီက်မ္းကိုျပဳစုတဲ့ ျမန္မာစာအဖဲြ႔ရဲ႕ အားထုတ္မႈနဲ႔ အဖဲြ႔၀င္ ဆရာ၊ ဆရာမႀကီးမ်ားရဲ့ ပညာ၊ သမၻာ၊ ဂုဏ္သိကၡာ၊ အေတြ႔ အႀကံဳ၊ ျမန္မာစာေပ ႏွံ႔စပ္ကြၽမ္းက်င္မႈ စတာေတြကို က်ေနာ့္အေနနဲ႔နည္းနည္းမွ သံသယမရွိသလို သူတုိ႔ကို အလြန္ပဲ ေလးစားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နည္းနည္းေျပာစရာေလးရွိေန တာက ဒီ တစ္အေရး တအေရး မွာ ပေယာဂ ၀င္ေနတာပါပဲ။
အဲဒီ ပေယာဂကေတာ့ တျခားမဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္မာစာေပအေရးအသား ပိုင္းေရာ၊ တျခားကိစၥေတြ မွာပါ စိတ္႐ူးေပါက္ရင္ေပါက္သလို ၀င္၀င္ၿပီး ထင္ရာျမင္ရာ ၾသဇာေလွ်ာက္ေပးတတ္တဲ့ သြားေလသူ ဦးေန၀င္းရဲ့လက္ခ်က္ ပါပဲ။ သူက တေယာက္ တို႔၊ တေန႔ တို႔ကို "တစ္ေယာက္"၊ "တစ္ေန႔" ဆိုၿပီး ေရးရမယ္လို႔ ေရႊဥာဏ္ေတာ္ စူးေရာက္စြာနဲ႔ (ဘယ္ကေနဘယ္လို စိတ္႐ူးေပါက္လာသလဲ မသိပါဘူး) အမိန္႔ထေပးခဲ့တယ္လို႔ အတြင္းစကား ေျပာသံၾကားဖူးပါတယ္။ ဆရာေအာင္ဗလ (ေၾကးမံုဦးေသာင္း) ရဲ့ 'နင္လားဟဲ့ တ၀မ္းပူစသတ္ တစ္' ဆိုတဲ့ေဆာင္းပါးထဲမွာ ဦးေန၀င္းက "ေဟ့ စာေရးရင္ တငံု၊ တေမာ့၊ တက်ိဳက္၊ တစက္၊ တခြက္၊ တဖလား၊ တပုလင္း လို႔ေရးေလတိုင္း တ၀မ္းပူကို စသတ္ၿပီး တစ္ လို႔ေရးရမယ္" လို႔ အမိန္႔ေပးခဲေ့ၾကာင္း ေရးထားတာလည္းေတြ႔ရပါတယ္။ အရက္မူးၿပီး ထင္ရာစိုင္းခဲ့သလား မဆုိႏုိင္ပါဘူး။ သံုးသြားတဲ့စကားလံုးေတြက ယမကာလုလင္ေတြရဲ့စကားေတြဗ် .. တငံု၊ တေမာ့၊ တက်ိဳက္၊ တစက္၊ တခြက္၊ တဖလား၊ တပုလင္း တဲ့ .. ဟီဟိ .. ဒါကေတာ့ ဟယ္ရီလည္းႀကိဳက္ပါဘိသနဲ႔ (ယမကာကိုေျပာတာေနာ္ ... က်န္တာမပါဘူး)။ ဆရာေအာင္ဗလဟာ ဦးေန၀င္းအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းႀကီးသိတဲ့ပုဂၢိဳလ္မို႔ သူေရးထားတာဟာ မမွားႏုိင္ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ (ဦးေန၀င္းပါပဲ .. ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ မိ္န္႔ခြန္းတခု ထဲမွာ ထၿပီး ထြင္ လို႔ အစဥ္အလာ ေျပာေနက် စကား "လူေတာ္လူေကာင္း" ကေနလည္း "လူေကာင္းလူေတာ္" ဆိုၿပီး ေဗာင္းေတာ္ညိတ္၊ စိတ္ေတာ္သိ ေတြက ဖါးဖါးယားယားနဲ႔ မိနစ္မဆိုင္း လိုက္သံုးၾကလို႔ ေရးထံုးတခု ပ်က္ရၿပီးပါၿပီ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ က်ေနာ္ အင္မတန္ႀကိဳက္တဲ့ ဆရာႀကီး ၿမိဳ႕မၿငိမ္း ေရးခဲ့တဲ့ "လူခြၽန္လူေကာင္း" သီခ်င္းကို "လူေကာင္းလူခြၽန္" လို႔ လုိက္မျပင္ၾကေပလို႔ေပါ့။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ေတာ့ သီခ်င္းေလး ပစ္ရပါေခ်ရဲ့။)
တကယ္ေတာ့ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ သက္ႀကီး၀ါႀကီးေတြဆီကေရာ၊ ဆရာ၊ ဆရာမႀကီးေတြဆီကေရာ ဆည္းပူးခဲ့သမွ်နဲ႔ ေရွးတုန္းက (၁၉၆၂ ခုႏွစ္ မတုိင္မီက) ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြမွာဖတ္ဖူးသမွ်မွာ စသတ္ နဲ႔ တစ္ခု၊ တစ္ေကာင္ စသျဖင့္ သံုးတာ မေတြ႔ဖူးပါဘူး။ ျမန္မာစာေပကြၽမ္းက်င္သူ ပညာရွင္ စာေရးဆရာ တခ်ိဳ႕ကလည္း ဒီျပႆနာကို ေ၀ဖန္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီမွာ အင္မတန္လွတဲ့ ဥပမာေလးကို မွတ္သားခဲ့ဖူးပါတယ္ (ဆရာေမာင္စြမ္းရည္ ရဲ့ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ထဲမွာလို႔ ထင္ပါတယ္၊ အင္တာနက္ေပၚက ဖတ္လိုက္ရတာပါ။ အခ်ိန္ရရင္ ရွာၾကည့္ ပါ၊ ဘယ္သူေပးခဲ့တဲ့ ဥပမာ ဆိုတာ က်ေနာ္မမွတ္မိပါဘူး။ ညီေလး ညိမ္းညိဳကေတာ့ ဆရာကိုေလး (အင္း၀ဂုဏ္ရည္) ေပးခဲ့တဲ့ ဥပမာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္)။ ဥပမာေလးက အဲဒီလို စသတ္နဲ႔သာ လိုက္ေရးၾကစတမ္းဆိုရင္ အသားတစ္တတစ္ ကို ဘယ္လိုေရးမလဲ။ ဒီေရးထံုးအရဆိုရင္ "အသားတစ္တစ္တစ္" လို႔ ေရးရမွာေပါ့။ တစ္ဂဏန္းကို အရင္းခံတဲ့ အသားတစ္ ဆိုတဲ့ နာမ္နဲ႔ ယွဥ္တဲြ တဲ့ ပုဒ္ျဖစ္ေနတယ္ေလ။ ကဲ အသား တစ္-တစ္-တစ္ လို႔ မဖတ္မိႏိုင္ေပဘူးလား။ အေတာ္ ကိုးလို႔ကန္႔လန္႔နဲ႔ ခြက်တာပဲ။ ခဲြၿပီးေရးရင္ေတာင္ "အသားတစ္ တစ္တစ္" ဆိုတာႀကီးက ဘ၀င္က်စရာ ေရးနည္းမ်ိဳးလို႔ကို စိတ္ထဲမွာ မထင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။
အေထာက္အထားတခုအေနနဲ႔ ကဗ်ာက၀ိဆရာႀကီးေတြ ေရးၿပီး ျမန္မာစာ ပါေမာကၡႀကီး ဆရာႀကီး ဦးေဖေမာင္တင္ ကိုယ္တိုင္ အမွာစာေရး၊ တည္းျဖတ္ အုပ္ခ်ဳပ္ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံပညာျပန္႔ပြါးေရးအသင္း၊ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းတိုက္၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ က ၁၉၃၇ ခုႏွစ္မွာ ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ ေခတ္စမ္းစာေပ က်မ္းစဥ္ (၃)၊ ေခတ္စမ္းကဗ်ာမ်ား - ပဌမတဲြ (တတိယအႀကိမ္ပံုႏွိပ္ျခင္း) ဆိုတဲ့ စာအုပ္ထဲမွာ စသတ္နဲ႔ ေရးတဲ့ အသံုးအႏႈန္း မေတြ႔ရပါဘူး။ ေရးတဲ့ ကဗ်ာဆရာေတြက ေမာင္ဧေမာင္ (ျမန္မာစာ ပါေမာကၡ ဦးဧေမာင္)၊ ေမာင္သိန္းဟန္ (ဆရာေဇာ္ဂ်ီ)၊ ေမာင္၀န္ (ဆရာႀကီးမင္းသု၀ဏ္)၊ အစရွိတဲ့ တကယ့္ ကဗ်ာက၀ိ ျမန္မာစာပညာရွင္ ဆရာႀကီးေတြ ေရးခဲ့ၾကတာပါ။ သူတို႔ ေတြဟာ ဒီသတ္ပံုေရးထံုးကို မွားေရးမယ္ လို႔ ဘယ္လိုမွ ထင္ျမင္ ယူဆႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ ဥပမာ နည္းနည္းေလာက္ ထုတ္ႏႈတ္ျပပါမယ္။
" သီခ်င္းသီကာ၊ ေစာင္းတျဖာႏွင့္၊ ေျဖပါေသာ္လဲ ...."
(အခဏ္း-၁။ ၃-မံႈျပာရီ။ ေမာင္ဧေမာင္။ စာမ်က္ႏွာ ၄)
" တညဥ့္ခါတြင္၊ ဆန္းအင္သည္အိပ္မက္၊ စိတ္စက္ယူႀကံဳး၊ ရႊင္ၿပံဳးၾကည္မ်က္ႏွာ၊ ...
တေန႔ခါတြင္၊ ဆံရွင္ေရႊတိဂံု၊ ေမြေတာ္စံု၀ယ္၊ ၾကည္ယံုပန္းဆက္တင္ ...."
(အခဏ္း-၁။ ၄-ယဥ္ပ်ိဳျဖဴ။ ေမာင္ဧေမာင္။ စာမ်က္ႏွာ ၅)
(ဒီကဗ်ာက ေထာင့္တဲတြန္႔ ပိုဒ္စံုရတု လို႔ေခၚပါတယ္။ ေရးနည္းဆန္းလို႔ တမင္ ေရြးထုတ္ျပ ထားတာပါ။ ဗဟုသုတအေနနဲ႔ပါ)
" ေၾသာ္ .. သည္တခါ မေၾကနပ္ေသာ္လဲ၊ ေနာက္ထပ္ ေနာင္တခါျဖင့္ ...."
(အခဏ္း-၂။ ၁၈-ခ႐ုသင္းသံ။ ေမာင္သိန္းဟန္။ စာမ်က္ႏွာ ၃၃)
" ခ်စ္စရာေနာင္တေန႔တြင္ျဖင့္၊ ေတြ႔ဦးမည္ ရည္ကာေရာ္မိေပါ့၊ ...."
(အခဏ္း-၂။ ၁၉-လျပည့္၀န္း။ ေမာင္သိန္းဟန္။ စာမ်က္ႏွာ ၃၃)
" ေကြးေကြးက်စ္က်စ္-ဖူးပုရစ္လည္း-ေျဖလွစ္စင္စင္၊ စံုတခြင္၀ယ္၊ ျမရွင္ရြက္ဦး ...."
(အခဏ္း-၄။ ၁-ခါေႏြဆန္းေတာ့-လြမ္းမိတယ္။ ေမာင္၀န္။ စာမ်က္ႏွာ ၅၀)
" သနားစရာ-အေမေပ်ာက္လို႔၊ သူ႔တေယာက္ထဲ-ေဖၚမပါ၊ သာသာယာယာ ...."
(အခဏ္း-၄။ ၄-ေမာင္ေထြးဘို႔။ ေမာင္၀န္။ စာမ်က္ႏွာ ၅၄)
ဒီေလာက္ဆိုရင္ ျမင္သာေလာက္ၿပီထင္ပါတယ္။ ဒါေတြကို ျမန္မာစာလံုးေပါင္းသတ္ပံုက်မ္းကို ျပဳစုခဲ့ ၾကတဲ့ ဆရာႀကီးေတြ၊ ဆရာမႀကီးေတြ မသိဘဲ မေနေလာက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပထမအႀကိမ္ ထုတ္ေ၀ တာက မဆလေခတ္မွာဆိုေတာ့ ဦးေန၀င္းရဲ့ ၾသဇာအာဏာကို မလြန္ဆန္ရဲတာနဲ႔ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး တခ်ိဳ႕ဟာေတြကို "တစ္" လိုက္ရတယ္ ထင္ပါတယ္။ ဦးေန၀င္း မ်က္မာန္ေတာ္ တခ်က္ရွ လိုက္ရင္ မလြယ္ဘူး မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ထိန္းတဲ့အေနနဲ႔ ႀကိယာ၊ နာမ၀ိသေသန၊ ျမည္သံစဲြပုဒ္ေတြနဲ႔ ယွဥ္တဲ့ "တက်က္က်က္၊ "တခမ္းတနား" စတဲ့ အာဂံုပစၥည္း တ ကို စ မသတ္ဘဲ ေရးဘို႔ ႀကိဳးပမ္းသတ္မွတ္ခဲ့ရတယ္ထင္တယ္။ အဲဒီကိစၥကို ဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္က အေတာ္ေလး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ကန္႔ကြက္ခဲ့တယ္လို႔လည္း ၾကားရပါတယ္။ အဲဒီ အတြက္ ဦးေန၀င္းက မ်က္မာန္ေတာ္ရွၿပီး ဆရာႀကီးကို အေတာ္ေလး ၿငိဳးခဲ့တဲ့အျပင္ သူ႔ မဟာ မိန္႔ခြန္းေတာ္ထဲမွာ "မက်က္တက်က္ ေပါင္မုန္႕ေတြ" ဆုိၿပီး ဆရာႀကီးကို ေစာင္းေျမာင္းေစာ္ကားခဲ့ပါေသးတယ္။ ဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္ အေတာ္ေလး စိတ္ထိခုိက္ခံစားခဲ့ရတယ္ လို႔လည္း ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ ရလဒ္ ကေတာ့ ျမန္မာစာအဖဲြ႔ကေန ဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္ ႏႈတ္ထြက္သြားခဲ့ရတာပါပဲ။ (ဆရာေမာင္စြမ္းရည္ကေတာ့ ဦးေနဝင္းက အလုပ္ျဖဳတ္ပစ္ခဲ့တာ လို႔ မိုးမခမွာေရးတဲ့ 'မင္းသုဝဏ္ရဲ့ ျမန္မာစာအုပ္ေဝဖန္ခ်က္မ်ား' ေဆာင္းပါးမွာေရးထားပါတယ္)
ဒါေတြကေတာ့ က်ေနာ္အတြင္းစကား ၾကားခဲ့ဖူးတာကို သိေအာင္ေျပာျပတာပါ။ အတည္ျပဳဖို႔ ဆိုတာက ေတာ့ မလြယ္ပါဘူး။ ျဖစ္ႏုိင္ေခ်မ်ားတယ္လို႔ေတာ့ ယူဆပါတယ္ ("မက်က္တက်က္ ေပါင္မုန္႕ေတြ" လို႔ ဦးေန၀င္း ေျပာခဲ့တာကေတာ့ အမွန္ပါ၊ အေထာက္အထားလည္းရွိပါတယ္။ ၁၉၇၁ ခု မဆလ ပါတီညီလာခံမိန္႔ခြန္းမွာ ေျပာခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာတင္မိုးရဲ့ မိုးမခမွာေရးတဲ့ 'ျမန္မာစာေပခရီး ပင္မေရစီး (၄၅)' မွာ ၾကည့္ပါ)။
ဒီကိစၥမွာ ဦးေနဝင္းလက္ခ်က္မကင္းေၾကာင္း ဝါရင့္ စာေရးဆရာႀကီးေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား သိၾကပါတယ္။ အင္တာနက္ေပၚမွာ ေရးတာကိုလည္း ဖတ္ဖူးပါတယ္။ ျမန္မာစာ တတ္ကြ်မ္းနားလည္သူ အမ်ားစုကလည္း တ၀မ္းပူကို စ မသတ္ဘဲ 'တ' လို႔သာသံုးရမွာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာတာကိုလည္း မွတ္သားဖူးပါတယ္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ တစ္ လုိ႔ ေရးဖို႔ အေတာ္၀န္ေလးပါတယ္။ "တ" ကိုပဲ သံုးသြားဖို႔ စဥ္းစားထားပါတယ္။ မွားတယ္လို႔ အျပစ္တင္ရင္လဲ ခံဖို႔ပဲ ရွိတာေပါ့။ အခု တရား၀င္ေရးထံုး က "တစ္" လို႔ သံုးရမွာကိုး။
အားလံုးကိုေလးစားလ်က္
ဟယ္ရီ
ဒီလိုေျပာတဲ့ေနရာမွာ က်ေနာ္ ေလ့လာမွတ္သားဖူးတာေတြကို ေျပာခဲ့တာပါ။ ဒါေတြဟာ က်ေနာ့္ရဲ့ အယူအဆ သက္သက္နဲ႔ ၾကားဖူးထားေတြကို ေျပာျပျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ မွန္တာ မွားတာ ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားဖို႔ကေတာ့ ပညာရွင္မ်ားရဲ့ က႑ျဖစ္ပါတယ္။ နည္းနည္းေလး ေလရွည္ရမွာမို႔ Cbox နဲ႔ Comment မွာေရးရင္ စာရွည္မွာ စိုးတာနဲ႔ သူ႔ဆီကို စာသက္သက္ပို႔လုိက္တာပါ။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေသာ အေၾကာင္းေၾကာင္းမ်ားကို အေၾကာင္းျပဳၿပီးသကာလ သူ႔ဘေလာ့ဂ္မွာ နည္းနည္း ျဖတ္ေတာက္ၿပီး တင္ျပထားခဲ့ရလို႔ အခု က်ေနာ္ မူရင္းအတိုင္း ျပန္လည္ေဖၚျပလိုက္ျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။
အဲ .. တစ္ နဲ႔ တ အသံုးအႏႈန္းကို မေျပာခင္ စစခ်င္း စာလံုးေပါင္းကုိ စေျပာစရာေတြ႔ေနတာက "က်ေနာ္ နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္"။ ျမန္မာစာလံုးေပါင္းသတ္ပံုက်မ္းအရကေတာ့ "ကြၽန္ေတာ္" လို႔ ေပါင္းမွ မွန္ပါတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တဦးတည္း အေနနဲ႔ကေတာ့ "က်ေနာ္" လို႔ပဲ ဆက္ၿပီး စာလံုးေပါင္းကို သံုးသြားမွာပါ။ ကြၽန္ေတာ္ လို႔ မေပါင္းရျခင္းကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ဆိုတာဟာ ကြၽန္ေခတ္၊ ပေဒသရာဇ္ေခတ္က ေက်းေတာ္မ်ိဳး၊ ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳး ဆိုတဲ႔ စကားလံုးကေန ဆင္းသက္လာတဲ့ အသံုး အႏႈန္းျဖစ္တဲ့အတြက္ မသံုးခ်င္လို႔ပါ။ ဒါကေတာ့ ကိုယ့္ဟာကုိယ္ သံုးခ်င္လို႔ သံုးတာသာျဖစ္ပါတယ္။ "ျမန္မာစာလံုးေပါင္းသတ္ပံုက်မ္းလာ စကားလံုး အသံုးအႏႈန္း ေတြကို မလိုက္နာရေအာင္ မင္းက ဘာေကာင္မို႔လဲ" လို႔ ေျပာရင္လဲ ခံရမွာပါပဲ။ ဘာေကာင္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလို သံုးခ်င္စိတ္ရွိလို႔ သံုးတာပါ လို႔ပဲ ေျဖရမွာပါ။ မွားတယ္လို႔ အျပစ္တင္ရင္လဲ ခံလုိက္႐ံုေပါ့ေလ။
အဲ .. ေလရွည္ေနတာနဲ႔ ေဘးေခ်ာ္ၿပီး လုိရင္းမေရာက္ေတာ့ဘူး။ ကဲ တစ္ နဲ႔ တ အသံုးအႏႈန္းကို ၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ။
တစ္အေရး တအေရး ခဲြျခားသတ္မွတ္ျခင္း ဆိုၿပီး ျမန္မာစာလံုးေပါင္းသတ္ပံုက်မ္း - ဒုတိယအႀကိမ္ ပံုႏွိပ္ျခင္းအတြက္ အမွာစာ အပိုဒ္ (၁၅) မွ (၁၇) စာမ်က္ႏွာ ဃ မွ စ အထိမွာ တရား၀င္ သတ္မွတ္ ထား တဲ့ အသံုးအႏႈန္းက ဒီလုိပါတဲ့ .. (အျပည့္အစံု႐ိုက္ေပးလိုက္ပါတယ္။)
၁၅။ ျမန္မာစာလံုးေပါင္းမ်ား ျပန္လည္စိစစ္မြမ္းမံရာတြင္ တစ္အေရး တအေရး ခဲြျခားသတ္မွတ္ေရး ကိစၥကိုလည္း တစ္ပါတည္း ေျပလည္ေအာင္ ေျဖရွင္းႏိုင္ရန္ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ခဲ့ၾကပါသည္။
၁၆။ တစ္အေရး တအေရး ခဲြျခားသတ္မွတ္မႈႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ျမန္မာစာအဖဲြ႔သည္ ပုဂံေခတ္မွ မ်က္ေမွာက္ေခတ္အထိ ျမန္မာစာမ်ားကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေလ့လာခဲ့ၾကပါသည္။ အႀကိမ္ႀကိမ္ စည္းေ၀းတုိင္ပင္၍ တစ္အေရး တအေရး ခဲြျခားရာ၌ အေျချပဳရန္ ေအာက္ပါ ေယဘုယ်မူ (၃)ရပ္ကို ခ်မွတ္ခဲ့ၾကပါသည္ -
(က) ေရးထံုးသည္ အသံထြက္ႏွင့္ ျခားနားႏိုင္သည္ျဖစ္ရာ စာေရးသားၾကရာတြင္ ေရးထံုး အမွန္အတိုင္းေရးသားၾက၍ ရြတ္ဖတ္ရာတြင္မူ ခ်န္လွပ္၍လည္းေကာင္း၊ ျဖည့္စြက္၍ လည္းေကာင္း၊ သင့္ေလ်ာ္ေျပျပစ္သည့္ အသံသို႔ ေျပာင္းလဲ၍လည္းေကာင္း ရြတ္ဖတ္ ႏိုင္သျဖင့္ ေရးေတာ့အမွန္ ဖတ္ေတာ့အသံဟူသည္ကို လိုက္နာမည္။
(ခ) အေၾကာင္းအက်ိဳးဆက္စပ္မႈ မွန္ကန္ျခင္း၊ စနစ္တက်ရွိျခင္းတို႔ကို ဦးစားေပးသင့္သည္ ျဖစ္၍ သဘာ၀ယုတၱိအရ ျပဳျပင္သင့္သည္ကုိ ျပဳျပင္မည္။
(ဂ) ပုဒ္မ်ားကို အဆင့္ဆင့္ ဖဲြ႔စည္းတည္ေဆာက္ရာ၌ ၀ါစဂၤေျပာင္းလဲသြားသည္ျဖစ္ေစ၊ အသံထြက္ ေျပာင္းလဲသြားသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆင့္ပြားအနက္၊ တင္စားအနက္တို႔ျဖင့္ ျဖစ္ေစ ထိုကိန္းဂဏန္း၏ေရးထံုးကို ေျပာင္းလဲျခင္း မျပဳသင့္သျဖင့္ မူလအေရးကိုပင္ ထိန္းသိမ္းမည္။
၁၇။ ထိုမူ (၃)ရပ္ကို အေျခခံၿပီး တစ္အေရး တအေရး ခဲြျခားသတ္မွတ္ရာ၌ မွန္မွန္ကန္ကန္ ခုိင္ခုိင္ မာမာ ျဖစ္ေစရန္ ပုဒ္၏အနက္သေဘာကိုသာမက ဖဲြ႕စည္းတည္ေဆာက္ပံုသေဘာကိုပါ ျမန္မာသဒၵါ အေျခခံျပဳက်မ္းႏွင့္ ၫိွႏိႈင္းဆင္ျခင္၍ ေအာက္ပါနည္းလမ္း (၃)ရပ္ကို ခ်မွတ္ပါသည္ -
(က) နာမ္၊ မ်ိဳးျပပစၥည္းတုိ႔ႏွင့္ ယွဥ္တဲြေသာ တ သည္ ကိန္းဂဏန္း တစ္ကို အရင္းခံေသာ ပုဒ္ျဖစ္သျဖင့္ စသတ္ျဖင့္ေရးရန္၊
သာဓက။ ။ တစ္ခု၊ တစ္ဆင့္၊ တစ္ေထာက္၊ တစ္ေယာက္ ....
(ခ) ဤသုိ႔ေသာ ပုဒ္မ်ားတြင္ အျခားပုဒ္ ထပ္ဆင့္ယွဥ္တဲြလာသည့္တုိင္ေအာင္ သခ်ၤာ ကိန္းဂဏန္း တစ္သည္ သခ်ၤာသေဘာမွ ေရြ႕ေလ်ာျခင္း မရွိေသာေၾကာင့္ စသတ္ျဖင့္ ပင္ ေရးရန္၊
သာဓက။ ။ တစ္ခုခု၊ တစ္ဆင့္ခံ၊ တစ္ေထာက္တစ္နား၊ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ ....
(ဂ) ႀကိယာ၊ နာမ၀ိသေသန၊ ျမည္သံစဲြပုဒ္မ်ားႏွင့္ ယွဥ္ေသာ အာဂံုပစၥည္း တ ကိုမူ စမသတ္ဘဲ ေရးရန္။
သာဓက။ ။ တက်က္က်က္၊ တခမ္းတနား၊ တေစာင္း၊ တျဖဴးျဖဴး၊ တရိပ္ရိပ္၊ တလဲြ၊ တအံ့တၾသ၊ မခို႔တ႐ို႕၊ မဟုတ္တ႐ုတ္၊ အတတ၊ အမွတ္တရ၊ အေရာတ၀င္ ....
ဒီက်မ္းကိုျပဳစုတဲ့ ျမန္မာစာအဖဲြ႔ရဲ႕ အားထုတ္မႈနဲ႔ အဖဲြ႔၀င္ ဆရာ၊ ဆရာမႀကီးမ်ားရဲ့ ပညာ၊ သမၻာ၊ ဂုဏ္သိကၡာ၊ အေတြ႔ အႀကံဳ၊ ျမန္မာစာေပ ႏွံ႔စပ္ကြၽမ္းက်င္မႈ စတာေတြကို က်ေနာ့္အေနနဲ႔နည္းနည္းမွ သံသယမရွိသလို သူတုိ႔ကို အလြန္ပဲ ေလးစားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နည္းနည္းေျပာစရာေလးရွိေန တာက ဒီ တစ္အေရး တအေရး မွာ ပေယာဂ ၀င္ေနတာပါပဲ။
အဲဒီ ပေယာဂကေတာ့ တျခားမဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္မာစာေပအေရးအသား ပိုင္းေရာ၊ တျခားကိစၥေတြ မွာပါ စိတ္႐ူးေပါက္ရင္ေပါက္သလို ၀င္၀င္ၿပီး ထင္ရာျမင္ရာ ၾသဇာေလွ်ာက္ေပးတတ္တဲ့ သြားေလသူ ဦးေန၀င္းရဲ့လက္ခ်က္ ပါပဲ။ သူက တေယာက္ တို႔၊ တေန႔ တို႔ကို "တစ္ေယာက္"၊ "တစ္ေန႔" ဆိုၿပီး ေရးရမယ္လို႔ ေရႊဥာဏ္ေတာ္ စူးေရာက္စြာနဲ႔ (ဘယ္ကေနဘယ္လို စိတ္႐ူးေပါက္လာသလဲ မသိပါဘူး) အမိန္႔ထေပးခဲ့တယ္လို႔ အတြင္းစကား ေျပာသံၾကားဖူးပါတယ္။ ဆရာေအာင္ဗလ (ေၾကးမံုဦးေသာင္း) ရဲ့ 'နင္လားဟဲ့ တ၀မ္းပူစသတ္ တစ္' ဆိုတဲ့ေဆာင္းပါးထဲမွာ ဦးေန၀င္းက "ေဟ့ စာေရးရင္ တငံု၊ တေမာ့၊ တက်ိဳက္၊ တစက္၊ တခြက္၊ တဖလား၊ တပုလင္း လို႔ေရးေလတိုင္း တ၀မ္းပူကို စသတ္ၿပီး တစ္ လို႔ေရးရမယ္" လို႔ အမိန္႔ေပးခဲေ့ၾကာင္း ေရးထားတာလည္းေတြ႔ရပါတယ္။ အရက္မူးၿပီး ထင္ရာစိုင္းခဲ့သလား မဆုိႏုိင္ပါဘူး။ သံုးသြားတဲ့စကားလံုးေတြက ယမကာလုလင္ေတြရဲ့စကားေတြဗ် .. တငံု၊ တေမာ့၊ တက်ိဳက္၊ တစက္၊ တခြက္၊ တဖလား၊ တပုလင္း တဲ့ .. ဟီဟိ .. ဒါကေတာ့ ဟယ္ရီလည္းႀကိဳက္ပါဘိသနဲ႔ (ယမကာကိုေျပာတာေနာ္ ... က်န္တာမပါဘူး)။ ဆရာေအာင္ဗလဟာ ဦးေန၀င္းအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းႀကီးသိတဲ့ပုဂၢိဳလ္မို႔ သူေရးထားတာဟာ မမွားႏုိင္ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ (ဦးေန၀င္းပါပဲ .. ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ မိ္န္႔ခြန္းတခု ထဲမွာ ထၿပီး ထြင္ လို႔ အစဥ္အလာ ေျပာေနက် စကား "လူေတာ္လူေကာင္း" ကေနလည္း "လူေကာင္းလူေတာ္" ဆိုၿပီး ေဗာင္းေတာ္ညိတ္၊ စိတ္ေတာ္သိ ေတြက ဖါးဖါးယားယားနဲ႔ မိနစ္မဆိုင္း လိုက္သံုးၾကလို႔ ေရးထံုးတခု ပ်က္ရၿပီးပါၿပီ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ က်ေနာ္ အင္မတန္ႀကိဳက္တဲ့ ဆရာႀကီး ၿမိဳ႕မၿငိမ္း ေရးခဲ့တဲ့ "လူခြၽန္လူေကာင္း" သီခ်င္းကို "လူေကာင္းလူခြၽန္" လို႔ လုိက္မျပင္ၾကေပလို႔ေပါ့။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ေတာ့ သီခ်င္းေလး ပစ္ရပါေခ်ရဲ့။)
တကယ္ေတာ့ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ သက္ႀကီး၀ါႀကီးေတြဆီကေရာ၊ ဆရာ၊ ဆရာမႀကီးေတြဆီကေရာ ဆည္းပူးခဲ့သမွ်နဲ႔ ေရွးတုန္းက (၁၉၆၂ ခုႏွစ္ မတုိင္မီက) ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြမွာဖတ္ဖူးသမွ်မွာ စသတ္ နဲ႔ တစ္ခု၊ တစ္ေကာင္ စသျဖင့္ သံုးတာ မေတြ႔ဖူးပါဘူး။ ျမန္မာစာေပကြၽမ္းက်င္သူ ပညာရွင္ စာေရးဆရာ တခ်ိဳ႕ကလည္း ဒီျပႆနာကို ေ၀ဖန္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီမွာ အင္မတန္လွတဲ့ ဥပမာေလးကို မွတ္သားခဲ့ဖူးပါတယ္ (ဆရာေမာင္စြမ္းရည္ ရဲ့ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ထဲမွာလို႔ ထင္ပါတယ္၊ အင္တာနက္ေပၚက ဖတ္လိုက္ရတာပါ။ အခ်ိန္ရရင္ ရွာၾကည့္ ပါ၊ ဘယ္သူေပးခဲ့တဲ့ ဥပမာ ဆိုတာ က်ေနာ္မမွတ္မိပါဘူး။ ညီေလး ညိမ္းညိဳကေတာ့ ဆရာကိုေလး (အင္း၀ဂုဏ္ရည္) ေပးခဲ့တဲ့ ဥပမာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္)။ ဥပမာေလးက အဲဒီလို စသတ္နဲ႔သာ လိုက္ေရးၾကစတမ္းဆိုရင္ အသားတစ္တတစ္ ကို ဘယ္လိုေရးမလဲ။ ဒီေရးထံုးအရဆိုရင္ "အသားတစ္တစ္တစ္" လို႔ ေရးရမွာေပါ့။ တစ္ဂဏန္းကို အရင္းခံတဲ့ အသားတစ္ ဆိုတဲ့ နာမ္နဲ႔ ယွဥ္တဲြ တဲ့ ပုဒ္ျဖစ္ေနတယ္ေလ။ ကဲ အသား တစ္-တစ္-တစ္ လို႔ မဖတ္မိႏိုင္ေပဘူးလား။ အေတာ္ ကိုးလို႔ကန္႔လန္႔နဲ႔ ခြက်တာပဲ။ ခဲြၿပီးေရးရင္ေတာင္ "အသားတစ္ တစ္တစ္" ဆိုတာႀကီးက ဘ၀င္က်စရာ ေရးနည္းမ်ိဳးလို႔ကို စိတ္ထဲမွာ မထင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။
အေထာက္အထားတခုအေနနဲ႔ ကဗ်ာက၀ိဆရာႀကီးေတြ ေရးၿပီး ျမန္မာစာ ပါေမာကၡႀကီး ဆရာႀကီး ဦးေဖေမာင္တင္ ကိုယ္တိုင္ အမွာစာေရး၊ တည္းျဖတ္ အုပ္ခ်ဳပ္ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံပညာျပန္႔ပြါးေရးအသင္း၊ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းတိုက္၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ က ၁၉၃၇ ခုႏွစ္မွာ ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ ေခတ္စမ္းစာေပ က်မ္းစဥ္ (၃)၊ ေခတ္စမ္းကဗ်ာမ်ား - ပဌမတဲြ (တတိယအႀကိမ္ပံုႏွိပ္ျခင္း) ဆိုတဲ့ စာအုပ္ထဲမွာ စသတ္နဲ႔ ေရးတဲ့ အသံုးအႏႈန္း မေတြ႔ရပါဘူး။ ေရးတဲ့ ကဗ်ာဆရာေတြက ေမာင္ဧေမာင္ (ျမန္မာစာ ပါေမာကၡ ဦးဧေမာင္)၊ ေမာင္သိန္းဟန္ (ဆရာေဇာ္ဂ်ီ)၊ ေမာင္၀န္ (ဆရာႀကီးမင္းသု၀ဏ္)၊ အစရွိတဲ့ တကယ့္ ကဗ်ာက၀ိ ျမန္မာစာပညာရွင္ ဆရာႀကီးေတြ ေရးခဲ့ၾကတာပါ။ သူတို႔ ေတြဟာ ဒီသတ္ပံုေရးထံုးကို မွားေရးမယ္ လို႔ ဘယ္လိုမွ ထင္ျမင္ ယူဆႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ ဥပမာ နည္းနည္းေလာက္ ထုတ္ႏႈတ္ျပပါမယ္။
" သီခ်င္းသီကာ၊ ေစာင္းတျဖာႏွင့္၊ ေျဖပါေသာ္လဲ ...."
(အခဏ္း-၁။ ၃-မံႈျပာရီ။ ေမာင္ဧေမာင္။ စာမ်က္ႏွာ ၄)
" တညဥ့္ခါတြင္၊ ဆန္းအင္သည္အိပ္မက္၊ စိတ္စက္ယူႀကံဳး၊ ရႊင္ၿပံဳးၾကည္မ်က္ႏွာ၊ ...
တေန႔ခါတြင္၊ ဆံရွင္ေရႊတိဂံု၊ ေမြေတာ္စံု၀ယ္၊ ၾကည္ယံုပန္းဆက္တင္ ...."
(အခဏ္း-၁။ ၄-ယဥ္ပ်ိဳျဖဴ။ ေမာင္ဧေမာင္။ စာမ်က္ႏွာ ၅)
(ဒီကဗ်ာက ေထာင့္တဲတြန္႔ ပိုဒ္စံုရတု လို႔ေခၚပါတယ္။ ေရးနည္းဆန္းလို႔ တမင္ ေရြးထုတ္ျပ ထားတာပါ။ ဗဟုသုတအေနနဲ႔ပါ)
" ေၾသာ္ .. သည္တခါ မေၾကနပ္ေသာ္လဲ၊ ေနာက္ထပ္ ေနာင္တခါျဖင့္ ...."
(အခဏ္း-၂။ ၁၈-ခ႐ုသင္းသံ။ ေမာင္သိန္းဟန္။ စာမ်က္ႏွာ ၃၃)
" ခ်စ္စရာေနာင္တေန႔တြင္ျဖင့္၊ ေတြ႔ဦးမည္ ရည္ကာေရာ္မိေပါ့၊ ...."
(အခဏ္း-၂။ ၁၉-လျပည့္၀န္း။ ေမာင္သိန္းဟန္။ စာမ်က္ႏွာ ၃၃)
" ေကြးေကြးက်စ္က်စ္-ဖူးပုရစ္လည္း-ေျဖလွစ္စင္စင္၊ စံုတခြင္၀ယ္၊ ျမရွင္ရြက္ဦး ...."
(အခဏ္း-၄။ ၁-ခါေႏြဆန္းေတာ့-လြမ္းမိတယ္။ ေမာင္၀န္။ စာမ်က္ႏွာ ၅၀)
" သနားစရာ-အေမေပ်ာက္လို႔၊ သူ႔တေယာက္ထဲ-ေဖၚမပါ၊ သာသာယာယာ ...."
(အခဏ္း-၄။ ၄-ေမာင္ေထြးဘို႔။ ေမာင္၀န္။ စာမ်က္ႏွာ ၅၄)
ဒီေလာက္ဆိုရင္ ျမင္သာေလာက္ၿပီထင္ပါတယ္။ ဒါေတြကို ျမန္မာစာလံုးေပါင္းသတ္ပံုက်မ္းကို ျပဳစုခဲ့ ၾကတဲ့ ဆရာႀကီးေတြ၊ ဆရာမႀကီးေတြ မသိဘဲ မေနေလာက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပထမအႀကိမ္ ထုတ္ေ၀ တာက မဆလေခတ္မွာဆိုေတာ့ ဦးေန၀င္းရဲ့ ၾသဇာအာဏာကို မလြန္ဆန္ရဲတာနဲ႔ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး တခ်ိဳ႕ဟာေတြကို "တစ္" လိုက္ရတယ္ ထင္ပါတယ္။ ဦးေန၀င္း မ်က္မာန္ေတာ္ တခ်က္ရွ လိုက္ရင္ မလြယ္ဘူး မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ထိန္းတဲ့အေနနဲ႔ ႀကိယာ၊ နာမ၀ိသေသန၊ ျမည္သံစဲြပုဒ္ေတြနဲ႔ ယွဥ္တဲ့ "တက်က္က်က္၊ "တခမ္းတနား" စတဲ့ အာဂံုပစၥည္း တ ကို စ မသတ္ဘဲ ေရးဘို႔ ႀကိဳးပမ္းသတ္မွတ္ခဲ့ရတယ္ထင္တယ္။ အဲဒီကိစၥကို ဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္က အေတာ္ေလး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ကန္႔ကြက္ခဲ့တယ္လို႔လည္း ၾကားရပါတယ္။ အဲဒီ အတြက္ ဦးေန၀င္းက မ်က္မာန္ေတာ္ရွၿပီး ဆရာႀကီးကို အေတာ္ေလး ၿငိဳးခဲ့တဲ့အျပင္ သူ႔ မဟာ မိန္႔ခြန္းေတာ္ထဲမွာ "မက်က္တက်က္ ေပါင္မုန္႕ေတြ" ဆုိၿပီး ဆရာႀကီးကို ေစာင္းေျမာင္းေစာ္ကားခဲ့ပါေသးတယ္။ ဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္ အေတာ္ေလး စိတ္ထိခုိက္ခံစားခဲ့ရတယ္ လို႔လည္း ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ ရလဒ္ ကေတာ့ ျမန္မာစာအဖဲြ႔ကေန ဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္ ႏႈတ္ထြက္သြားခဲ့ရတာပါပဲ။ (ဆရာေမာင္စြမ္းရည္ကေတာ့ ဦးေနဝင္းက အလုပ္ျဖဳတ္ပစ္ခဲ့တာ လို႔ မိုးမခမွာေရးတဲ့ 'မင္းသုဝဏ္ရဲ့ ျမန္မာစာအုပ္ေဝဖန္ခ်က္မ်ား' ေဆာင္းပါးမွာေရးထားပါတယ္)
ဒါေတြကေတာ့ က်ေနာ္အတြင္းစကား ၾကားခဲ့ဖူးတာကို သိေအာင္ေျပာျပတာပါ။ အတည္ျပဳဖို႔ ဆိုတာက ေတာ့ မလြယ္ပါဘူး။ ျဖစ္ႏုိင္ေခ်မ်ားတယ္လို႔ေတာ့ ယူဆပါတယ္ ("မက်က္တက်က္ ေပါင္မုန္႕ေတြ" လို႔ ဦးေန၀င္း ေျပာခဲ့တာကေတာ့ အမွန္ပါ၊ အေထာက္အထားလည္းရွိပါတယ္။ ၁၉၇၁ ခု မဆလ ပါတီညီလာခံမိန္႔ခြန္းမွာ ေျပာခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာတင္မိုးရဲ့ မိုးမခမွာေရးတဲ့ 'ျမန္မာစာေပခရီး ပင္မေရစီး (၄၅)' မွာ ၾကည့္ပါ)။
ဒီကိစၥမွာ ဦးေနဝင္းလက္ခ်က္မကင္းေၾကာင္း ဝါရင့္ စာေရးဆရာႀကီးေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား သိၾကပါတယ္။ အင္တာနက္ေပၚမွာ ေရးတာကိုလည္း ဖတ္ဖူးပါတယ္။ ျမန္မာစာ တတ္ကြ်မ္းနားလည္သူ အမ်ားစုကလည္း တ၀မ္းပူကို စ မသတ္ဘဲ 'တ' လို႔သာသံုးရမွာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာတာကိုလည္း မွတ္သားဖူးပါတယ္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ တစ္ လုိ႔ ေရးဖို႔ အေတာ္၀န္ေလးပါတယ္။ "တ" ကိုပဲ သံုးသြားဖို႔ စဥ္းစားထားပါတယ္။ မွားတယ္လို႔ အျပစ္တင္ရင္လဲ ခံဖို႔ပဲ ရွိတာေပါ့။ အခု တရား၀င္ေရးထံုး က "တစ္" လို႔ သံုးရမွာကိုး။
အားလံုးကိုေလးစားလ်က္
ဟယ္ရီ
2 comments:
ကိုဟယ္ရီေရ႕ လိုတိုရွင္း ေျပာရရင္ ေန၀င္း မူးျပီး အရူးထခဲ့တာကို ေနာက္ကလိုက္ျပီး ဖားတဲ့ေကာင္ေတြေၾကာင့္ တစ္ ေတြ ျဖစ္ေနတာပါ။
အသံအတိုင္းေရး ဘယ္ေတာ့မွ မမွားပါဘူး။
၂၁ ဆို ႏွစ္ဆယ့္တစ္ ေပါ့ဗ်ာ။
၂၁ ႏွစ္ ဆိုရင္ေတာ့ ႏွစ္ဆယ့္တႏွစ္ေပါ့။
(ႏွစ္ဆယ့္တစ္ႏွစ္ မဟုတ္)
ဒါဆိုရွင္းမယ္ ထင္ပါတယ္။
လိုအပ္ရင္ေတာ့ က်မ္းေတြ ကိုင္ၾကေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ့္မွာလည္း ရွိပါတယ္။ သို႕ေသာ္ မကိုင္ပါဘူး။ မလိုလို႕။
ခင္မင္လ်က္-
ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ .. က်ေနာ္လည္း ဒီအတိုင္းပဲ သေဘာရ ပါတယ္။ အခုလို ေျပာျပတာကိုလည္း ေက်းဇူးပါ ခင္ဗ်
Post a Comment