သခင္ေျခရာေဖ်ာက္ေလလား
အိပ္မက္ေဝဝါး၊ ေဆာင္းရက္မ်ားသို႔၊
ျမက္ဖ်ားႏွင္းရည္၊ ဆြတ္ကာသီေသာ္၊
ဝါရီေဝေနာက္၊ လမ္းတေလွ်ာက္ဝယ္၊
ႏြမ္းေျခာက္ရင္ပူ၊ ဘဝင္ဆူ၍၊
ၾကင္သူမေတြ႔၊ သည္တေန႔တြင္၊
မေမြ႔ေပ်ာ္ခ်င္၊ သက္ျပတ္ငင္သည္။ ။
သခင္ေျခရာေဖ်ာက္ေလလား။
တိမ္ထက္ေစစား၊ မိုးျမင့္ဖ်ား၌၊
လြင့္ပါးခိုက္ဝယ္၊ မကိုဋ္ၾကယ္သို႔၊
လိႈက္ႏြယ္တင့္ၿဖိဳး၊ ေခါင္ျမင့္မိုးမွ၊
ဝင့္ပ်ိဳးေရာင္ျခည္၊ ကိုးေဆာင္ရည္ဆင့္၊
ေအာင္စည္လြင္နန္း၊ ေရႊလင္ပန္းနဲ႔၊
ဆင္ျမန္းခ်င္းေျခႊ၊ ေတာ္ဝင္ေဆြလား၊
အေျခရယ္ျမင့္၊ မ်က္ေမွာင္ဝင့္ကာ၊
ဂုဏ္တင့္မာန္အင္၊ သူ႔စိတ္သြင္ဝယ္။ ။
ဘဝင္ေျခႊကာ ေမာက္ေလလား။
ျငိမ္သက္ေလအား၊ လြမ္းသူ႔ပါးကို၊
ကိုယ္စားေစေရာက္၊ စာေခြေလာက္မွ၊
မေထာက္မေတြး၊ သူမေရးဘဲ၊
ျမေသြးေရာင္ဆင္၊ စိမ္းဟန္ျပင္သူ၊
မာန္ဝင္ျမယိမ္း၊ သူကတိမ္းလည္း၊
မစိမ္းႏိုင္သူ၊ ရင္မွာပူကာ၊
ကဗ်ာပင္ေျခ၊ စာႏွင္ေစမယ္။ ။
အလ်င္ေသြမၾကာ ေရာက္ေစသား။
ဒီရတုေလး ေရးထားတာ ၾကာေတာ့ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ႐ိုး႐ိုး အခ်ီညီ အခ်ညီ ပိုဒ္စံုရတုေလးပါပဲ။ အခုမွ ျပန္ခံစားမိလို႔တင္လိုက္တာပါ။
No comments:
Post a Comment