ခရမ္းျပာသို႔
(က)
ညီမေလးေရ ...
အခ်စ္ဆိုတာ
ဘဝမွာ
ခမ္းနားေသာအစိတ္အပိုင္းေရာ
လြမ္းခါးေသာ အတိတ္သမိုင္းေရာ
ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။
ပန္းေတြပြင့္တဲ့ဥယ်ာဥ္သာျဖစ္သလို
ႏြမ္းေနရင့္တဲ့ဆူးျပင္မွာနစ္ခဲ့ဘူးတယ္
တစ္ခါတစ္ခါ တိမ္ယကၠန္းေတြျဖစ္နဲ႔
မသာမယာ စိတ္လက္ႏြမ္းေၾကရစ္တတ္ေသးရဲ့။
ညီမေလးေရ ...
အခ်စ္ဆိုတာ
တခါတေလ
ကဗ်ာေတြျဖစ္ၿပီး
တာရွည္ရစ္ေတာ့
ဗ်ာေပြနစ္တတ္သတဲ့။
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကစားဖို႔ခ်စ္
တခ်ိဳ႕ကလည္း သခၤ်ာတြက္လို႔ခ်စ္
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ရင္မွာဝွက္လို႔ခ်စ္
တခ်ိဳ႕ကလည္း သဘာဝေၾကာင့္ခ်စ္
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ပကာသနေၾကာင့္ခ်စ္
တခ်ိဳ႕ကလည္း ေပးဆပ္လို႔ခ်စ္
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေစ်းျဖတ္လို႔ခ်စ္
တခ်ိဳ႕ကလည္း ကိုးကြယ္ကာခ်စ္
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ညိႇုဳးငယ္စြာခ်စ္
တခ်ိဳ႕ကလည္း ဘဝအေဖၚအျဖစ္ခ်စ္
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ခဏအေပ်ာ္အျဖစ္ခ်စ္
ခ်စ္ရာကနစ္၊ ျဖစ္ကာမွျဖစ္ေရာ
မခ်စ္ဘဲမေနႏိုင္သူေတြကေတာ့
အခ်စ္ဝဲေဗြလိႈင္မွာ
အၿမဲအေျခယိုင္ေနၾကဦးမွာပါဘဲ။
ညီမေလးေရ ...
အခ်စ္ကို
လူတခ်ိဳ႕က အသက္နဲ႔
လူတခ်ိဳ႕က အရက္နဲ႔
လူတခ်ိဳ႕က မာနနဲ႔
လူတခ်ိဳ႕က စာဂနဲ႔
လူတခ်ိဳ႕က ပညာနဲ႔
လူတခ်ိဳ႕က မဂၤလာနဲ႔
လူတခ်ိဳ႕က ဘဝနဲ႔
လူတခ်ိဳ႕က အလွနဲ႔
အလဲအထပ္ လုပ္တတ္ၾကေလရဲ့
အၿမဲမျပတ္ အေတြးေရာင္စံုနဲ႔
ေသြးေဆာင္တဲ့ဘံု ေပါ့ကြယ္
ညီမေလးေရ ...
အခ်စ္သဘာဝကို
ပမာျပဖို႔ သာဓကမ်ားစြာရိွသတဲ့။
ေထြးဖက္ရျခင္း
ၿပိဳင္ဆိုင္ရျခင္း
ပိုင္ႏိုင္ရျခင္း
အသျပာမက္ၾကျခင္း
ယမကာဖက္ၾကျခင္း
ဝမ္းသာၾကည္ႏူးရျခင္း
လြမ္းကဗ်ာသီက်ဴးရျခင္းေတြဟာ
ေဟမာန္ေဆာင္းေလမွာ ...
ေဝသန္ေႏွာင္းေရမွာ ...
ေနရာမေရြး
ေျခရာေလးေတြထင္ေနရဲ့။
ညီမေလးေရ ...
ျပာရီတဲ့အခ်စ္ကို
ကဗ်ာသီဖဲြ႔လွစ္ဆိုရင္
ဟစ္ငိုစရာလည္း ရိွ
အႏွစ္ခ်ိဳသကာလည္းအတိေပါ့။
အရိပ္မိႈင္းေဝတဲ့အခါလည္းေဝေနရဲ့။
သြန္ကာလည္းခ်စ္ၾက
ႏံြမွာလည္းနစ္ၾကရင္း
ခ်စ္ပဲြဝင္ဖို႔ စစ္ပဲြဆင္ၾကရာက
အသာရသြားတဲ့ ရာမ ရဲ့ ဘုန္း
ျပာက်သြားတဲ့ ရာဝဏၰ ရဲ့ ႏွလံုး
ကဗ်ာညမွာ ဘယ္သူမွမရံႈးပါဘူးကြယ္
ညီမေလးေရ ...
အက်င့္သိကၡာ နဲ႔ မာနဟာ
ခ်စ္လိပ္ျပာရဲ့စ်ာပနပါဘဲကြယ္
စိတ္မွာနားတဲ့ ခ်စ္လိပ္ျပာကိုစေတးလို႔
ေသြးစို႔ေနတဲ့့မာနတရားကိုကိုင္ဆဲြရင္း
ကိုယ္တိုင္ပဲစ်ာပနပို႔လိုက္ခဲ့ရတယ္ေလ
ကာလရထားရဲ့ သဘာဝကို
မၾကာခဏၾကားဖူးခဲ့တဲ့
တရားထူးနဲ႔အေျဖလည္းေဖြရွာေပမယ့္
ေဝဒနာကဲတာ
ေႏြတရာထဲမွာပါဘဲေလ။
ညီမေလးေရ ...
အခ်စ္ေၾကာင့္
ေသာကေထြျပားရတယ္
ေဒါသေတြပြားၾကတယ္
ေမာလ်ရွည္လ်ားေသာညနက္ခင္းမွာ
သက္ျပင္းေမာအခါခါရိႈက္ေႏွာလို႔
ပ်က္ယြင္းေသာ သာယာလိႈက္ေမာဘဝကို
နက္စင္းေသာမာယာအၿမိဳက္ေတာထဲက
မိုက္ေသာ သူတစ္ေယာက္ တမ္းတေဖြရွာရင္း
ႏြမ္းလ်ေနကာ ...
လြမ္းညရွည္ၾကာ တာမ်ိဳးလဲရိွရဲ့။
ညီမေလးေရ ...
အခုေတာ့လဲ
အိပ္မက္ရြာအိုမွာ
မိွတ္စက္ကာခိုလို႔
ကဗ်ာပ်ိဳေတြ ေဝေနေအာင္စိုက္
ေတေလေမွာင္မိုက္မွာ တမ္းတ
အလြမ္းညရင္ခြင္ထက္မွာ
လြင္ျပင္နက္ ေထာင့္ကြယ္ကေန
ၾကယ္စင္ျဖဴကို လြမ္းတသူဟာ
အႏၶလူဘဲကြယ့္
ဘယ္သူမ်ားျဖစ္မလဲ
ဆင့္ကဲေတြးမိျပန္ေတာ့
ၾကည့္မွန္တခ်ပ္လဲ
ဖ်တ္ကနဲ ကဲြအက္ရွ
ဘဝ ဆိုတာ
အလွမ္းကြာဆဲ
လမ္းမွာဘဲေနရင္း
မတမ္းသာလဲ
လြမ္းစရာဘဲလား
မွန္းကာသီဆေတြးပါဦး
ႏႈတ္ခမ္းလႊာနီျမေထြးနဲ႔
ခရမ္းျပာညီမေလးရယ္ ....
စာပန္းခ်ီ (Online) မဂၢဇင္း အတဲြ(၁)၊ အမွတ္(၂) ၂၀၀၈ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ထုတ္ ကဗ်ာရွည္က႑မွာ ေဖၚျပခဲ့တဲ့ ကဗ်ာပါ ...
ရင္ႏွင့္အမွ်ပါပဲခင္ဗ်ာ
No comments:
Post a Comment