ေဗဒါလမ္း (၅) - တက္ခ်ိန္ႏွင့္က်ခ်ိန္

ဗ်ဳိင္းညီေနာင္၊ အေတာင္ကျဖဴေဖြး
ကမ္းစပ္ကိုၾကဥ္
ကြင္းျပင္ကို စားက်က္ေျပာင္းၾကေပါ့
ေခ်ာင္းေအာက္ခြင္ ပင္လယ္၀မွာ ဒီၾကြၿပီေလး။

ကနန္းမရႊ႕ံစိုစို၊ တစ္ကိုယ္လံုးနီေထြး။
တြင္း၀လတာျပင္က
ခရာျပင္ တြယ္ကာတက္ေလေပါ့
ေတာင္တက္ခြင္ ပင္လယ္စြန္းမွာ ဒီတြန္းၿပီေလး။

ပုစဥ္းေကာင္၊ အေတာင္ကေငြေမွး
ကမ္းစပ္က်ဴတစ္႐ံုက
လူမလံု၊ သူခုန္ထြက္ေလေပါ့၊ ဒီတက္ၿပီေလး။

ဒီတက္ခ်ိန္တန္၊ ဆန္လာေပါ့ ေဗဒါပန္း
က်ဴ႐ိုးရွင္ က်ဴတံတီး၊ ဆီးႀကဳိလို႕လြမ္း။

ဗ်ဳိင္းညီေနာင္၊ အေတာင္ကျဖဴေဖြး
ကမ္းစပ္မွာငိုင္
သူ႕လည္တိုင္ေစြတေစာင္းနဲ႕
ေရတံငါအစာေခ်ာင္းျပန္ေပါ့၊ ဒီေညာင္းၿပီေလး။

ကနန္းမရႊ႕႔ံစိုစို၊ တစ္ကိုယ္လံုးနီေထြး
လက္မတစ္ေထာင္ေထာင္နဲ႕
တြင္းေဘာင္မွာ မင္းေယာင္ခင္းျပန္ေပါ့၊ ဒီဆင္းၿပီေလး။

ပုစဥ္းေကာင္၊ အေတာင္ကေငြေမွး
က်ဴ႐ုံမွာ သူလံႈခ ျပန္ေပါ့၊ ဒီက်ၿပီေလး။

ဒီက်ခ်ိန္တန္၊ စုန္ျပန္ေပါ့ ေဗဒါပန္း
က်ဴ႐ိုးရွင္၊ က်ဴပင္ရြက္နဲ႕ ခြန္းဆက္လို႕လြမ္း။ ။

ေဇာ္ဂ်ီ
(ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ႏွစ္လည္စာေစာင္၊ ၁၉၅၇ - ၁၉၅၉)

ဒီကဗ်ာေလးမွာ ဆရာႀကီးရဲ့ ကာရန္ႏိုင္နင္းမႈနဲ႔ စကားလံုးၾကြယ္၀မႈပါရမီေတြကို ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ ပင္လယ္ကေန ဒီေရေတြ တက္လာတာကို "ဒီၾကြၿပီေလး" "ဒီတြန္းၿပီေလး" "ဒီတက္ၿပီေလး" ဆိုၿပီးသံုးထားသလို၊ ဒီေရျပန္က်သြားခ်ိန္ကိုလဲ "ဒီေညာင္းၿပီေလး" "ဒီဆင္းၿပီေလး" "ဒီက်ၿပီေလး" ဆိုၿပီး ဖဲြ႔ျပထားပါတယ္။ ဒီတက္ခ်ိန္မွာ ဗ်ိဳင္းညီေနာင္တို႔၊ ပုစဥ္းေကာင္တို႔၊ ကနန္းမတို႔တေတြအသီးသီးအလုပ္႐ႈပ္ေနၾကသလို မေဗဒါကေတာ့ ဒီတက္ခ်ိန္ဆိုရင္ ဆန္တက္လာတာပါပဲ။ ဒီက်ခ်ိန္မွာလည္း တျခားသူေတြ သူ႔အလုပ္နဲ႔သူ႐ႈပ္ေနၾကသလုိ မေဗဒါကေတာ့ စုန္ဆင္း သြားျပန္တာပါဘဲ။ က်ဴ႐ိုးရွင္ကလဲ က်ဴတံေလးနဲ႔ကမ္းနံေဘးကေန မေဗဒါကို လြမ္းၿမဲလြမ္းေနရတာပါဘဲ ... လို႔ခံစားမိပါတယ္။

ဖတ္႐ႈခံစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ ...
ဟယ္ရီ