ေဗဒါလမ္း (၂၁) - လွလိုက္မွာပဲ

ဘုတ္မကအီ၊ ဒီေရက်ေတး။
မေဗဒါမယ့္ဒံုရင္း၊ ဆင္းခ်ိန္မို႕ေလး။

ဆင္းမယ္လာ့ မေဗဒါ ... တ့ဲ။
က်ဴ႐ိုးရွင္ပီပီကေလး၊ ေတးသံကသာ။
ေရထဦးဆီက
အဖူးနဲ႔အငံုဟာ ပြင့္ပါေပါ့ခုမ်ား။
ပြင့္ျပာမွာ၀ါလ့ဲ၀င္းမွ ဆင္းရမယ္လား။

အိုအခ်င္းက်ဴ႐ိုးရွင္။
စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္နဲ႕
တစ္ျပန္စီဒီတရား၊ ၾကားပါစရွင္။
တက္ခ်ိန္က်တက္ခ့ဲလ်င္၊ ဆင္းခ်ိန္တြင္ မေႏွး။
ဒီေခ်ာင္းေနေဗဒါမ်ဳိးမွာ၊ ႐ိုးလွၿပီေလး။

အိုအခ်င္းက်ဴ႐ိုးရွင္္။
ပြင့္ျပာမွာ၀ါလ့ဲ၀င္းမွ၊ ဆင္းျပလိုက္ခ်င္။
အပြင့္ကားရယ္နဲ႕
ေခ်ာင္းဖ်ားမွာလွေရႊစင္၊ ေခ်ာင္းေရယဥ္လွပုလဲ။
ေခ်ာင္း၀မွ ျမတခဲ၊ လွလိုက္မွာပဲ။ ။

ေဇာ္ဂ်ီ
(ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေဆးသိပၸံမဂၢဇင္း၊ ၁၉၆၀)

ဒီေရက်ခ်ိန္ေရာက္ၿပီမို႔ ဘုတ္မေတြတအီအီနဲ႔ ဒီေရက်ေတးကိုဆိုေနပါၿပီ။ ဒီေရက်ၿပီဆိုေတာ့ မေဗဒါဆင္းခ်ိန္ ေရာက္လာၿပီေပါ့။
က်ဴ႐ိုး႐ွင္က ပီပီသံေလးနဲ႔ ေတးသံသာေလးေတြေပးၿပီး ဆင္းရေတာ့မွာလား မေဗဒါ လို႕ ေမးလာပါတယ္။ ေရတက္စဥ္တုန္းက အဖူးနဲ႔ အငံုပဲ ရွိေနေသးရာကေန အခုဆိုပြင့္ေနပါၿပီ။ အျပာေရာင္အပြင့္ေလးေပၚမွာ အ၀ါေရာင္ေတြလဲ့လဲ့၀င္းေနကာမွပဲ ဆင္းရေတာ့မွာလား ဆိုၿပီး မခ်ိတင္ကဲ ေမးေနပါတယ္။
ဒီေတာ့ မေဗဒါက ျပန္ေျဖပါတယ္။
အသင္ က်ဴ႐ိုးရွင္ရယ္၊ တလွည့္စီ စုန္လိုက္၊ ဆန္လိုက္ ေနရၿမဲ တရားကို ၾကားဖူးပါစ႐ွင္၊ တက္ခ်ိန္မွာတက္ခဲ့ရင္ ဆင္းခ်ိန္မွာလဲ ဆင္းဖို႔ကို ေႏွာင့္ေႏွးမေနပါဘူး။ စိုးရြံ႕မေနပါဘူး။ ဒီေခ်ာင္းမွာေနတဲ့ ေဗဒါအတြက္ေတာ့ ဒါမ်ိဳးေတြ႐ိုးေနပါၿပီ။
အသင္ က်ဴ႐ိုး႐ွင္ရယ္၊ အပြင့္ျပာကေလးေပၚမွာ အ၀ါေရာင္ေတြလဲ့လဲ့၀င္းေနကာမွပဲ ဆင္းျပလိုက္ခ်င္ပါေသးတယ္။ ကားစြင့္ေနတဲ့အပြင့္ေလး ေတြနဲ႔ ေခ်ာင္းဖ်ားမွာလဲ ေ႐ႊစင္ေ႐ႊသားလိုလွ၊ ေခ်ာင္းေရအလ်ဥ္မွာလဲ ပုလဲလိုယဥ္၊ ေခ်ာင္း၀ေရာက္ေတာ့လဲ ျမသားလိုစိမ္းလို႔ ဘယ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဗဒါတို႔ကေတာ့ လွလိုက္မွာပဲ ... လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္ လို႔ခံစားမိပါတယ္။
လူ႕ဘ၀မွာလဲ ေအာင္ျမင္မႈအသီးအပြင့္ေတြရလာကမွ ျပန္က်ရတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ မေဗဒါေျပာခဲ့တဲ့ "တျပန္စီ" ဆိုတဲ့တရားကို ႏွလံုးသြင္းၿပီး ဒီေလာကရဲ ့ သံသရာမွာ ေလာကဓမၼတာတရားအတိုင္း နိမ့္ျမင့္တက္က် တလွည့္စီလာလိမ့္မယ္ဆိုတာကို ဆင္ျခင္လို႔ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ မေဗဒါလို "လွလိုက္မွာပဲ" လို႔သာ အားမာန္တင္းၿပီး ေနႏိုင္ေအာင္ က်ေနာ္တို႔ႀကိဳးစားရပါလိမ့္မယ္။

ဖတ္႐ႈခံစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ ...
ဟယ္ရီ