ေဗဒါလမ္း (၂၇) - မင္းလိုက္လာစမ္း
လတာမွာ ၾကာ။
ေဗဒါအျပာဖူးနဲ႕ ဒီဦးကိုလင့္။
တသသ ရယ္နဲ႕။
ေရထမွာသူဆန္လို႕
သူ႕ဖူးတံပန္ခ်ိန္သင့္၊ ေခ်ာင္းဖ်ားမွာပြင့္။
အပြင့္နဲ႕ မေဗဒါ။
ေခ်ာင္း၀မွာမျပစား၊ ေခ်ာင္းဖ်ားမွာသာ။
မိုးဦးက်မ်ဳိးခ်လာ၊ ကိုဟ၀ွာေၾကာင့္ေလလား။
ကိုဟ၀ွာ တစ္႐ြာသား၊ မင္းႀကဳိက္လို႕လား။
အပြင့္နဲ႕မေဗဒါ။
ေခ်ာင္း၀မွာမျပစား၊ ေခ်ာင္းဖ်ားမွာသာ။
ေဆာင္းဦးေပါက္ ေကာက္ေရႊ၀ါ၊ မိုးစာေၾကာင့္ေလလား။
မိုးနီလာမိုးစာေဘးမွာ၊ ေငးခ်င္လို႕လား။
အိုအခ်င္းက်ဴ႐ိုးေဖ။
မၾကင္နာထင္ရာေမး၊ ေတြးပါနဲ႕ေလ။
ဒီေခ်ာင္းက တက္ သက္ေရ၊ ေဗဒါလ့ဲ မယ့္လမ္း။
ေနာက္တေရ ေမဆန္ခိုက္မွာ မင္းလိုက္လာစမ္း။ ။
ေဇာ္ဂ်ီ
(ေဆးသိပၸံ ႏွစ္လည္စာေစာင္၊ အတဲြ ၂၊ အမွတ္ ၅၊ ၁၉၆၁ - ၁၉၆၂)
ဒါကို က်ဴ႐ိုးရွင္က ခနဲ႔ပါတယ္။ ေခ်ာင္း၀မွာေတာ့ မပြင့္ဘဲ (သူမျမင္ႏိုင္တဲ့၊ သူမ႐ွိတဲ့ေနရာ) ေခ်ာင္းဖ်ားေရာက္ေတာ့မွဘဲ ပြင့္ရသတဲ့လားတဲ့။ မိုးဦးမွာ စပါးမ်ိဳးလာခ်တဲ့ ကိုဟ၀ွာေၾကာင့္လား။ ကိုဟ၀ွာျမင္ေစခ်င္လို႔ ေခ်ာင္းဖ်ား မွာမွ သြားပြင့္ရတာလား။ ဒီတ႐ြာသားကိုမ်ား ႀကိဳက္ေနသလား ေပါ့ေလ ... ဒါမွမဟုတ္လဲ ေဆာင္းဦးေပါက္မွာ ၀င္းမွည့္လာတဲ့ ေ႐ႊ၀ါေရာင္ေကာက္ပင္ေတြေၾကာင့္လား။ အျပာေရာင္မိုးေကာင္းကင္ေအာက္က မိုးစာ စပါးခင္းေဘးမွာဘဲ ေငးေနခ်င္လို႔လား လို႔ ေျပာပါတယ္။
ဒီေတာ့လဲ မေဗဒါက မခံႏိုင္ပါဘူး။ က်ဴ႐ိုးရွင္ရယ္၊ မၾကင္မနာနဲ႔ ထင္ရာေတြေတြး၊ ထင္ရာေတြေမးမေနပါနဲ႔၊ ဒီေခ်ာင္းက ေရတက္ေရက်အတိုင္း မေဗဒါသြားေနရတာပါ။ ဒီလမ္းမွာဘဲ သြားေနရေတာ့ အပြင့္ကိုျမင္ခ်င္ရင္လဲ ေနာက္တေရအတက္မွာ ေမဆန္တက္ရင္ မင္းလိုက္လာစမ္းပါ ... လို႔ ျပန္ေခ်ပ ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ က်ဴ႐ိုး႐ွင္ရဲ့ မေဗဒါအေပၚထားတဲ့ တိတ္တခိုးသံေယာဇဥ္တစ္စြန္းတစ္စကို ျမင္လိုက္ရသလိုပါဘဲ။ သိဂၤါရ ရသဖက္ကို အနည္းငယ္ တိမ္းညြတ္တယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ မေဗဒါရဲ့အပြင့္ကို မျမင္ႏိုင္၊ သူကိုယ္တိုင္ကလဲ မေဗဒါလို ေခ်ာင္းဖ်ားအထိ ဆန္မတက္ႏိုင္၊ မေဗဒါေနာက္ကို လိုက္မေနႏိုင္၊ တျခားသူေတြနဲ႔ ေတြ႔ၿပီးႀကိဳက္သြားမွာလဲစိုးေတာ့ သ၀န္တိုစကားနဲ႔ပဲ ခနဲ႔တဲ့တဲ့ ေမးရရွာသလိုပါဘဲ ... လို႔ခံစားမိပါတယ္။
ဖတ္႐ႈခံစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ ...
ဟယ္ရီ
No comments:
Post a Comment