ေဗဒါလမ္း (၁၂) - စိုင္းဦးမွာလား
ပင္လယ္၀ဆီက
ဒီတက္စလႈိင္းေဘာင္ဘင္။
မေဗဒါတဟုန္ထိုး၊ ေခ်ာင္း႐ိုးကို၀င္။
မိုးမျမင္ ေလမျမင္၊ ပန္းဆန္ခ်င္ေလတို္င္း။
ေရထဦးေပမို႕
စိတ္ကူးယဥ္ ယဥ္ေလတိုင္း၊ ပန္းထင္ရာစိုင္း။
အထက္ေခ်ာင္းက်ေတာ့
ဒီေညာင္းစေခ်ာင္းေရသာ။
မေဗဒါကိုယ္႐ွိန္သတ္၊ လွမ္းတတ္ႏိုင္ပါ။
စိုင္းခ့ဲတ့ဲ ခရီးတာမွာ၊ သာနာစံုပံုခ့ဲ။
ေရသင္ျဖဴးေပမို႕
ပြင့္ဖူးစံုငံုတံနဲ႕၊ ပန္းမူရာႏြဲ႕။
ပန္းအလွ မေဗဒါ ... တ့ဲ။
က်ဴ႐ိုး႐ွင္ပီပီကေလး၊ ေတးသံကသာ။
ပင္လယ္၀ဆီက
ဒီေရက်ခြန္းစလာ၊ လြမ္းစရာပါတကား။
မိုးမျမင္ေလမျမင္နဲ႕
ထီမထင္စုန္ခ်င္တိုင္း၊ စိုင္းဦးမွာလား။ ။
ေဇာ္ဂ်ီ
(တကၠသိုလ္ အိုးေ၀မဂၢဇင္း၊ ၁၉၆၀)
ဒီေရေတြ ပင္လယ္၀ကတက္လာေတာ့ လိႈင္းေတြေဘာင္ဘင္ခတ္ၿပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတက္လာတဲ့အခါ မေဗဒါကလဲ ဒီလိႈင္းနဲ႔ အတူ ေခ်ာင္း႐ိုးထဲကို တဟုန္ထိုး ၀င္လာပါတယ္။ အတက္ခရီးစျပန္ပါၿပီ။ သူ႔ခမ်ာမွာလဲ ပန္းဆိုေတာ့ ပန္းဆန္ခ်င္တဲ့အခါလဲ ဆန္ခ်င္ရွာပါလိမ့္မယ္။ အတက္ခရီးရဲ့ ထံုးစံအတိုင္း စိတ္ကူးေတြ တယဥ္ယဥ္၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ တေပြ ့တပိုက္၊ ေအာင္ျမင္မႈကိုလဲ မိုးမျမင္ေလမျမင္နဲ႔ မာန္လဲ နည္းနည္းေတာ့ တက္ခ်င္တက္ေနရွာပါလိမ့္မယ္။ ေရထဦးရက္ဆိုရင္ ေရတက္ၾကမ္းပါတယ္။ ႐ုတ္တရက္ ေအာင္ျမင္မႈေတြအမ်ားႀကီးရေလေတာ့လဲ လွပတဲ့အနာဂတ္ကို စိတ္ကူးတယဥ္ယဥ္နဲ႔ ေဗဒါပန္းေလး ထင္ရာစိုင္းမိမွာပါဘဲ။
ဒီလိုနဲ ့ ေခ်ာင္းဖ်ားပိုင္းကို ေရာက္လာေတာ့ ဒီေရေညာင္းစျပဳလာပါၿပီ။ ဒီေရအ႐ွိန္ကုန္လာလို ့ အတက္ေႏွးလာေတာ့ မေဗဒါလဲ တဟုန္ထိုးတက္လာတဲ့ အဟုန္ကိုထိန္းၿပီး ကိုယ္႐ွိန္သတ္ရျပန္ၿပီေပါ့။ အ႐ွိန္ေလးနဲ႔တက္ေနတုန္း စိုင္းလာခဲ့မိတဲ့ ခရီးတေလွ်ာက္မွာလဲ သာတဲ့အခါသာ၊ နာတဲ့အခါနာနဲ႔ အၿမဲတမ္းအသာစီးရခဲ့တာေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ အခုေတာ့လဲ သင္ျဖဴးလို ေခ်ာေမြ ့တည္ၿငိမ္ေနတဲ့ ေရျပင္ထက္မွာ အဖူးအငံုအပြင့္ ႐ိုးတံစံုနဲ ့ ေဗဒါပန္းကေလး အမူအရာႏဲြ ့ႏြဲ ့ေႏွာင္းေႏွာင္းနဲ႔ ဟန္တင့္ေနရျပန္ပါတယ္။
က်ဴ႐ိုး႐ွင္ကေတာ့ ပီပီကေလးကို သီက်ဴးရင္း ေတးသံသာေလးေတြနဲ႔ "ပန္းအလွမေဗဒါေရ .." လို႔ ႏႈတ္ခြန္းဆက္လိုက္ျပန္ပါတယ္။ ပင္လယ္၀ဆီမွာ ဒီေရက်စျပဳလာေနတာကို က်ဴ႐ိုး႐ွင္ျမင္ေနရပါတယ္။ ဒီေရက်ရင္ေတာ့ မေဗဒါ ျပန္ဆင္းသြားရဦးမွာပဲ ဆိုၿပီး လြမ္းစရာအျဖစ္ကိုေတြ႕ေနမိပါတယ္။ အစုန္အဆင္း အက်ခရီးဟာ ေရွ႕မွာ မလႊဲမေ႐ွာင္သာ ႀကံဳရဦးမွာမို႔ မေဗဒါရယ္ ... အဆင္းခရီးကိုေရာ မိုးမျမင္ေလမျမင္နဲ႔ မထီတရီ ထီမထင္ဘဲ စုန္ခ်င္သလို ကဆုန္စိုင္းၿပီး ဆင္းသြားဦးမွာလား .... တဲ့။
က်ေနာ့္ရဲ့ ကိုယ္ပိုင္အျမင္ကိုေျပာရရင္ က်ဴ႐ိုး႐ွင္ဟာ မေဗဒါအေပၚၿငိတြယ္မိတဲ့ သံေယာဇဥ္အစေလးေတြ ႐ွိေနသလိုပါဘဲ။ ဆရာႀကီးဟာ က်ဴ႐ိုး႐ွင္နဲ႔ မေဗဒါကို သိဂၤါရ ရသဖက္ကို တိမ္းညြတ္တဲ့သေဘာ (Romantic Inclination) ဖက္ကို ပါေအာင္ ဖဲြ ့ထားတယ္ လို႔ ယူဆမိပါတယ္။
(က်ေနာ့္အျမင္မွန္တယ္လို႔ မဆိုလိုပါ။ က်ေနာ္ခံစားမိတာကိုသာ မွ်ေ၀ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ ့ကေတာ့လည္း ဒီလိုမဟုတ္ဘူး၊ နိမိတ္ပံုေတြ၊ တင္စားခ်က္ေတြသာျဖစ္တယ္ လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ အလြန္လွပတဲ့ ဆရာႀကီးရဲ့ အဖဲြ႔ ့အႏဲြ႕ေတြေၾကာင့္သာ ဒီလိုထင္ေနရတာ လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ က်ေနာ့္ အေနနဲ႔ေတာ့ အျငင္းပြါးဖြယ္မရွိပါ။ ၀ိုင္းၿပီး စဥ္းစားေဆြးေႏြးၾကေစလိုပါတယ္။ က်ေနာ့္အျမင္မွာေတာ့ မေဗဒါဟာ ေလာကသဘာ၀အတိုင္း အေဖၚ၊ သံေယာဇဥ္ စတာေတြ ႐ွိေစခ်င္လို႔ ဆရာႀကီးက က်ဴ႐ိုးရွင္ကို ဘ၀အေဖၚအျဖစ္ထည့္ေပးတယ္လို႔ ယူဆမိပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဘ၀ရဲ႕ အေဖၚဆိုတာ ေပါင္းဆံုႏိုင္မွမဟုတ္ပါဘူး။ သံေယာဇဥ္ခရီးေဖၚသေဘာမ်ိဳးကို ဆိုလိုပါတယ္။ က်ေနာ္ သိဂၤါရ ဥခြံထဲက ႐ုန္းမထြက္ႏိုင္ေသးတာေၾကာင့္လဲ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။)
က်ဴ႐ိုးရွင္ကေတာ့ ေဘးကေနၾကည့္သူပီပီ ပိုၿပီးျမင္တတ္တဲ့သေဘာရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ပင္လယ္၀ဆီမွာ ဒီက်စျပဳလာလို႔ မေဗဒါ ဆင္းခ်ိန္ေရာက္ၿပီ၊ ပင္လယ္၀အထိဆင္းသြားရင္ သူလြမ္းက်န္ခဲ့ရဦးမွာပါလား ... လို ့ ႀကိဳျမင္ေနတဲ့ သေဘာမ်ိဳးရွိေနပါတယ္။ ေလာကသဘာ၀အရ တက္ခ်ိန္မွာ မာန္တက္ၿပီး ထင္ရာစိုင္းတတ္ၾကသလို က်ခ်ိန္ေရာက္လို႔ ဆင္းရတဲ့အခါ ထီမထင္ ေဒါင္က်က် ျပားက်က် ေနႏိုင္တဲ့ သတၲိမ်ိဳး၊ အရည္အခ်င္းမ်ိဳး က်ေနာ္ေမြးရပါလိမ့္ဦးမယ္။
ဖတ္႐ႈခံစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ ...
ဟယ္ရီ
No comments:
Post a Comment