ေဗဒါလမ္း (၁၈) - ပြင့္ဖူးတံခ်ီ

အျပာမွာ အ၀ါကြက္ကယ္နဲ႕၊ ၀ိုင္းစက္စက္႐ြက္ငယ္႐ွင္။
မေဗဒါ ပင္လယ္ေအာက္က၊ ေခ်ာင္းေပါက္ကို၀င္။
ေခ်ာင္းတစ္ေလွ်ာက္ မယ့္လမ္းစဥ္၊ ယဥ္ေပစြတကား။
ေဗဒါေဆြ ဒီေရထဲမွာ၊ ရဲေပစြတကား။

ေရဆိပ္မွာတ့ဲ ညံစီစီ
ပ်ဳိေလးေတြလက္တကမ္း၊ ပန္းဆန္ခ့ဲၿပီ။
လွမ္းၾကေပါ့ မွီ႕တမွီ၊ ကံသီလို႕ ... တကတဲ။
ေဗဒါပ်ံကံကႀကီး၊ ေရစီးေၾကာင့္လြဲ။

ခရုပတ္၀ဲငယ္ငယ္
ေဗဒါေဆြ ဒီေရေကြ႕မွာ၊ ေျပးေတြ႕ရတယ္။
မျဖစ္လို႕ ႏွစ္တြယ္တြယ္၊ ၀ဲလယ္ကအႏြ႕ဲ။
မေဗဒါ ပတ္ခ်ာလွည့္၊ လႊဲထြက္ႏိုင္ခ့ဲ။

ေလာင္းစပ္က ခတ္တက္ျပင္။
ေရဆန္မွာ စုန္မဆိုင္း၊ လႈိင္းယက္ပန္ဆင္။
ေလွဦးကဘီလူး၀င္၊ လ်င္ႏုိင္မွ လြတ္ျမဲ။
ေဗဒါပ်ံ ေလွနံယိမ္း၊ ထိန္းခ့ဲသည္ဘဲ။

ေခ်ာင္းဖ်ားက ငါးငဖ်ံ။
လတာေရာင္ အေကာင္ေသး၊ ေမွးလိုက္ခ့ဲျပန္။
ေဗဒါကေဖာင္သ႑ာန္၊ ငပ်ံကေဖာင္စီး။
ျပာ၀ါေရာင္ဘယ္မၫိႈး၊ ပိုးခ့ဲမညည္း။

တက္ေရမွာဆန္၊ က်ျပန္ေတာ့ စုန္ဆင္း။
ပြင့္ဖူးတံ တခ်ီခ်ီနဲ႕
ေဗဒါရီ ဒီေရေၾကာမွာ ၊ ေမ်ာတတ္ေလျခင္း။ ။

ေဇာ္ဂ်ီ
(ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ႏွစ္လည္မဂၢဇင္း၊ ၁၉၅၉ - ၁၉၆၀)

"အျပာမွာ အ၀ါကြက္ကယ္နဲ႕၊ ၀ိုင္းစက္စက္႐ြက္ငယ္ရွင္" ဆိုၿပီး ဆရာႀကီး ဖဲြ႔လိုက္တဲ့ အဖဲြ ့ေလးဟာ ေဗဒါပန္းေလးေတြကို မ်က္စိထဲမွာ ထင္းကနဲ ျမင္လာေစပါတယ္။ အျပာေရာင္ေပၚမွာ အ၀ါကြက္ကေလးေတြေရာလို႔ အ႐ြက္၀ိုင္း၀ိုင္းစက္စက္ကေလးေတြ႐ွိတဲ့ ေဗဒါပန္းေလးေတြ ပင္လယ္ကေန ေခ်ာင္း႐ိုးေပါက္ထဲကို ၀င္လာပါၿပီ။ ေခ်ာင္းတေလွ်ာက္ သြားရတဲ့ မေဗဒါရဲ့လမ္းဟာ ယဥ္လွသလို ဒီေခ်ာင္းေရထဲမွာ ရဲရဲရင့္ရင့္ ခရီးဆက္ၿမဲပါပဲ။

လမ္းတေလွ်ာက္မွာ မေဗဒါ စီစီညံညံအသံေတြနဲ့ ေရခပ္ေနတဲ့အပ်ိဳေလးေတြ႐ွိတဲ့ ေရဆိပ္နားကိုေရာက္လာပါတယ္။ သူတို႔ေလးေတြရဲ့ လက္တကမ္းအကြာေလာက္အထိ ေမ်ာလာေလေတာ့ ပန္းဆန္ၿပီးလွခ်င္တိုင္းလွေနတဲ့ မေဗဒါကို မမွီ႔ တမွီနဲ႔ လက္လွမ္းလို႔ယူၾကပါတယ္။ တကတဲမွဘဲ ကံသီေပလို႔သာေပါ့။ မေဗဒါကံႀကီးေလေတာ့ ေရစီးနဲ႔ အျမန္ပါသြားေပလို႔သာ သူတို႔ လွမ္းမယူလိုက္ႏိုင္တာပါ။
အဲဒီကေန ေခ်ာင္းအေကြ႔လဲေရာက္ေရာ ခ႐ုပတ္၀ဲငယ္ေလးနဲ႔တိုးျပန္ပါတယ္။ ေ႐ွာင္မရလို႔၀ဲထဲမွာ ႏွစ္တြယ္ၿပီး ခဏတာေတာ့ ေနလိုက္ရၿပီးမွ ၀ဲထဲက ပတ္ခ်ာလွည့္ၿပီး လႊဲထြက္ႏုိင္ ခဲ့ပါတယ္။
တခါ ေလာင္းေလွက ခပ္တက္တျပင္ျပင္နဲ့ ေရကိုဆန္ၿပီး လိႈင္းယက္ေတြနဲ႔ တက္လာပါတယ္။ ေလွဦးက မေဗဒါဆီ အ႐ွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ဘီလူး၀င္သလို တဟုန္ထိုး၀င္လာခဲ့တာဟာ လ်င္ႏိုင္လြန္းမွ လြတ္ႏိုင္တာမ်ိဳးပါ။ မေဗဒါကေတာ့ ေလွနံေဘးနားကို အသာယိမ္းၿပီး ကိုယ္ကိုထိန္းလို႔ ေ႐ွာင္ႏိုင္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။
ေခ်ာင္းဖ်ားက လတာျပင္အေရာင္႐ွိတဲ့ငါးပ်ံ အေကာင္ေသးက မေဗဒါေပၚ ခုန္တက္ၿပီး ေဖာင္လိုစီးလို႔ ေမွးလိုက္ ခဲ့ျပန္ေတာ့လည္း မေဗဒါက အေရာင္မၫိႈး၊ မညည္းညဴဘဲ ေက်ာေပၚ ပိုးခဲ့ရျပန္တာပါဘဲ။
ေရတက္လာရင္ဆန္တက္၊ ေရက်ျပန္ရင္ စုန္ဆင္းၿပီး ပြင့္ဖူးတံေလးေတြခ်ီလို႔ ဒီေရတေၾကာမွာ မေဗဒါရယ္ ေမ်ာတတ္လိုက္တာ ... လို႔ ေျပာထားသလိုခံစားရပါတယ္။

ဒီလိုပါဘဲ၊ ဘ၀မွာ ဘယ္လိုပဲ အလိုက္သင့္ေနတတ္ေနတတ္၊ ေဘးရန္ေတြ ေတြ႔လာႀကံဳလာရတဲ့အခါ ေက်ာ္လႊား ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ ကိုယ့္အစြမ္းအစသာမက ကုသိုလ္ကံရဲ့ ေဖးမမႈလဲ လိုအပ္ပါတယ္ဆိုတာ ဒီကဗ်ာထဲမွာေတြ႔ ရပါတယ္။ တခါတေလက်ျပန္ေတာ့လဲ ငါးပ်ံကေဖာင္လိုစီးလာတာကို ဘယ္လိုမွမတံု႔ျပန္ႏိုင္ပဲ အလိုက္သင့္ ေက်ာပိုး ေခၚခဲ့ရတာမ်ိဳးလဲ ေတြ႔ရပါလိမ့္ဦးမယ္။ ဒီအခါမ်ိဳးက်ရင္လဲ ကိုယ့္ကိုမထိခိုက္ေအာင္ ေနတတ္ႏုိင္စြမ္း ရွိရပါလိမ့္မယ္ လို႔ ဆင့္ပြါးခံစားရပါတယ္။

ဖတ္႐ႈခံစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ ...
ဟယ္ရီ