ေဗဒါလမ္း (၁၀) - ပန္းပန္လ်က္ပဲ

ညိဳျပာျပာ လတာျပင္ေျခရင္း။
လႈိင္းတက္ရာ ေဗဒါတက္၊ လႈိင္းသက္ရာဆင္း။

ဆင္းရလဲ မသက္သာ။
အုန္းလက္ေၾကြ ေရေပါေလာ၊ ေမ်ာစုန္လို ့လာ။
အဆင္းနဲ႕အလာ၊ ေဗဒါမ အေထြး။
အုန္းလက္ေၾကြသူ႕နံေဘး၊ ေဆာင့္ခဲ့ရေသး။

ေဆာင့္ခ့ဲလဲ မသက္သာ။
ေနာက္တစ္ခ်ီ ဒီတစ္လံုးက၊ ဖုန္းလိုက္ျပန္ပါ။
ျမဳပ္ေလေပါ့ ေပၚမလာ၊ မေဗဒါအလွ။
တစ္လံကြာ လႈိင္းအၾကြ၊ ေပၚလိုက္ျပန္ရ။

ေပၚျပန္လဲ မသက္သာ။
ေခ်ာင္းအဆြယ္ ေျမာင္းငယ္ထဲက၊ ဘဲထြက္လို႕လာ။
ဘဲအုပ္မွာ တစ္ရာႏွစ္ရာ၊ မေဗဒါက တစ္ပင္ထဲ။
အယက္အကန္ခံလို႕
ေဗဒါပ်ံအံကိုခဲ၊ ပန္းပန္လ်က္ပဲ။ ။

ေဇာ္ဂ်ီ
(တကၠသိုလ္ အိုးေ၀မဂၢဇင္း၊ ၁၉၆၀)

ဒီကဗ်ာေလးကေတာ့ သီခ်င္းရွိပါတယ္။ ပန္းပန္လ်က္ပါ ဇာတ္ကားထဲမွာ ေဒၚၾကည္ၾကည္ေဌး ဆိုထားပါတယ္။ အသံထည့္တာကေတာ့ ဂီတလုလင္ေမာင္ကိုကိုလား၊ စႏၵယားခ်စ္ေဆြ လား ေသေသခ်ာခ်ာမမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။
စဥ္းစားၾကည့္ၾကမယ္ဆိုရင္ လတာျပင္ညိဳျပာျပာရဲ့အေျခမွာ လိႈင္းလံုးေတြနိမ့္လိုက္၊ ျမင့္လိုက္နဲ႔၊ အဲဒီလိႈင္းလံုးေတြရဲ့ၾကားမွာ မေဗဒါကလဲ လိႈင္းေတြဦးေမာ့လာရင္ လိႈင္းနဲ႔အတူတက္သြားလိုက္၊ လိႈင္းေတြျပန္က်သြားတဲ့အခါ လိႈင္းနဲ႔အတူ နိမ့္ဆင္းလိုက္နဲ႔ တက္လိုက္၊ က်လိုက္ ျဖစ္ေနရပါတယ္။
ဒီေတာ့ လိႈင္းေတြဆင္းလို႔ မေဗဒါ လိုက္ဆင္းရေတာ့ေရာ၊ သက္သာရဲ့လား။ မသက္သာလွပါဘူး။ မေဗဒါက ဆင္းလာတဲ့အခ်ိန္မွာ အုန္းလက္ေၾကြႀကီးက ေရေပၚမွာ ေမ်ာလာပါတယ္။ မေဗဒါက အဆင္း၊ အုန္းလက္ကအလာ၊ သူ႕နံေဘးကို ၀င္လို႔ေဆာင့္ပါေလေရာ .. တဲ့။ ကဲ ေဆာင့္ၿပီးေတာ့ေရာ သက္သာရဲ့လား။ မသက္သာေသးပါဘူး။ ဒီလိႈင္းတစ္လံုးက မေဗဒါကို ဖုန္းလိုက္ျပန္ေရာ။ လိႈင္းၾကားထဲဲျမဳပ္ေနၿပီးမွ လိႈင္းနဲ႔ ခပ္ေ၀းေ၀း တလံေလာက္အကြာမွာမွ ျပန္ေပၚရျပန္ပါတယ္။ အဲ .. ေပၚလာလို႔မွ သက္သာမယ္မႀကံေသး၊ ေခ်ာင္းဆြယ္ထဲက ဘဲအုပ္ႀကီး ထြက္လာ ပါေလေရာလား။ ဘဲအုပ္က တစ္ရာႏွစ္ရာ၊ မေဗဒါက တစ္ပင္ထဲရယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘဲအုပ္က ယက္လိုက္၊ ကန္လိုက္ တာေတြကို ခံၿပီးေပမယ့္လဲ ေဗဒါပ်ံကေတာ့ အံကိုခဲလို႔ အလွမပ်က္၊ ပန္းပန္လ်က္ပဲရွိေနပါေသးလား .... လုိ႔ေတြးၾကည့္မိပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ဘ၀မွာလည္း ဒုကၡတစ္ခုမွ မဆံုးေသး၊ ေနာက္ တစ္ခုႀကံဳရ၊ တစ္ခါ အဲဒီဒုကၡခံရၿပီးလို႔မွ မၾကာေသး၊ ေနာက္တစ္ခုထပ္ႀကံဳရနဲ႔ ဒီ ဒုကၡသံသရာထဲ ႐ုန္းထြက္ဖို ့ မလြယ္လွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မေဗဒါလိုပဲ၊ ဘယ္လို ဒုကၡနဲ ့ႀကံဳရႀကံဳရ က်ေနာ္တို႔လည္း ဒီဘ၀ခရီးကုိ အၿပံဳးမပ်က္ ဆက္ေလွ်ာက္ေနႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရဦးမယ္ မဟုတ္ပါလား။ ပန္းပန္လ်က္ ဆက္ေလွ်ာက္ၾကရေအာင္ပါ။

ဖတ္႐ႈခံစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ ...
ဟယ္ရီ