ေဗဒါလမ္း (၁၅) - သူ႔လမ္းစဥ္

ကမ္းစပ္ကိုမင္
လမုပင္အေျခႀကီးနဲ႕၊ အသီးေတြၿဖဳိး။
ကမ္းေျခကိုဒီေရတိုး ၊ ၿပဳိလဲမွာစိုး။

ကမ္းစပ္ကိုမင္
ဓနိပင္ယိုင္ငိုက္လို႕၊ ခိုင္လိုက္ကယ္ၿဖဳိး။
ဓနိခိုင္အလက္ထဲက ခြဲရမွာစိုး။

ကမ္းစပ္ကိုမင္
လတာျပင္ငဖ်ံလူးလို႕၊ ေပ်ာ္ျမဴးၾက႐ိုး။
ဒီတက္လ်င္ လတာႏံုး၊ ဒီဖံုးမွာစိုး။

စိုးပါဘု သူ႕မူရာ။
ေခ်ာင္းတစ္ခြင္ပင္လယ္၀က၊ ပန္းလွေဗဒါ။
ဆန္တက္ခ်ိန္မွာ၊ ဆန္လာႏိုင္ပါဘိ။
စုန္ဆင္းခ်ိန္မွာ၊ စုန္လာႏိုင္ပါဘိ။
သူ႕လမ္းစဥ္သူျမင္ရဲ၊ သူစြဲတတ္ဘိ။

ေဇာ္ဂ်ီ
(ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ႏွစ္လည္မဂၢဇင္း၊ ၁၉၅၉ - ၁၉၆၀)

လမုပင္ေတြ၊ ဓနိပင္ေတြ၊ ငဖ်ံ (ငါးပ်ံ)ေတြကေတာ့ ကမ္းစပ္ကိုခင္တြယ္မက္ေမာေနၾကပါတယ္။ လမုပင္ကလည္း အသီးေတြနဲ႔ျပည့္ႏွက္ေနၿပီး ကမ္းစပ္ကိုအားကိုးေနရပါတယ္။ ဒီေရတိုးလို႔ ကမ္းၿပိဳရင္သူပါလဲသြားမွာ စိုးရြံ ့ေနရပါတယ္။ ဓနိပင္ကလဲ ဒီလိုပါဘဲ၊ ဓနိခုိင္ေတြ အခိုင္လိုက္နဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနေတာ့ ကမ္းၿပိဳမွာေၾကာက္ေနပါတယ္။ ငဖ်ံကလဲ လတာျပင္မွာ လူးၿပီးေပ်ာ္ျမဴးေနရေတာ့ ဒီေရတက္လာလို႔ လတာျပင္ကိုဖံုးသြားရင္ သူေပ်ာ္ျမဴးက်က္စားရာေနရာေလး ေပ်ာက္သြားမွာစိုးေနပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ မေဗဒါကေတာ့ ဒီလို စိုးရြံ ့စိတ္ေတြမ႐ွိပါဘူး။ ဒီေရတက္လာရင္လဲ ပင္လယ္၀ကေန ဆန္တက္လာမွာပါဘဲ။ ဒီေရျပန္က်ရင္လဲ ျပန္စုန္ဆင္းသြားမွာပါဘဲ၊ သူ႔လမ္းစဥ္ကို သူျမင္ပါတယ္။ ႀကံဳလာသမွ်ကိုလည္း ရဲရဲႀကီးရင္ဆိုင္ရဲပါတယ္ ... တဲ့။
ဒီေနရာမွာေတာ့ ဆရာႀကီးက မေဗဒါရဲ့ သတၲိ၊ ေျပာင္းလြယ္ျပင္လြယ္မႈ (Flexibility) တို႔အျပင္ ပိုင္ဆိုင္တပ္မက္မႈ ႐ွိတဲ့သူေတြဟာ ပိုၿပီး ေၾကာက္တတ္၊ သတၲိနဲတတ္ေၾကာင္း မီးေမာင္းထိုးျပသြားသလိုပါဘဲ။

ဖတ္႐ႈခံစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ ...
ဟယ္ရီ